Επιστολή Έλληνα πατέρα στο Υ.Δικαιοσύνης.

ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΤΥΠΟ!!! ΕΣΤΕΙΛΕ ΕΛΛΗΝΑΣ ΜΠΑΜΠΑΣ ΣΤΟ ΥΠ. ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ!
ΠΑΡΤΕ ΜΠΡΟΣ ΚΙ ΑΡΧΙΣΤΕ ΝΑ ΓΡΑΦΕΤΕ!

 

 ΠΡΟΣ ΥΠΟΥΡΓΟ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ

Ονομάζομαι Β. Α., είμαι 44 ετών, εργάζομαι στην εταιρεία ...... ως ........, είμαι στην εταιρεία 23 χρόνια και είμαι πατέρας δύο παιδιών, 6.5 και 7.5 ετών.
 

Θα ήθελα να καταθέσω την πολύ πρόσφατη εμπειρία μου την οποία αποκόμισα μέσα από το διαζύγιο μου, το οποίο δυστυχώς λόγω της αδυναμίας μας (εμού και της πρώην συζύγου μου) και της δεδομένης άρνησης της στην πρότασή μου για συνεπιμέλεια, προκειμένου να βρούμε λύσεις από κοινού στα θέματα επιμέλειας – ανατροφής των παιδιών μας, καταλήξαμε στις αίθουσες των δικαστηρίων.
 

Εξυπακούεται ότι τα δικαστήρια είναι η χειρότερη εξέλιξη που μπορεί να έχει ένα ζευγάρι γονιών που προτάσσει πάνω από οτιδήποτε το συμφέρον των παιδιών του.
Όμως δυστυχώς στην Ελλάδα το φαινόμενο των συγκρουσιακών διαζυγίων είναι πολύ συχνό και τις περισσότερες φορές με οδυνηρές συνέπειες για τα παιδιά.
 

Αυτό κατά τη γνώμη μου οφείλεται όχι μόνο στην αδυναμία των δύο εν διαστάσει γονιών, οι οποίοι σε τελική ανάλυση έχουν κάθε δικαίωμα να διαφωνούν μεταξύ τους για την διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους , αλλά στην ανύπαρκτη και ανίκανη πολιτεία να διαχειριστεί σωστά τέτοιου είδους περιπτώσεις διαζυγίων και το τελευταίο που κάνουν είναι να προστατεύσουν τα δικαιώματα των παιδιών μας, καθορίζοντας την τύχη και το μέλλον τους κάτω από πραγματικά “αστείες” διαδικασίες.
 

Μια τέτοια διαδικασία είναι η ανάθεση της προσωρινής επιμέλειας του τέκνου (όπου όπως γνωρίζουμε όλοι μας καθόλου προσωρινή δεν είναι) σε έναν εκ των δύο γονιών, με το πρόσχημα του κατεπείγων σε ένα υποτίθεται δικαστήριο, το οποίο μέσα σε λίγα λεπτά και συνήθως χωρίς κανένα στοιχείο, απλά και μόνο επειδή ένας εκ των δύο γονιών επικαλείται κάποιους λόγους εις βάρος του άλλου γονιού, οι δικαστές πιθανολογούν ότι οι λόγοι αυτοί έχουν υπόσταση, στην συντριπτική τους πλειοψηφία την κάνουν δεκτή και αυτομάτως και ως δια μαγείας, βγαίνοντας από το δωματιάκι της προσωρινής, ο ένας εκ των δύο γονιών παύει να παίζει οποιοδήποτε ουσιαστικό ρόλο στην ανατροφή του παιδιού του, ενώ ουδεμία αξία έχει πλέον ο λόγος του για το παιδί του και το παιδί επί της ουσίας χάνει έτσι απλά έναν ενεργό γονιό, ο οποίος περιορίζεται στο δικαίωμα της επικοινωνίας (και μόνο ο όρος αποτελεί ντροπή για το ελληνικό οικογενειακό δίκαιο, λες και πρόκειται για δύο φίλους από το στρατό και όχι για γονιό με παιδί) καταπατώντας το αναφαίρετο δικαίωμά του να έχει και τους δύο γονείς του απόλυτα ενεργούς στη ζωή του.
 

Σε ένα αυτόφωρο δικαστήριο που είχα με την πρώην σύζυγό μου, όπου ο εισαγγελέας της είχε απευθύνει την κατηγορία της ενδοοικογενειακής βίας, λίγες ημέρες πριν την εκδίκαση των ασφαλιστικών μέτρων για την επιμέλεια των παιδιών μας, η πρόεδρος προσπαθώντας να μας συνετίσει, μας είπε το εξής τραγικό μεν, απόλυτα Ελληνικό δε.
<<Δεν καταλαβαίνετε ότι αυτό που κάνετε θα σας εξοντώσει οικονομικά? Αφού ένας θα τα έχει (δείχνοντας τη μητέρα) και ένας θα τα βλέπει (δείχνοντας εμένα)>> προδικάζοντας ουσιαστικά την απόφαση των ασφαλιστικών οπού και εγώ διεκδικούσα την επιμέλεια των παιδιών.
 

Και ερωτώ.
Τι είναι τα παιδιά μου να τα βλέπω? Πίνακας? Ταινία?
Τι είναι τα παιδιά να τα έχει? Ιδιοκτησία της?
Τα παιδιά πρέπει και επιβάλλεται για μια σειρά από λόγους να μας έχουν και τους δύο.
 

Πρέπει και επιβάλλεται για μια σειρά από λόγους (προς το συμφέρον τους πάντα) να τα μεγαλώνω και εγώ μαζί της και όχι απλά να τα βλέπω.
Για το Θεό…Δεν είμαι η νονά τους…Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥΣ ΕΙΜΑΙ, είμαι υπερήφανος για αυτό, όπως είναι υπερήφανα και τα παιδιά μου για μένα και πάνω απ όλα είμαι εξίσου σημαντικός για αυτά όπως και η μητέρα τους.
 

Δυστυχώς σαν τα δικά μου παιδιά, υπάρχουν χιλιάδες στη χώρα μας που η Ελληνική δικαιοσύνη τα υποχρέωσε να στερηθούν τον ένα γονιό τους.
Κάνω πραγματικά έκκληση στους αρμόδιους φορείς για τροποποίηση του υπάρχον οικογενειακού δίκαιου το οποίο ξεκάθαρα είναι εις βάρος των παιδιών μας.
 

Μην κρυβόμαστε άλλο πίσω από την κοινή γονική μέριμνα.
Τα παιδιά έχουν ανάγκη και τους δύο γονείς.
Δεν είναι δυνατόν το 2013 στην Ελλάδα να συνεχίζουν τα παιδιά να στερούνται τον έναν εκ των δύο γονιών τους.
 

Ας δούμε τι γίνεται σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη.
Μιλάμε απλά για το αυτονόητο.
 

Ευχαριστώ πολύ
Β. Α.

ΠΗΓΗ