Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

Ο ύπνος των παιδιών

 Ηχογραφημένη συζήτηση του κ. Νίκου Σαμπαζιώτη, Διευθυντού του Δημοτικού Σχολείου της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς με την κα. Κική Τζωρτζακάκη, εκπαιδευτικού και συμβούλου οικογένειας, στα πλαίσια της εκπομπής “Συντροφιά με την ελπίδα” του ραδιοφωνικού σταθμού “Πειραϊκή Εκκλησία” 91,2 FM (κάθε Σάββατο πρωί).
Η κα. Τζωρτζακάκη έχει συγγράψει το παιδαγωγικό βιβλίο για την οικογένεια, την καθημερινότητα, την ανατροφή των παιδιών και το σχολείο με τίτλο “Μαμά, κόψε το κήρυγμα (κι εσύ μπαμπά, επίσης)“, τόμοι Α και Β, εκδόσεις Καλέντη. 

Η ηχογράφηση :  Ύπνος παιδιών

ΠΗΓΗ 

Σάββατο 28 Αυγούστου 2010

Οικογένεια, Διαζύγιο, Παιδί.

Δύο άρθρα, από το περιοδικό ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ

1) Μερικές σκέψεις για τη μοντέρνα οικογένεια και το μέλλον της.

2) Συγκρουσιακά διαζύγια: τα παιδιά του Αρμαγεδδώνα

Διαβάστε περισσότερα.

Πέμπτη 26 Αυγούστου 2010

Ενας 27χρονος για το χωρισμό των γονιών του

Θρίλερ χθες στο Αρκαλοχώρι με 27χρονο που απειλούσε να αυτοκτονήσει

Του Θάνου Περβολαράκη

Ένα πραγματικό θρίλερ που εκτυλίχθηκε χθες τα ξημερώματα στο Αρκαλοχώρι έθεσε σε συναγερμό την τοπική Αστυνομία και κράτησε ξάγρυπνους τους κατοίκους της κωμόπολης που το παρακολουθούσαν με κομμένη την ανάσα.

Νεαρός κάτοικος της περιοχής απειλούσε να αυτοκτονήσει μπροστά στα μάτια των γονιών και των συγχωριανών του, επειδή δεν μπορούσε να αποδεχτεί ότι ο πατέρας και η μητέρα του έχουν χωρίσει και ο καθένας έχει ξαναφτιάξει τη ζωή του.

Ο 27χρονος κρατώντας ένα μαχαίρι απειλούσε ότι θα θέσει τέρμα στη ζωή του εάν κάποιος προσπαθούσε να του το πάρει, ενώ ζητούσε και από συγγενείς και κατοίκους της περιοχής να μην τον πλησιάζουν γιατί θα βλάψει κι εκείνους. Η αγωνία όλων είχε χτυπήσει κόκκινο, αφού ο νεαρός άνδρας έδειχνε αποφασισμένος να κάνει πράξει τις απειλές του.

Όλα ξεκίνησαν μία ώρα μετά τα μεσάνυχτα της περασμένης Δευτέρας. Ο 27χρονος πήγε στο σπίτι της μητέρας του, ενώ τίποτα μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν πρόδιδε το τι επρόκειτο να επακολουθήσει. Ξαφνικά όπως αναφέρουν οι πληροφορίες ξεκίνησε ένας καβγάς μέσα στο σπίτι μεταξύ μητέρας και παιδιού. Ο 27χρονος διαπληκτίστηκε έντονα με τη μητέρα του για το χωρισμό της από τον πατέρα του πριν από περίπου 12 χρόνια. Η φασαρία όπως περιγράφεται σήκωσε στο πόδι τους κατοίκους της περιοχής, ενώ ο νεαρός άνδρας σε έξαλλη κατάσταση άρχισε να σπάει ό,τι έβρισκε μπροστά του. Δεν άφησε τίποτα όρθιο, αφού πετούσε στον τοίχο και στο πάτωμα πιάτα, ποτήρια κι ό,τι άλλο ήταν στο οπτικό του πεδίο.

Ο νεαρός ο οποίος είχε επιστρέψει στην Ελλάδα από το εξωτερικό όπου εργαζόταν πριν από λίγους μήνες έδειχνε θολωμένος και βαθύτατα πληγωμένος για το χωρισμό των γονιών του, παρά το γεγονός ότι εκείνοι έχουν συνεχίσει ο καθένας τη ζωή του, έχοντας φτιάξει νέες οικογένειες.

Κάποια στιγμή η μητέρα του βλέποντας ότι το παιδί της δεν σταματούσε και η κατάστασή του επιδεινωνόταν, τηλεφώνησε στον πρώην σύζυγό της και πατέρα του 27χρονου, ζητώντας του να πάει στο σπίτι της γιατί η κατάσταση με το παιδί τους είναι εκτός ελέγχου.

Πράγματι ο πατέρας του 27χρονου που μένει σε άλλο χωριό του Ηρακλείου βρέθηκε στο Αρκαλοχώρι σε χρόνο μηδέν. Μόλις τον είδε ο γιος του, η κατάστασή του χειροτέρεψε και από την κουζίνα άρπαξε ένα μαχαίρι και το έβαλε στο λαιμό του, λέγοντας τους πως είναι αποφασισμένος για όλα.

Κάποια στιγμή ο 27χρονος έφυγε από το σπίτι και το θρίλερ συνεχίστηκε στους δρόμους του Αρκλαοχωρίου.

Γύρω στις 4 τα ξημερώματα οι αστυνομικοί τον έπεισαν να παραδώσει το μαχαίρι και να τους ακολουθήσει στο αστυνομικό τμήμα. Κι εκεί ο νεαρός άνδρας ζητούσε όπλο για να αυτοκτονήσει, γιατί δεν άντεχε όπως έλεγε το χωρισμό των γονιών του.

Σύμφωνα με πληροφορίες, ο 27χρονος πριν πάει στο σπίτι της μητέρας του ήταν με φίλους του και όπως ο ίδιος έλεγε είχε καταναλώσει ελάχιστο αλκόολ. Ο ίδιος δεν έχει απασχολήσει ποτέ την Αστυνομία.

Σε βάρος του σχηματίστηκε δικογραφία για διατάραξη ειρήνης των πολιτών και παράνομη οπλοφορία.

 ΠΗΓΗ

Δευτέρα 16 Αυγούστου 2010

«Ύμνος» στα παιδιά από την Καρλσρούη

Το Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο της Καρλσρούης ενισχύει το ανύπαρκτο μέχρι στιγμής δικαίωμα των ανύπαντρων πατέρων στην κοινή επιμέλεια του παιδιού τους.
Θα μπορούν να το διεκδικούν και ενάντια στη θέληση της μητέρας.


Διαβάστε περισσότερα...

Τρίτη 10 Αυγούστου 2010

ΕΛΛΗΝΕΣ, ΣΠΑΣΤΕ ΤΗ ΣΙΩΠΗ !

Έλληνες, σπάστε τη σιωπή ! - Η παραποίηση της επιστήμης

ΕΛΛΗΝΕΣ, ΣΠΑΣΤΕ ΤΗ ΣΙΩΠΗ, πριν να είναι αργά μεθαύριο ! Πριν σας τραβούν στα δικαστήρια επειδή ποθήσατε, στη σκέψη σας, μια όμορφη κοπελιά, επειδή «βιάσατε» τη γυναίκα σας, επειδή διηγηθήκατε κάποιο ανέκδοτο μπροστά σε μια γυναίκα που το θεώρησε σόκιν, ή επειδή δεν δεχτήκατε να σας απομακρύνουν με το ζόρι από τα παιδιά σας, για να στηρίξουν, λέει, τη γυναίκα – μητέρα !

ΕΛΛΗΝΕΣ, ΣΠΑΣΤΕ ΤΗ ΣΙΩΠΗ, πριν δείτε τη βία κατά των γυναικών να ερμηνεύεται όχι κατά το νόμο, αλλά «κατά την άποψη του ‘θύματος’». Μετά από μια τέτοια μηχανή που στηρίχτηκε στο πουθενά για να στηθεί μια αντικοινωνική συκοφαντική δυσφήμιση κατά των Ελλήνων ανδρών, ο δρόμος δεν φαίνεται μακρύς ...

Είναι πλάνη να λέμε πως τα κοινωνικά μας ήθη διαμορφώνονται από την παράδοση και εξελίσσονται με τη μόρφωση. Μας τα επιβάλλουν ! Έτσι, η κοινωνική μας παράδοση, είναι προϊόν ψευδαισθήσεων που μας έχουν επιβληθεί ...

Δύο άρθρα που διεσώθησαν από την ιστοσελίδα του Jupiter και πραγματεύονται το κοινωνικό έγκλημα που επιτελέσθη στην Ελλάδα, με οργανωτή και υπεύθυνο το... Φεμινιστικό κίνημα.

Διαβάστε περισσότερα.

Σάββατο 7 Αυγούστου 2010

Οι γυναίκες, δεν είναι ιδιοκτήτριες των παιδιών τους

Συνέντευξη της Γαλλίδας Κοινωνιολόγου Evelyne Sullerot στο γαλλικό περιοδικό μεγάλης κυκλοφορίας L'HEBDO, με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του βιβλίου της "Le grand remue-menage".

Δημοσιεύτηκε στο τεύχος 39, της 25 Σεπτεμβρίου 1997.
Μετάφραση από τα γαλλικά : Α. Αγοραστάκης
 


 
Φεμινίστρια από τις πρώτες, η Γαλλίδα κοινωνιολόγος Evelyne Sullerot, κρούει σήμερα τον κώδωνα του κινδύνου σε ένα βιβλίο - φωτιά.


L'Hebdo - Το βιβλίο σας "Η μεγάλη αναμπουμπούλα" φαίνεται να πηγαίνει κόντρα με τα όσα κυκλοφορούν, που θέλουν το διαζύγιο να είναι πια ένας κοινός τόπος. Γιατί ;
ES - Γιατί σ' αυτό, μιλώ για τις συνέπειες. Σήμερα, όλοι έχουν πειστεί για τις δραματικές συνέπειες της ανεργίας. Κανείς όμως δεν θέλει ν' ακούσει για τα κακά που συνεπάγεται το ξήλωμα μιας οικογένειας, αυτό το σπάσιμο των οικογενειακών δεσμών, παρ' όλο που έχει ήδη αρχίσει να σχετίζεται με την εγκληματικότητα και τη φυσική κατάσταση των παιδιών.

L'Hebdo - Ενα ξήλωμα της οικογένειας ;
ES - Στη Γαλλία, ένα στα τρία παιδιά έχει χωρισμένους γονείς (σ.σ. Στην Ελβετία, το 15 % των παιδιών κάτω των 18 χρονών, έχουν βιώσει το διαζύγιο των γονιών τους). Σήμερα, βρισκόμαστε στο σημείο να έχουμε μια γενιά παιδιών, που έχουν και τους παππούδες τους διαζευγμένους. Θα ήθελα, οι νέοι μας, να νοιώθουν λιγότερο διαλυμένοι από την κατάσταση αυτή …
Η κοινωνία μας, πρέπει να καταλάβει πως υπάρχουν δεσμοί που μεταδίδονται από τη μια γενιά στην άλλη. Υπάρχει ένα είδος διαχρονικής συνέχειας της ζωής ... Μια μεταδοτική επικοινωνία μεταξύ των γενεών, που θα έπρεπε να είναι μετάδοση αγάπης, γνώσης, αρχών και ευθυνών. Η διατήρησή της, είναι απόλυτη ανάγκη, έστω και αν, από το άλλο μέρος, έχουμε μια ελευθερία στο σεξουαλικό ή το συναισθηματικό επίπεδο.

L'Hebdo - Θα έπρεπε ίσως να μάθουμε να διακρίνουμε ότι άλλο είναι το ζευγάρι του γάμου και άλλο το ζευγάρι των γονιών και να καταλάβουμε πως το τελευταίο αυτό είναι αδιάλυτο ;
ES - Ακριβώς. Πιστεύω πως μια από τις μεγάλες αναμορφώσεις που πρέπει να κάνουμε, είναι να καταλάβουμε ότι η γονική ιδιότητα είναι δεσμός αδιάλυτος, άφθαρτος, ανέκκλητος και τελεσίδικος. Ναι, έχουμε κατορθώσει να κατακτήσουμε την ατομική ελευθερία μας, το θέμα εδώ δεν είναι να την απαρνηθούμε. Ομως η οικογένεια, δεν είναι μια απλή παράθεση ατόμων, όπου ο καθένας κάνει ότι θέλει. Από τη στιγμή που φέρνουμε ένα παιδί στον κόσμο, υπάρχουν ευθύνες, θέλω να πω μ' αυτό ότι υπάρχει μια αγάπη, που ζει στο πλαίσιο αμοιβαίων υποχρεώσεων.

L'Hebdo - Λέτε (στο βιβλίο σας), ότι αρνούμαστε να προσέξουμε τις ζημιές που οφείλονται στον υψηλό δείκτη διαζυγίων …
ES - Εχουμε πνίξει, ενσυνείδητα, τον διάλογο σχετικά με τις συνέπειες. Δεν θελήσαμε να προσέξουμε τι δεν συμφωνούσε με το μεγάλο μας δόγμα της ατομικής ελευθερίας. Εχω ανατρέξει όλα τα άρθρα του γυναικείου τύπου - κυρίως στα περιοδικά "Elle" και "Marie-Claire" - και παρατηρώ μια γενική ομοφωνία : για να είσαι καλή μητέρα, πρέπει να είσαι ευτυχισμένη και ικανοποιημένη. Αρα δηλαδή, αν είσαστε συναισθηματικά, σεξουαλικά, ερωτικά καλά, δεν υπάρχει λόγος να υποχρεώνετε τον εαυτό σας σε οτιδήποτε άλλο …

L'Hebdo - Μια συμπεριφορά που άρχισε πριν από καμιά τριανταριά χρόνια ;
ES - Στην αρχή, ζήσαμε την κίνηση για την αντισύλληψη, στη δεκαετία του εξήντα. Αφού ξεπεράστηκε το πρόβλημα της ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης, η προσοχή μας στράφηκε, σαν από μόνη της, προς το ζευγάρι. Εδώ και τριάντα περίπου χρόνια, ίσως και κάτι παρά πάνω, βαυκαλιζόμασταν με το ζήτημα αυτό. Ετσι λοιπόν, θεωρήθηκε πρόοδος κάθε τι που άνοιγε το δρόμο στην αυθεντικότητα, την ειλικρίνεια και την ποιότητα στις σχέσεις του ζευγαριού και, άρα, στην ελευθερία του καθενός να χωρίζει. Επρόκειτο για ρήξη, απέναντι στις πολύ πιο βαριές απαιτήσεις που ήθελε η παράδοση. Ζήσαμε έτσι την τρομερή εκείνη εντύπωση της απελευθέρωσης, της ελαφρότητας και της αυθεντικότητας των συναισθημάτων μας. Ζήσαμε μέσα σε κάποιου είδους "θρησκεία του ζευγαριού" - και όταν λεω "εμείς", εννοώ όλοι μας, μαζί με την ίδια την Καθολική Εκκλησία. Μετά από αυτό, έγινε μια νέα μεγάλη στροφή, όταν η "λατρεία του ζευγαριού", στράφηκε προς μιαν ηθική αποκλειστικά ατομικιστική. Προπαντός στις γυναίκες. Ελεγαν πως ήσαν, δεν θέλω να πω καταπιεσμένες, όχι … αλλά πολύ υποταγμένες στην εξουσία ενός νόμου που τις ξεπερνούσε. Υποχρεωμένες να αφοσιώνονται στα παιδιά, να υπακούουν, κτλ … Αρα, το κάθε τι που ήταν προς την κατεύθυνση της απελευθέρωσης της γυναίκας, χαιρετίστηκε σαν πρόοδος. Ετσι, κρύψαμε το πρόσωπό μας απέναντι στις μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες συνέπειες.

L'Hebdo - Μα, οι συνέπειες αυτές, είναι πράγματι τόσο σοβαρές ;
ES - Θελήσαμε να πιστέψουμε, ότι το διαζύγιο θα περνούσε ευκολότερα, αν η κοινωνική πλειοψηφία το αποδεχόταν. Ομως, η διάλυση μιας οικογένειας είναι ένα ενδόμυχο δράμα που, τελικά, πολύ λίγη σχέση έχει με την ομαδική της αποδοχή. Βασικά σημεία αναφοράς, είναι : ποιος είμαι ; ποιος είναι ο πατέρας μου ; ποια η μητέρα μου ; Να, εγώ για παράδειγμα, ασχολούμαι πολύ με με την πρόληψη κατά των ναρκωτικών. Είναι σήμερα βέβαιο, πως υπάρχουν μεταξύ των ναρκομανών πέντε με έξι φορές περισσότερα παιδιά, με πατέρα που απουσιάζει από τη ζωή τους. Αλλο παράδειγμα : Ο εγγονός μου, έκανε τη θητεία του σαν εκπαιδευτής πέρυσι στο Roubaix, σ' ένα πολύ γνωστό κολέγιο. Είχαν ένα τμήμα της πέμπτης τάξης, όπου ούτε ένας μαθητής δεν είχε τον πατέρα του στο σπίτι. Ο "φίλος της μαμάς" ήταν εκείνος που υπέγραφε τους ελέγχους των παιδιών … Τα παιδιά αυτά, δεν έχουν σημεία αναφοράς.

L'Hebdo - Μπορεί όμως, αυτός ο "φίλος της μαμάς", να λειτουργεί στην πράξη σαν το πατρικό σημείο αναφοράς, δεν είν' έτσι ;
ES - Δεν μπορούμε να αντιπαραθέσουμε τον πατέρα που χάθηκε, στον πατριό που, εκείνος, αντίθετα, είναι παρών, προσεκτικός, συμπαθητικός κτλ. Οι τελευταίες έρευνες, επισημαίνουν ότι οι χωρισμοί - ανασυνθέσεις - ξανά χωρισμοί, επιταχύνονται. Ο πατριός αυτός στον οποίο το παιδί προσκολλάται και δημιουργεί δεσμό, δεν θα μείνει μάλλον για πολύ στο σπίτι. Συνεπώς, η έννοια του (βιολογικού) πατέρα δεν μπορεί να αποσυντεθεί. Πόσοι άνδρες ζουν με τα παιδιά ενός άλλου, ενώ τα δικά τους παιδιά ζουν με κάποιον άλλον ; Μια από τις τεράστιες επιπτώσεις του φαινομένου των διαζυγίων, είναι ακριβώς ότι η πατρότητα, δεν κατορθώνει να επιτελέσει το ρόλο της.

L'Hebdo - Τα κακά του διαζυγίου, σχετίζονται λοιπόν περισσότερο με την απουσία του πατέρα παρά με τον ίδιο το χωρισμό των γονιών ;
ES - Να πούμε, ότι ένας έφηβος περνά ένα σύνορο στη ζωή του, ένα "border line". Στο πέρασμα αυτό, αλλάζει προσωπικότητα. Στη φάση αυτή, η ύπαρξη της πατρικής αναφοράς έχει μεγάλη σπουδαιότητα, έστω και αν ο πατέρας δεν είναι εκεί κάθε μέρα. Γιατί αυτός, συνεχίζει να ενσαρκώνει το καλό και το κακό, το απαγορευμένο. Το διαπιστώνουμε αυτό στα αγόρια - που πλήττονται και περισσότερο - γιατί πάντα θα προσπαθήσουν να ξεπεράσουν αυτή την οριακή γραμμή, γιατί θα θελήσουν να σπρώξουν τα πράγματα όλο και περισσότερο. Λες και προσπαθούν να προσκαλέσουν, με τα ξεσπάσματά τους, τον πατέρα τους να γυρίσει πίσω, να τους ορίσει τα όρια που δεν πρέπει να ξεπεράσουν. Εκτός από τον προβληματισμό των διαζυγίων, βρισκόμαστε επίσης σε μια στιγμή όπου, πολλά παιδιά, γεννημένα από γυναίκες που ζουν μόνες τους, φθάνουν στην εφηβεία. Προπαντός τα αγόρια που, συχνά παραχαϊδεμένα από αυτές τις μητέρες, ξεφεύγουν και δεν ζητούν παρά πως να το σκάσουν, να μην ακούουν πια τίποτε γι' αυτό το οικογενειακό ντουέτο. Τα κορίτσια, έχουν την τάση να αναπαραγάγουν το μητρικό μοντέλο και να αποτύχουν και αυτές στο ζευγάρι τους, από έλλειψη εμπιστοσύνης στον άνδρα.

L' Hebdo - Εχετε τη γνώμη πως τώρα και τριάντα χρόνια, που χωρίζουμε συνέχεια, μάθαμε να χωρίζουμε καλύτερα ; - Εχετε τη γνώμη πως τώρα και τριάντα χρόνια, που χωρίζουμε συνέχεια, μάθαμε να χωρίζουμε καλύτερα ;
ES - Αυτό μου λένε μερικοί από τη καινούρια γενιά των 30 - 45/ρηδων. Είναι πολύ περήφανοι με τον πολιτισμό αυτόν της κοινής γονικής ιδιότητας που έφτιαξαν. Αφού έτσι νομίζουν, καλύτερα γι' αυτούς.

L'Hebdo - Δε φαίνεστε να το πιστεύετε και πολύ …
ES - Είναι σαφές, ότι υπάρχουν και διαζύγια που αντιμετωπίστηκαν καλά, διαζύγια όπου και οι δυο γονείς συνεχίζουν να παίζουν το ρόλο τους, παρά τη διάσπαση. Ακόμα και γιαγιάδες και παππούδες. Υπάρχουν όμως και άλλοι, γιαγιάδες και παππούδες, που ο καθένας τους έχει άλλη διεύθυνση, άλλο όνομα, άλλο σπίτι και που δεν θέλουν να ξανασυναντηθούν. Ευτυχώς, υπάρχουν άλλοι που καταλαβαίνουν πως οι προσωπικές υποθέσεις τους είναι λιγότερο σπουδαίες από την εικόνα, την αγάπη, την τρυφερότητα που έχουν υποχρέωση να δώσουν στα εγγόνια τους. Αυτοί, θα δεχτούν να πάνε μαζί να τα δουν στα γενέθλιά τους, στις γιορτές των Χριστουγέννων, κτλ … Είναι πράγματα που μπορούν να γίνουν. Εκτός απ' αυτό, είναι και απαραίτητα.

L'Hebdo - Ομως, εσείς βλέπετε πως στις περισσότερες περιπτώσεις, υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν …
ES - Παράλληλα με το διαζύγιο, υπάρχουν και οι πολυάριθμοι χωρισμοί των άγαμων ζευγαριών - δεν ξέρω πώς να τους ονομάσω : "αποσυγκατοίκηση" ; - Γεγονός είναι, πως τα πράγματα εδώ εξελίσσονται χειρότερα κι από το διαζύγιο. Για πολλούς λόγους. Ο σοβαρότερος είναι, πως το παιδί πάει πάντα με τη μητέρα και ο πατέρας δεν έχει κανένα απολύτως δικαίωμα. Και κανείς δικαστής δε σηκώνεται να πει : για στάσου, βρε παιδί μου, εδώ τα πράγματα ξεπερνάνε τα όρια, χρειάζεται τουλάχιστον κάποιο δικαίωμα επίσκεψης, κτλ .. Ολα γίνονται όπως στους αγρίους.

L'Hebdo - Κι εδώ, δηλαδή, οι πατεράδες την πληρώνουν ;
ES - Ναι … Παρακολουθώ από πολλά χρόνια και με πολλή προσοχή τους πατέρες, μετά το χωρισμό - υπάρχουν χιλιάδες που έχουν ιδρύσει Σωματεία και Ενώσεις. Και βλέπω κάθε χρόνο πως οι αυτοκτονίες που γίνονται μετά τα διαζύγια, είναι μόνο αυτοκτονίες ανδρών. Το διαζύγιο, τους φαντάζει υπόθεση πολύ πιο δύσκολη, κυρίως όταν υπάρχουν παιδιά στη μέση. Δεν πρέπει εξ άλλου να ξεχνάμε, πως στις τρεις από κάθε τέσσερις περιπτώσεις, οι γυναίκες είναι εκείνες που επιδιώκουν το χωρισμό … Και γιατί τον επιδιώκουν ; Διάφορες μελέτες έχουν δείξει πως πρώτη έρχεται η αιτία της πλήξης … Δεν αντέχουν μια καθημερινότητα χωρίς ρομάντζο. Το διαπίστωσα και εγώ αυτό, όταν ίδρυσα έναν Οργανισμό που λέγεται : Επανένταξη στην εργασία (Retravailler) και όπου έχω ήδη υποδεχτεί 500 000 γυναίκες - από τις οποίες πολλές διαζευγμένες. Τα τελευταία χρόνια, τις ακούει συχνά κανείς να λένε : "Πλήττω, άρα θέλω να ξαναφτιάξω τη ζωή μου … "

L'Hebdo - Δε φαίνεστε και τόσο τρυφερή με τις γυναίκες …
ES - Όχι. Πιστεύω πως δεν διαχειρίστηκαν και τόσο καλά την τρομερή αυτή ελευθερία που τους δόθηκε. Πιστεύω επίσης, πως όλα αυτά μπορούν ακόμη να διορθωθούν. Θα ήθελα όμως να τους πω, πως δεν είναι ιδιοκτήτριες των παιδιών τους.
Συνέντευξη με τη Renata Libal.




Ακολουθεί η παρά κάτω προσθήκη του περιοδικού, στο τέλος της συνέντευξης:
Έννοιες, που δεν έχουμε κατάλληλες  λέξεις για να τις πούμε …

     Η "οικογένεια", ενώνει μόνο πρόσωπα συγγενικά.
Ας χρησιμοποιείται λοιπόν αυτή η λέξη, μόνο για πρόσωπα που συνδέονται βιολογικά, ανεξάρτητα από το αν ζουν μαζί ή όχι.
Για τις μεταγενέστερες παραλλαγές, θά  έπρεπε να μιλάμε μάλλον για "νοικοκυριά" ή "ξαναστημένες εστίες" παρά για οικογένειες, κυρίως μάλιστα όταν οι οικογένειες των παιδιών που ζουν μέσα σ' αυτές, είναι ακριβώς διαλυμένες οικογένειες … Τουλάχιστον όσων προέρχονται από "πρώτο κρεβάτι" …
     "Mονογονεϊκή οικογένεια", θα έπρεπε να λέμε μόνο την οικογένεια που προκύπτει από χηρεία, αλλιώς, καταργούμε πολύ εύκολα τον πατέρα που δεν είναι εκεί …
Για να ξεμπερδεύουμε στις σχέσεις μεταξύ ενηλίκων, βρήκαμε τον συνοπτικό όρο του "συνέταιρου"
     Όσο για τα παιδιά, προσπαθούν να βρουν λογαριασμό με τους όρους που ανακάλυψε η Claire Bretecher. Ετσι, τα ακούμε να μιλάνε για "πραγματικό", για "μισό", ακόμη και για "ψευτομισό" αδελφό …

Τώρα, μην προσπαθήσετε να μάθετε πως λένε τον καινούριο φίλο της μαμάς του ψευτομισού τους αδελφού ...


Γιατί να μην ανατρέφει το παιδί ο πατέρας ;

Ένα άρθρο του Τάκη Μίχα, και μια επιστολή - απάντηση, του Jupiter - Α. Αγοραστάκης, στην Εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ»

Συνέχεια…

Δευτέρα 2 Αυγούστου 2010

Φεμινισμός, Ισότητα, Εκπαίδευση.

ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΕΜΒΑΤΙΚΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΩΘΗΣΗ ΤΗΣ ΙΣΟΤΗΤΑΣ ΤΩΝ ΦΥΛΩΝ

Κ.Ε.Θ.Ι. Τόμος 1 Αγόρια και Κορίτσια στο σχολείο. (Διαβάστε το)

Απόσπασμα από την ΕΙΣΑΓΩΓΗ


Το σχολείο, όργανο και μέσο της Φεμινιστικής χειραγώγησης.
-->
Σε αντίθεση με την χειραγώγηση που επιβάλει το εκπαιδευτικό μας σύστημα, με σαφή φεμινιστικό προσανατολισμό, τα δύο παρακάτω Video δίνουν μια άλλη προσέγγιση στο θέμα «εκπαίδευση» με σεβασμό στο άτομο, την παιδική ηλικία και την γνώση.






--> -->
«Τα παιδιά δεν είναι ιδιοκτησία κανενός.
Δεν είναι ούτε ιδιοκτησία των γονέων τους, ούτε ιδιοκτησία της κοινωνίας.
Δεν ανήκουν παρά στην μελλοντική τους ελευθερία.
Στα παιδία ωστόσο, η ελευθερία αυτή δεν αποτελεί ακόμη πραγματικότητα, υπάρχει απλώς μέσα τους.
Συνάγεται επομένως ότι η κοινωνία, της οποίας το μέλλον εξαρτάται από τη διαπαιδαγώγηση και την εκπαίδευση των παιδιών και η οποία, κατά συνέπεια, δεν έχει μόνο το δικαίωμα αλλά και την υποχρέωση να τα συντηρήσει, είναι ο μόνος φύλακας των παιδιών και των δυο φύλων.
Η συντήρηση, η αγωγή και η μόρφωση των παιδιών πρέπει να είναι ίσες για όλους, με έξοδα της κοινωνίας.» Μπακούνιν

Μέσω Blog η επικοινωνία Πατέρα - Υιού.



1Η ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2010 - ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΟΡΦΗΣ ΠΡΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟ ΜΟΡΦΗ
ΣΕ ΨΑΧΝΩ ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΟΛΛΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΣΟΥ ΕΥΧΗΘΩ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΣΟΥ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΣΕ ΒΡΙΣΚΩ ΠΟΥΘΕΝΑ. ΟΥΤΕ ΑΠΑΝΤΑΣ ΣΤΑ e-mail ΜΟΥ ΟΥΤΕ ΣΤΑ sms, ΟΥΤΕ ΞΕΡΩ ΑΝ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ.

ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΜΑΣ ΘΥΜΑΣΑΙ, ΑΝ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΠΩΣ ΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΑΝ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΟΙ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΘΑ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ.

ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ ΣΟΥ ΓΕΝΕΘΛΙΑ

============================================
1ER AOUT 2010 - ANDREAS MORFIS A DENIS MORFIS
JE TE CHERCHE DEPUIS PLUSIEURS JOURS POUR TE SOUHAITER BON ANNIVERSAIRE MAIS JE N' ARRIVE PAS A TE JOINDRE. TU NE REPONDS NON PLUS AU COURRIER ELECTRONIQUE, NI AUX MESSAGES A TON PORTABLE. JE NE SAIS PAS SI TU VAS BIEN.

J' ESPERE QUE TU TE SOUVIENS A NOUS, SI TU VAS BIEN, ET SACHES QU' AUTANT D' ANNEES QU' ELLES PASSENT, TES PARENTS EN GRECE T' ATTENDRONT.

BON ANNIVERSAIRE.


======================================================


AUGUST 1ST 2010 - ANDREAS MORPHIS TO DIONYSIOS MORPHIS
I'M LOOKING FOR YOU SINCE MANY DAYS NOW TO TELL YOU HAPPY BIRTHDAY BUT I CAN'T FIND YOU ANYWHERE. YOU DON'T ANSWER TO MY EMAILS, NEITHER MY SMS'S, I DON'T EVEN KNOW IF YOU ARE OK.

I HOPE YOU REMEMBER US, YOU ARE OK AND KNOW THAT NO MATTER HOW MANY YEARS GO BY YOUR RELATIVES IN GREECE WILL BE WAITING FOR YOU.

HAPPY BIRTHDAY.

======================================================

Αναρτήθηκε από SAVE DENIS MORFIS στις 7:29 π.μ.