Πέμπτη 28 Απριλίου 2011

Ο πατέρας μου...


Naomi Campbell
«Άραγε, ζει ο πατέρας μου;»



Δεν έχει γνωρίσει ποτέ τον πατέρα της και το όνομά του δεν αναγράφεται ούτε στο πιστοποιητικό της γεννήσεώς της.

Η μαύρη γαζέλα της πασαρέλας Naomi Campbell μεγάλωσε με τη μητέρα της και, όπως αναφέρει, είχε μια χαρούμενη παιδική ηλικία.

«Το έχω σκεφτεί να εντοπίσω τον πατέρα μου, αλλά δεν θέλω να πληγώσω τη μητέρα μου» ήταν η απάντηση του μοντέλου σε σχετική ερώτηση δημοσιογράφου.
To μοντέλο πρόσθεσε: «H μητέρα μου έχει περάσει πολλά. Είχε καρκίνο και έχει αντιμετωπίσει πολύ δύσκολες καταστάσεις».
Η Naomi δήλωσε, ακόμη, πως δεν γνωρίζει καν αν ο πατέρας της είναι ζωντανός ή όχι.

ΠΗΓΗ


Μιχάλης Ρίζος
«Απερίγραπτα τα συναισθήματα»



Στην Τατιάνα Στεφανίδου και την εκπομπή της «Αξίζει να το ζεις» μίλησε ο Μιχάλης Ρίζος, ο κύπριος παίχτης που αγαπήσαμε μέσα από το «Big brother».

Σε μια εξομολόγηση άκρως συγκινητική ξεδίπλωσε την καρδία του και μίλησε για τα παιδικά του χρόνια και τις δυσκολίες που αντιμετώπισε μεγαλώνοντας χωρίς πατέρα

«Είχα μεγαλώσει χωρίς τον πατέρα μου. Αλλά η μητέρα μου δεν μου αποκάλυπτε γιατί χώρισαν, ούτε τον έριχνε μπροστά στα μάτια μου… Είχα κάνει προσπάθειες να τον βρω αλλά δεν ήξερα με ποιον τρόπο…»

Εξήγησε επίσης τους λόγους που τον οδήγησαν, στην ηλικία των 14, να εγκαταλείψει το σχολείο «Στο σχολείο είχα κρύψει την αλήθεια και έλεγα πως είναι επιχειρηματίας και απλώς λείπει στο εξωτερικό» και συνέχισε «Στα 14 άφησα το σχολείο, δούλεψα σε οικοδομές, αλλά στην πορεία παρακολουθούσα και σεμινάρια, ήθελα να μαθαίνω απλώς δεν ήθελα να μου επιβάλλουν από το σχολείο τι θα μάθαινα».

Μίλησε επίσης και για την πρώτη φορά που είδε τον πατέρα του «Απερίγραπτα τα συναισθήματα» είπε και άρχισε να λυγίζει. Ο Μιχάλης δεν άντεξε τις ερωτήσεις της Τατιάνας για τον πατέρα του και ξέσπασε σε κλάματα και δεν μπορούσε να περιγράψει τα συναισθήματα του και τις σκηνές που έζησε μαζί του.
 
«Κάποιους μήνες μετά την πρώτη μας συνάντηση έφυγε από τη ζωή… πήγαινα και στο νοσοκομείο και τον έβλεπα»

Η Τατιάνα βλέποντας πως ο ίδιος δεν μπορούσε να συνεχίσει άλλο να μιλά για τον πατέρα του και τον τρόπο που έφυγε από τη ζωή ζήτησε να πάνε σε διαφημίσεις για να ηρεμίσει ο καλεσμένος της.

ΠΗΓΗ

Στέλιος Διονυσίου
Θυμάμαι έναν πάτερα




Ανώνυμος
...για τον πατερα μου!



Δευτέρα 18 Απριλίου 2011

Ο ρόλος του πατέρα κατά την εγκυμοσύνη και τις πρώτες ημέρες ζωής του βρέφους.




Οι μελέτες δείχνουν ότι η εμπλοκή του μέλλοντα πατέρα στην εγκυμοσύνη της συντρόφου του βοηθά να τεθούν οι βάσεις για θετικές οικογενειακές επιδράσεις, οι οποίες ωφελούν τον γάμο και το παιδί και ισχυροποιούν το δεσμό μεταξύ πατέρα - παιδιού.

Σύμφωνα με μια έρευνα οι γυναίκες που είχαν στο πλευρό τους συζύγους τους κατά τη διάρκεια του τοκετού ανέφεραν ότι πόνεσαν λιγότερο, πήραν λιγότερα φάρμακα και βίωσαν πιο θετικά την εμπειρία της γέννας απ' ότι οι γυναίκες των οποίων οι άνδρες δεν ήταν παρόντες. Επίσης, αν ο πατέρας δείχνει μεγαλύτερο ενδιαφέρον για την εγκυμοσύνη της γυναίκας του, τότε όταν θα γεννηθεί το μωρό θα αφιερώσει περισσότερο χρόνο για να το κρατήσει και θα ανταποκριθεί πιο πολύ στο κλάμα του.

Η απόκτηση τέτοιου είδους εμπειριών, κατά τη διάρκεια των πρώτων ημερών της ζωής του βρέφους έχουν πολύ μεγάλη σημασία. Οι πατέρες που αλλάζουν πάνες, πλένουν και νανουρίζουν ή φροντίζουν τα παιδιά τους ενώσω ακόμη βρίσκονται στο μαιευτήριο, έχουν περισσότερες πιθανότητες να συνεχίσουν να το κάνουν και τους επόμενους μήνες. Πρόκειται για ενέργειες που προσφέρουν, τόσο στο βρέφος όσο και στον πατέρα του, ευκαιρίες να μάθουν ο ένας τον άλλο και να ξεκινήσει θετικά η σχέση τους. Και είναι σχεδόν βέβαιο πως οι συνήθειες που ένας πατέρας αποκτά κατά τη διάρκεια της νηπιακής ηλικίας του παιδιού θα διατηρηθούν.

Η ομορφιά της εμπλοκής στη ζωή ενός παιδιού από την πρώτη κιόλας ημέρα έγκειται στο ότι μητέρα και πατέρας μαθαίνουν μαζί τα όσα πρέπει να ξέρουν για το μωρό τους. Και επειδή η επικοινωνία γονέων και βρέφους είναι μία αμφίδρομη διαδικασία, το νεογέννητο έχει και αυτό την ευκαιρία να μάθει από πολύ νωρίς, με δάσκαλο τον πατέρα του.

Καθώς εξοικειώνεται με τη φυσιογνωμία, τη φωνή, το βήμα, τη μυρωδιά του πατέρα του, αλλά και με τον τρόπο που το κρατά, το βρέφος μαθαίνει να συνδέει την παρουσία του μπαμπά με την παρηγοριά και την ασφάλεια.
Από το πώς εκείνος αντιδρά διδάσκεται σημαντικά μαθήματα κοινωνικού ελέγχου.

Δήμητρα Φρουδάκη
Μαία – Ελεύθερος επαγγελματίας


ΠΗΓΗ

Παρασκευή 8 Απριλίου 2011

Η ανεπαρκής ψυχικά μητέρα.



Τα παιδιά με συναισθηματικές δυσκολίες στη σχέση με την μητέρα θα δυσκολευτούν στην ψυχική τους εξέλιξη. Συνήθως, διαποτίζονται  με συναισθήματα  εχθρότητας και δυσπιστίας απέναντι  στη ίδια τη ζωή και φέρονται όταν ενηλικιωθούν, ασυνείδητα, σαν μικρά παιδιά  που αναζητούν μια ιδανική μητέρα.

Για τον άνδρα  (τον εγκλωβισμένο στη σχέση με την μητέρα – ασυνείδητα πάντα) μεταξύ άλλων, θα  είναι πολύ δύσκολο να αισθανθεί τον ουσιαστικό ρόλο της γυναίκας και να λειτουργήσει σαν αρσενικός, ενώ  στην γυναίκα, η προβληματική σχέση με την μητέρα  θα της στερήσει αντίστοιχα την ωριμότητα της θηλυκότητας.

Οι κακές μητέρες, πολύ συχνά, επιβάλλουν στα παιδιά τους μια κυριαρχία. Ζητούν από τα παιδιά τους ενδείξεις μόνιμης υποταγής και προσφέρουν την αγάπη τους υπό όρους. Τα επιβαρύνουν με τις αποτυχίες τους, τις αγωνίες τους, τους φόβους τους, τις διαθέσεις τους, τη σκυθρωπότητα τους, τις κακίες τους. Η ανεπαρκής ψυχικά  μητέρα δύσκολα ανέχεται το παιδί να έχει τη δική του προσωπικότητα. Αισθάνεται την ανάγκη να δείχνει  στο πρόσωπο της τη αγάπη του, τον σεβασμό του, την υποταγή του.

Μια τέτοια μητέρα κάνει το παιδί να προσκρούει σε βαθιές αντιφάσεις, γιατί αντί να έχει μια μητέρα που το αποδέχεται χωρίς όρους,  έχει να κάνει με μια μητέρα που αγαπάει, κι έπειτα παύει να αγαπάει, που επιβάλλει την αγάπη για να την αποσύρει μετά, και ούτω καθεξής. Μπροστά σ αυτή τη μητέρα  το παιδί παρατηρεί τα εξωτερικά δείγματα της αγάπης, μα δεν αισθάνεται να το αγαπούν.

Το παιδί κυριεύεται πλέον από την ανασφάλεια και θα κάνει τα πάντα για να την βρει. Θα κάνει τα πάντα για να αρέσει στη μητέρα του, θα υποταχθεί στη θέληση της, στη  τυραννία της, στην  ιδιοτροπία της. Θα βρεθεί απέναντι σε μια μητέρα ταμπού  που δεν του επιτρέπεται να την αμφισβητήσει ή να της αντισταθεί, με τις  ενοχές από την απωθημένη επιθετικότητα  προς την μητέρα, σύντομα να  το κυριεύουν.  
Το γαϊτανάκι των ασυνείδητων αποτελεσμάτων έτσι  για το παιδί   θα είναι μεγάλο και ολέθριο.

Απόσπασμα απο το ομώνυμο άρθρο
του Ψυχαναλυτής Χρήστου Ευαγγέλου..
ΠΗΓΗ


Τετάρτη 6 Απριλίου 2011

«Η ΓΕΝΙΑ ΤΩΝ ΧΑΙΔΕΜΕΝΩΝ»

Του Σαράντου Καργάκου
Ιστορικού - Συγγραφέα


«Στους νέους πρέπει να διδάσκουμε μόνο το κα­λό· το κακό το μαθαίνουν μόνοι τους»
(ΡΟΥΛΛΩ)

Οι γιατροί δίνουν μεγάλη σημασία στο «ιστορικό» του ασθενή, για να κάνουν σωστή διάγνωση. Άρα και για τη «διάγνωση» της προσωπικότητας ενός ανθρώπου πρέπει ν' ανατρέξουμε στο «ιστορικό» της παιδικής του ηλικίας. Ο Φρόυντ μάλιστα δίδασκε ότι ο χαρακτήρας και οι αντιδράσεις του ανθρώπου καθορίζονται από τα ερεθί­σματα της νηπιακής ηλικίας. Αυτό δείχνει πόσο τα παι­δικά χρόνια καθορίζουν σημαντικά την εξέλιξη του αν­θρώπου.

Τα τελευταία χρόνια επίσημοι και ανεπίσημοι φορείς δείχνουν να έχουν αντιληφθεί τα παραπάνω και ανα­πτύσσουν μια πλούσια δραστηριότητα για το παιδί χωρίς αυτό να σημαίνει πως έχουν κάνει πλουσιότερο συναι­σθηματικά το παιδί. Συγκεκριμένα, το 1979 είχε ανακη­ρυχθεί «Έτος Παιδιού». Παρ' όλα αυτά «η Αυτού Μεγαλειότης το Παιδί» οδηγείται συχνά σαν ένας δεύτερος Λουδοβίκος 16ος στην γκιλοτίνα. Ο ξυλοδαρμός δεν έχει παύσει να είναι «θεσμός». Μπορεί το ξύλο να βγήκε από τον παράδεισο άλλ' αυτό δεν είναι λόγος να στείλουμε το παιδί στον παράδεισο.

Ο σύγχρονος κόσμος είναι υποκριτικός. Παντού κυ­ριαρχεί το σύνθημα «τα πάντα για το παιδί». Όλα γίνο­νται για το παιδί αλλά χωρίς το παιδί. Η σωστή αντιμε­τώπιση του παιδιού είναι εύκολο να λέγεται˙ δύσκολο όμως να γίνεται και να δίνεται. Η κοινωνία αντιμετωπί­ζει το παιδί σαν μικρό άγνωστο. Κι οι γονείς είναι για το παιδί οι «αγαπημένοι γνωστοί άγνωστοι». Το παιδί στο σύγχρονο κόσμο ή καλύτερα στη σύγχρονη μοναξιά είναι μοναχό του. Του λείπει η σιγουριά. Θα ήταν σωστότερο, λοιπόν, αυτά που ονομάζουμε χαϊδεμένα παιδιά να τα λέγαμε «παιδιά της αβεβαιότητας».

 
Σε μια πρόσφατη έκθεση παιδικής ζωγραφικής τα παιδιά είχαν ζωγραφίσει τα σπίτια χωρίς πόρτες και πα­ράθυρα. Το μήνυμα είναι σαφές: Το σπίτι λειτουργεί σαν φυλακή. Το αδιαμόρφωτο συναισθηματικά παιδί ζει σε πολιτείες που δεν αναπνέουν, γιατί τις έπνιξε ο ζήλος των οικοπεδοφάγων και των εργολάβων. Η σύγχρονη οι­κιστική το συνθλίβει ψυχικά, εγκλωβίζει τη ζωτικότητα και υπονομεύει την καλαισθησία του. Απροσάρμοστο στο άξενο περιβάλλον των πόλεων, αποδέχεται στα­διακά το καθεστώς της οικιστικής ασχήμιας και υποδου­λώνεται στη γεωμετρημένη σκλαβιά του διαμερίσματος.

Η πολυκατοικία είναι ένα στατικό συγκρότημα, νε­κρή κατασκευή, έκφραση ψυχρής αριθμητικής· όχι ευαι­σθησίας. Δεν επιτρέπει ατμόσφαιρα οικειότητας, ασφά­λειας, συνέχειας, ζεστασιάς. Δεν επιτρέπει αναμνήσεις. Η περιοδική στάθμευση αρνείται συναισθηματικούς δε­σμούς και σκοτώνει κάθε ικμάδα τρυφερότητας για το σπίτι, που τελικά αποτελεί κέντρο διερχομένων. Το παι­χνίδι, η κίνηση, η ελεύθερη δραστηριότητα είναι απαγο­ρευμένα και το ανήσυχο παιδικό βλέμμα δεν μπορεί να βρει ορίζοντες πέρα από τους τέσσερις εχθρικούς τοίχους που το περικυκλώνουν. Αυτή η «μοντέρνα» οικιστική διαμορφώνει ανθρώπους όχι μόνο χωρίς επικοινωνία, χωρίς αίσθηση του ωραίου, χωρίς ελεύθερα ανεπτυγμένη σκέψη, χωρίς ευαισθησία αλλά και χωρίς παιδική ηλικία.

Μια από τις πρώτες συμβουλές που δέχεται το παιδί είναι το «μην ανοίγεις την πόρτα» και «μη μιλάς σε αγνώστους». Έτσι για λόγους ασφαλείας καλλιεργείται στο παιδί το πλέγμα της καχυποψίας. Τα απανωτά «μη» το κάνουν να αισθάνεται πως είναι συνεχώς «outoforder» (= εκτός σειράς, εξαίρεση). Κινείται μέσα σ' έναν κόσμο που ζει σε κατάσταση συναγερμού, που προσέχει τα νώτα του και συνεχώς ετοιμάζεται ν' αμυνθεί, ν' αντι­μετωπίσει τον αιφνιδιασμό· σ' έναν κόσμο που δεν ευ­νοεί το πλάσιμο του παραμυθιού. Η «χώρα των Θαυμά­των» είναι σήμερα άγνωστη για το παιδί, που ακούει πα­ραμύθια από κασέτες και που βίαια αποκόπτεται από τον ευαίσθητο και άδολο κόσμο του, για να προσαρμο­στεί στην πραγματικότητα της βίας, που αναπτύσσουν μέσα του τη φοβία και την καχυποψία.

Ένα από τα σημαντικότερα μέσα για το σωστό εκκοινωνισμό του παιδιού είναι το σχολείο, που σήμερα τουλάχιστο λειτουργεί ως προγυμναστήριο ημιμαθών και κυρίως απαθών ατόμων. Η παρεχόμενη σήμερα παιδεία άλλο είναι, άλλο δείχνει ότι είναι κι άλλο θέλει. Το παιδί αποτελεί γι' αυτή ένα «κτήμα» που πρέπει να χω­ριστεί, ένα κομπιούτερ, που πρέπει να προγραμματιστεί. Από τα πρώτα του χρόνια εγκλωβίζεται μέσα σε συ­μπαγή και αμετακίνητα «δεδομένα», αγωνίζεται και αγωνιά ν' αποκτήσει το σχήμα που θέλουν οι άλλοι ν' αποκτήσει. Ο σύγχρονος κόσμος ακολουθώντας την «αρχή της αδράνειας» προετοιμάζει μέσω του σχολείου άτομα, που να είναι «ικανά» να μην τον αλλάξουν.

Πέρ' από αυτό το σχολείο καλλιεργεί το βαθμολογικό πρωταθλητισμό, προωθώντας μιαν αντίληψη ότι δικαιώ­ματα στη ζωή έχουν μόνον οι «άριστοι». Οι διαγωνισμοί έχουν γίνει αμείλικτοι ανταγωνισμοί. Ένα δεκαπεντάχρoνο παιδί αυτοκτόνησε πρόσφατα, γιατί πήρε μικρούς βαθμούς στο πρώτο τρίμηνο. Ήθελε να είναι κι αυτό άριστο· δεν το μπόρεσε κι απέρριψε τον εαυτό του. Ό­μως οι χαμηλοί βαθμοί του νεαρού αυτόχειρα βαθμολο­γούν την ευαισθησία μας απέναντι στο παιδί. Η παιδεία μας αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο τιμητικό επίπεδο του «αίσχους». Θερμομετρεί με αναχρονιστικά συστήματα τις μνημονικές ικανότητες του παιδιού αλλ' ο κόσμος της ψυχής παραμένει terraincognita(= άγνωστη γη). Τι νόημα έχει να διδάσκουμε ψυχολογία, όταν σε κανένα —υποθέτω— σχολείο δεν υπάρχει φροντίδα να σχηματι­σθεί το ψυχολογικό πορτραίτο του μαθητή;

Την παθητική παιδεία ακολουθεί η παθητική διασκέ­δαση. Η αντιπνευματική στάση της κοινωνίας μας δεν ωθεί, δεν ξέρει να ωθεί το παιδί στην ψυχαγωγία του κα­λού βιβλίου, της ωραίας μουσικής, του ευγενούς θεάμα­τος. Τον ελεύθερο χρόνο απορροφά το ηλεκτρονικό παι­χνίδι, τα αποπροσανατολιστικά «κόμικς» και κυρίως η τηλεόραση. Όλα αυτά εμφυσούν στο παιδί μια νοσηρή νοοτροπία, ώστε να υιοθετεί ένθετες συμπεριφορές και να διαμορφώνει μια στάση ζωής σύμφωνη με τα μαζικά πρότυπα. Η διαφημιστική τακτική τού «πάρ' τα όλα» διαμορφώνει στο παιδί τη νοοτροπία τού «τα θέλω όλα». Ας προσθέσουμε ακόμη και τα φαινόμενα της οπτικής βίας, που κάνουν το σημερινό μας βλαστάρι αύριο να γίνεται αγκάθι.

Εξάλλου, η κρίση της οικογένειας, που αισθητοποιείται με τον προοδευτικά αυξανόμενο αριθμό διαζυγίων και άτυπων συμβιώσεων, εμποδίζει την ομαλή ανάπτυξη του παιδιού. Για πολλούς γονείς τα παιδιά είναι ένας επιπλέον λογαριασμός στα έξοδά τους. Η φροντίδα μας για το παιδί μοιάζει σε πολλά με τον οικοδομικό οργα­σμό που κατέστρεψε την Αθήνα. Οι γονείς προσφέρουν στο παιδί πολλά από την τσέπη τους αλλ' ελάχιστα από την αγάπη τους και το χρόνο τους.  Άλλοι πάλι στα πλαίσια της υπερπροστασίας, που ακμάζει, προσφέρουν στο παιδί «μασημένη τροφή».

Όμως, η χειρότερη περίπτωση είναι άλλη: κάποιοι γο­νείς μεταφέρουν στα παιδιά τα προσωπικά τους πλέγμα­τα. Θέλουν να τα κάνουν αυτό που δεν έγιναν οι ίδιοι. Μοχθούν να προσαρμόσουν το παιδί στα σχέδια και τις φιλοδοξίες τους. Έτσι δεν του δίνουν την άνεση της προσωπικής επιλογής. Μπορεί να πάσχουν να του εξα­σφαλίσουν ένα «σίγουρο» αύριο αλλ' αδιαφορούν για το παρόν που νοσεί. Οι σημερινοί γονείς δεν βρίσκουν το σωστό τρόπο ν' αγαπήσουν το παιδί τους. Η προσπά­θειά τους να το εκβιάσουν να δεχθεί τα δικά τους πρό­τυπα, ν' ανταποκριθεί στις δικές τους «μεγάλες προσδο­κίες», διαμορφώνει τελικά παιδιά χωρίς αυτόνομο «εγώ», παιδιά - ψυχικές αποικίες των γονέων.

Οι γονείς έχουν το «προνόμιο» να είναι μεγαλύτεροι. Αυτό σημαίνει ότι μπορούν να κάνουν τα παιδιά τους μεγαλύτερα· όχι μικρότερα, δηλαδή αντίγραφά τους. Κάποτε τα παιδιά θα δυσανασχετήσουν και θα επανα­στατήσουν. Αυτό ως ένα βαθμό εξηγεί και το κοινωνικό μίσος που διαποτίζει πολλούς νέους της εποχής μας. Αι­σθάνονται την ανάγκη ν' αποτινάξουν το ζυγό της συμ­βατικότητας που τους έχει επιβληθεί. Και πρώτα στρέ­φονται κατά των γονιών τους. Η μάνα είναι αυτή που δέχεται τα πρώτα πλήγματα. «Τα παιδιά μικρά πατάνε της μάνας την κοιλιά· μεγάλα πατάνε της μάνας την καρ­διά». Ποτέ ο λόγος αυτός δεν είχε τόσο ισχύ όσο στην εποχή μας.

Επιπλέον, η ηθική ατμόσφαιρα σήμερα είναι εξαιρε­τικά μολυσμένη. Όσο μπροστά είμαστε τεχνολογικά, τόσο πίσω είμαστε ηθικά. Κι αφού το παιδί είναι δύ­σκολο να μυηθεί στην τεχνολογία, προσπαθεί να μυηθεί στην εύκολη ηθική του καιρού και εύκολα το πετυχαίνει. Άλλωστε έχει σ' αυτό και την «ηθική» ενίσχυση της κοι­νωνίας, που το μαθαίνει ν' αντιμετωπίζει τη ζωή σαν κερδοσκοπικό παιχνίδι. Τα παιδιά βιώνουν το ηθικό κε­νό, βλέπουν την κατολίσθηση των αξιών, την πολιτική ανευθυνότητα, την κατάρριψη των ιδεωδών. Δεν τους προσφέρονται ιδανικά, που θα σταθούν σαν εσωτερικά υποστυλώματα. Δεν υπάρχει τίποτα για να πιστέψουν. Η πολιτική τα έχει απογοητεύσει.

Μένουν μόνο οι αθλητι­κές φατρίες, που δίνουν τον τόνο στον κοινωνικό μας χώρο.
Από τη στιγμή που ο νεανικός ενθουσιασμός εμφια­λώνεται στα γήπεδα, η αλλοτρίωση έχει συντελεστεί. Η σύμβαση που ανέχονται, αποδέχονται και παραδέχονται σε τόσο κρίσιμη ηλικία, αλλοιώνει τον ψυχισμό τους. Αναγκαστικά, εφόσον οι «μοντέρνοι καιροί» αποκρού­ουν την ευαισθησία και την τρυφερότητα, χάνουν τον εαυτό τους κι αποκτούν έναν άλλο, μεταλλαγμένο και υποταγμένο, σύμφωνο με τις τάσεις και τις στάσεις της εξελιγμένης κοινωνίας, που σε κάποιες περιπτώσεις εκ­δηλώνει τα ανθρωπιστικά της αισθήματα περισσότερο στα ζώα παρά στα παιδιά. Η τραγική θέση που κατέχει το απίστευτα αδικημένο και πεινασμένο παιδί του Τρί­του Κόσμου αποτελεί νωπό πάντα στίγμα στο μέτωπο της πολιτισμένης κοινωνίας μας. Οι κάρτες της UNISEFδεν αρκούν να την εξιλεώσουν.

Ωστόσο, παρόλο που αντιμετωπίζεται -εκούσια ή ακούσια—εχθρικά από το σύγχρονο κόσμο, το παιδί εί­ναι ο κρίκος που μας συνδέει με το μέλλον. Είναι η προέκτασή μας στο αύριο που έρχεται. Μια κοινωνία μπορεί εύκολα να βαθμολογηθεί από τη θέση που προσ­φέρει στο παιδί. Όποια κοινωνία φροντίσει την ανα­τολή του ανθρώπου, θ' αποφύγει τη δύση του πολιτι­σμού της. Το παιδί αποτελεί το ζωτικότερο κεφάλαιο της κοινωνίας, μια κι είναι μονάδα που εξελίσσεται και ανε­λίσσεται, που έχει την προοπτική και τη δύναμη —όταν του δοθεί η ευκαιρία— ν' αλλάξει προς το καλύτερο τη ροή των πραγμάτων. Ο Χριστός είχε πει ότι για να κερδηθεί η βασιλεία των ουρανών, θα πρέπει ο κάθε άνθρω­πος να γίνει παιδί. Αλλ' η παιδική αγνότητα είναι μέσο όχι μόνο για τη μεταθανάτια σωτηρία των ανθρώπων αλλά και για την επίγεια. Βέβαια δε φιλοδοξούμε να δη­μιουργήσουμε μια κοινωνία αγγέλων. Τούτο, ωστόσο ας φροντίσουμε: αν δεν μπορέσουμε να κάνουμε τα παιδιά μας αγγέλους, τουλάχιστον ας μην τα κάνουμε δαίμονες.
 

Η ζωή, είπε κάποιος θυμόσοφος, μοιάζει με κρεμμύδι, που όσο το ξεφλουδίζει κανείς, τόσο περισσότερο δα­κρύζουν τα μάτια του. Και στο πέλαγος της ζωής, όσο βαθύτερα ξανοίγεται κανείς, τόσο οι θύελλες γίνονται σφοδρότερες, ο πόνος πικρότερος και τα δάκρυα περισ­σότερα. Δεν ωφελεί να κρύβουμε από το παιδί τις δυ­σκολίες. Όσο περισσότερο ενημερωμένο και κατατοπι­σμένο, τόσο περισσότερο προετοιμασμένο θα είναι για ν' αντιμετωπίσει τις θύελλες που ασφαλώς κάποτε θα το πλήξουν. Το παιδί είμαστε εμείς που ταξιδεύουμε στο μέλλον, ακόμη κι όταν δε θα υπάρχουμε. Ας μην καμα­ρώνουμε για τους προγόνους μας. Αν αξίζει να καμαρώ­νει κάποιος είναι για τους απογόνους του. «Να νοιαζό­μαστε όχι για το ποιος ήταν ο παππούς μας, αλλά για το ποιος θα είναι ο εγγονός μας», δίδασκε ο Αβραάμ Λίνκολν.

Ο καινούργιος κόσμος, ο όμορφος όπως τα παιδικά όνειρα, ο χαρούμενος όπως το παιδικό γέλιο, θα έρθει μόνο αν έρθει το καινούργιο παιδί. Τα σύγχρονα παιδιά που με κολλημένα τα πρόσωπά τους στα τζάμια των πο­λυκατοικιών γίνονται μάρτυρες μιας εφιαλτικής πραγμα­τικότητας, δεν είναι δυνατό ν' αποτελέσουν τον αυριανό ακέραιο πολίτη, που θα στηρίξει μια υγιή κοινωνία. Συνειδητά ή ασυνείδητα η σημερινή κοινωνία δημιουργεί ανθρώπους ανίκανους να δώσουν και να δοθούν. Αν­θρώπους, που χωρίς καμιά βεβαιότητα, χωρίς ένα «για­τί» της ζωής, θα μείνουν με το οδυνηρό «απωθημένο»,πως δηλαδή κάποιοι, κάπως, κάποτε τους έκλεψαν τα παιδικά τους χρόνια.

Σήμερα χάρη στην πρόοδο της παιδοψυχολογίας μά­θαμε πολλά για το παιδί. Ξέρουμε τις ανάγκες και τα προβλήματά του. Ίσως να κάνουμε πολύ περισσότερα απ' όσο πρέπει για το παιδί. Ένα μόνο δεν ξέρουμε: πώς να ζήσουμε. Κι αφού δεν το ξέρουμε, δεν μπορούμε και να το διδάξουμε στο παιδί. Στην παλιά Ινδία οι γέροντες σοφοί λένε: « Έρχεσαι στον κόσμο κλαίγοντας, ενώ γύρω σου γελάνε. Προσπάθησε να ζήσεις έτσι, ώστε να φύγεις από τον κόσμο χαμογελώντας, ενώ οι άλλοι γύρω σου θα κλαίνε».

 ΠΗΓΗ

Παρασκευή 1 Απριλίου 2011

Η ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΤΗΤΑΣ



...Ο Freud περιγράφει τη γυναικεία σεξουαλικότητα σαν ένα "αίνιγμα", μία σκοτεινή ανεξερεύνητη ήπειρο. Η Εstela Welldon μας ανοίγει το δρόμο για να εξερευνήσουμε αυτή τη σκοτεινή Ήπειρο. Στο βιβλίο αυτό αμφισβητεί την παραδοσιακή ψυχαναλυτική θέση ότι οι άνδρες είναι διαστροφικοί και οι γυναίκες νευρωσικές, όπως επίσης και την κοινωνικοπολιτική άποψη που τοποθετεί τις γυναίκες στη θέση του θύματος και τους άνδρες στη θέση του θύτη.

Για τις γυναίκες, η γυναικεία τους φύση, η μητρότητα και η γυναικεία σεξουαλικότητα αποτελούν έννοιες στενά συνδεδεμένες και αναπόσπαστες η μία από τις άλλες. Σε αντίθεση με τους άνδρες, οι γυναίκες δεν επικεντρώνουν τη σεξουαλικότητά τους μόνο σε ένα όργανο, αλλά έχουν επίγνωση της παρουσίας της σε ολόκληρο το σώμα τους.

Η Estela Welldon εξετάζει τη γυναικεία σεξουαλικότητα και τις διαστροφές της από μια μοναδική γυναικεία σκοπιά και δείχνει ότι η δαιφορετική ψυχοφυσιολογία των δύο φύλων καθορίζει και τη διαφορετική διαστροφική συμπεριφορά τους. Στο κέντρο της γυναικείας διαστροφής τοποθετεί τη διαστροφική μητρότητα, τη διαστρέβλωση της μητρικής λειτουργίας.

Η Estela Welldon, υπερβαίνοντας το διχασμό "μητέρα-αγία/μητέρα-πόρνη", αποκαλύπτει τη διχασμένη εικόνα της γυναικείας σεξουαλικότητας για να την επανενοποιήσει, δίνοντας έτσι στη γυναίκα τη θέση που της ανήκει: ούτε θύμα ούτε θύτης, αλλά ένα αυτούσιο, ανεξάρτητο και υπεύθυνο ον, με τις δικές του δυνάμεις και αδυναμίες, και με τη δική του ιδιαίτερη σεξουαλικότητα.

ΠΗΓΗ


«Πρόληψη της ενδοοικογενειακής βίας, η βία απέναντι στο παιδί»
"Η ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΤΗΤΑΣ"

Απόσπασμα εργασίας
Στις περιπτώσεις σεξουαλικής κακοποίησης στο εσωτερικό της οικογένειας ανήκει μία ιδιάζουσα όσο και ζοφερή κατηγορία, η οποία προκαλεί την αποστροφή του κοινού, η κατηγορία αυτή αφορά την σεξουαλική κακοποίηση εκ μέρους της μητέρας. Σαφέστατα και η ενδοοικογενειακή σεξουαλική κακοποίηση αποτελεί μία πράξη η φύση της οποίας είναι αποκρουστική και προκαλεί την οργή της κοινής γνώμης. Ο βασικός λόγος είναι ότι έρχεται σε πλήρη αντίθεση σχετικά με τις παγιωμένες και κοινωνικά αποδεκτές απόψεις που αφορούν την μητρότητα και την κοινωνική της σημασία.

Σύμφωνα με έρευνες που εντοπίζονται τόσο στην ελληνική όσο και στην ξενόγλωσση βιβλιογραφία, ο δράστης σε μία αιμομικτική οικογένεια τις περισσότερες φορές είναι ο πατέρας, ενώ η σχέση εντοπίζεται ανάμεσα σε εκείνον και την κόρη του. Ωστόσο μπορούν να υπάρξουν και αντίθετες περιπτώσεις. Η μητέρα αποτελεί σε όλες τις κοινωνίες τον ακρογωνιαίο λίθο της οικογένειας. Ένα πρόσωπο το οποίο χαίρει τον σεβασμό και την εκτίμηση όλων, καθώς προσφέρει την ίδια τη ζωή. Ενώ η εξιδανίκευση της εικόνας της μητέρας ενισχύεται και από θρησκευτικές πεποιθήσεις. Είναι ένα ιερό πρόσωπο οι πράξεις του οποίου έχουν ως κίνητρο, το συμφέρον του παιδιού.

Χαρακτηριστικό της είναι η παρουσία στη ζωή του παιδιού, όπου του προσφέρει αγάπη και στοργή.

Η συγγραφέας Estela Weldon στο βιβλίο της «η σκοτεινή πλευρά της μητρότητας», περιγράφει περιπτώσεις μητέρων, οι οποίες αιμομικτούν με τα παιδιά τους. Η Weldon προσπαθεί να αποσαφηνίσει τα αίτια αυτής της συμπεριφοράς και να καθορίσει τους παράγοντες επίδρασης.

Όσο περίεργο και αν ακούγεται, η μητρότητα προσφέρει σε ορισμένες γυναίκες ένα εξαιρετικό μέσο για να ασκήσουν διαστροφικές και διαστρέφουσες στάσεις στα παιδιά τους και να εκδικηθούν την μητέρα τους.111 

Η έννοια της διαστροφής στην επιστήμη της ψυχανάλυσης αρχικά είχε άμεση σχέση και αναφερόταν στην σεξουαλικότητα, ενώ συγγραφείς έκαναν λόγο για μία έννοια πολύ πλατιά η οποία περιλαμβάνει κάποιες επιμέρους κατηγορίες όπως, διαστροφές της ηθικής (παραβατική συμπεριφορά), των κοινωνικών ενστίκτων (πορνεία), του ενστίκτου της διατροφής (βουλιμία, διψομανία). Αυτό όμως το οποίο προκαλεί περιέργεια είναι το γεγονός, πως πουθενά δεν αναφέρεται η διαστροφή του μητρικού ενστίκτου. Μία πιθανή αιτία είναι ίσως η εξιδανικευμένη άποψη η οποία ισχύει σχετικά με το κοινωνικό πρότυπο της μητέρας. Αυτό που ίσως διέφευγε είναι το γεγονός, ότι οι μητέρες προέρχονται και εκείνες από κάποια μητέρα μεταφέροντας έτσι διαφορετικές εμπειρίες και βιώματα. Η διαστροφική – επιθετική τους συμπεριφορά κινητοποιείται από μία τάση εκδίκησης των δικών τους μητέρων.

111Estela Weldon, << Η σκοτεινή πλευρά της μητρότητας >>, Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 1997, σελ. 116 113

Μητέρες που κατά την παιδική τους ηλικία είχαν μητέρες με ισχυρό Υπερεγώ αποκτούν μία ολοκληρωτική, απόλυτη σχεδόν «καταβρωχθιστική» σχέση με τα παιδιά τους. Μεταφέρουν με τρόπο ασυνείδητο στο παιδί τις εμπειρίες τις οποίες έζησαν. Άνθρωποι που πέρασαν επώδυνες και ταπεινωτικές εμπειρίες με τους γονείς τους, έχουν υποσχεθεί ενδόμυχα στον εαυτό τους να μην συμπεριφερθούν ποτέ με τον ίδιο τρόπο. Το ασυνείδητο όμως εξαπατά ανελέητα τον άνθρωπο και χωρίς καμία προειδοποίηση μπορεί να αναδυθεί κάτι που ξαφνιάζει και έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την προσωπικότητα του ατόμου.

Η δυνατότητα του απόλυτου ελέγχου, που δίνει η μητρότητα, δημιουργεί γόνιμο έδαφος σε κάποιες γυναίκες οι οποίες έχουν βλαβερές τραυματικές εμπειρίες στη ζωή τους, να εκμεταλλευθούν και να κακοποιήσουν τα παιδιά τους. Έτσι δημιουργούνται οι μητέρες των διασεξουαλικών και πάνω από όλα των σεξουαλικά διαστροφικών ανδρών. Ο τύπος αυτός αιμομιξίας εξαρτάται από την ψυχοσύνθεση και την προσωπικότητα της κάθε μητέρας. Αναφορικά με την μητρική συμπεριφορά και αντιμετώπιση προς το παιδί, εντοπίζονται δύο τύποι μητρικής φροντίδας. Ο ρυθμιστικός όπου, η μητέρα περιμένει από το παιδί να προσαρμοστεί σε αυτή και ο διευκολυντικός, όπου η μητέρα προσαρμόζεται στις απαιτήσεις και κυρίως στις ανάγκες του. Βέβαια σε όλες τις περιπτώσεις η ψυχική υγεία της μητέρας είναι καθοριστική για την ανάπτυξη του παιδιού.

Πολλές φορές η μητρότητα επιλέγεται για ασυνείδητους διαστροφικούς λόγους. Ο στόχος είναι η απόκτηση εξουσίας και πλήρους ελέγχου απέναντι σε ένα άτομο. Η γυναίκα γνωρίζει ότι με την μητρότητα αποκτά αυτομάτως το ρόλο του εξουσιαστή. Με αυτό τον τρόπο έχει πλέον τον πλήρη έλεγχο ενός πλάσματος. Υπάρχουν γυναίκες οι οποίες, έχουν διαστροφικές τάσεις προς τη λειτουργία της μητρότητας κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, όταν αρχίσουν να αισθάνονται πως το σώμα του μωρού καταλαμβάνει το δικό τους. Η προβληματική μητέρα μπορεί να έχει διαστροφικά ασυνείδητα κίνητρα για να μείνει έγκυος και έτσι χειρίζεται το σώμα της διαστροφικά.112

Σχετικά με την εξουσιαστική μητέρα, η οποία κατέχει τον πλήρη έλεγχο του παιδιού της, η Weldon αναφέρει το καίριο παράδειγμα της Μήδειας. Η Μήδεια ένα χαρακτηριστικό πρόσωπο από τον χώρο της μυθολογίας και της λογοτεχνίας, δεν αποτελεί μόνο παράδειγμα της δύναμης της μητρότητας, αλλά και του «βιολογικού ρολογιού» που καθορίζει τις πράξεις της γυναίκας. Η Μήδεια είναι ιδιαίτερα ευφυής, κατέχει εξουσία, αγαπιέται είναι ερωτευμένη. Όταν απότομα και αναπάντεχα χάνει τα πάντα, συνειδητοποιεί τη μοναδική δύναμη που της απέμεινε. Η δύναμη αυτή είναι τα παιδιά της, τα οποία γίνονται στόχοι της εκδίκησης της εναντίον του πατέρα τους του Ιάσονα. Όταν εγκαταλείπεται από τον Ιάσονα, η Μήδεια με επιδεξιότητα και πανουργία επινοεί ένα σχέδιο για να τον πληγώσει όσο το δυνατόν περισσότερο, αποφασίζει να σκοτώσει τα παιδιά τους. Τόσο μεγάλη είναι η απελπισία της, ώστε νιώθει δικαιολογημένη για τις πράξεις της και καταφέρνει να ολοκληρώσει το τρομερό της σχέδιο μέσα σε εικοσιτέσσερις ώρες. 113

112Estela Weldon, << Η σκοτεινή πλευρά της μητρότητας >>, Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 1997, σελ. 125
113 Estela Weldon, << Η σκοτεινή πλευρά της μητρότητας >>, Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 1997, σελ. 127


Η διαστροφική μητρότητα συνιστά το αποτέλεσμα της κατάρρευσης κάποιων εσωτερικών ψυχικών δομών, όπου η μητέρα νιώθει ανίκανη συναισθηματικά και δεν μπορεί να αντεπεξέλθει στις τεράστιες ψυχολογικές και σωματικές απαιτήσεις του παιδιού της, αλλά ταυτόχρονα είναι ανίσχυρη και αδύναμη να ικανοποιηθεί από άλλες πηγές. Το μόνο καταφύγιο το οποίο, πιστεύει ότι της προσφέρεται, είναι η ακατάλληλη διαστροφική συμπεριφορά. Η διαστροφική μητέρα βιώνει την διαστροφική συμπεριφορά, σαν την μοναδική δύναμη που της απέμεινε, ασκεί αποκλειστική, σωματική και ψυχοσυναισθηματική εξουσία πάνω στο παιδί. Γι’αυτό, λοιπόν, οι κύριες αιτίες της διαστροφικής μητρότητας είναι η συναισθηματική ανισορροπία και η ανεπαρκής εξατομίκευση, που μεταδίδονται δια μέσου μίας διαδικασίας η οποία επεκτείνεται σε τουλάχιστον τρεις γενιές. Ωστόσο ένα μερίδιο ευθύνης αποδίδεται και στην κοινωνία. Ολόκληρη η κουλτούρα μας, υποστηρίζει πως τα παιδιά ανήκουν αποκλειστικά στο βασίλειο της μητέρας που έχει την πλήρη κυριαρχία τους. Δυστυχώς όμως μέσω αυτού του τρόπου, ενισχύονται οι ίδιες ακριβώς ιδέες τις οποίες εκμεταλλεύεται η διαστροφική μητέρα. 114

114 Estela Weldon, << Η σκοτεινή πλευρά της μητρότητας >>, Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 1997, σελ. 128

Η παραβάτης αιμομίκτρια μητέρα επιτίθεται στο παιδί της αλλά ταυτόχρονα, περικυκλώνει, καταβροχθίζει και δεν αφήνει το παιδί να ξεφύγει. Ουσιαστικά πρόκειται για υποβιβασμό της προσωπικότητας του παιδιού και της προσωπικής του ελευθερίας. Η εμπειρία των ερευνητών έχει αποδείξει ότι, οι συνέπειες της μητρικής διαστροφικής συμπεριφοράς είναι ιδιαίτερα έντονες για τα παιδιά και χαράσσουν την μετέπειτα ζωή τους. Η προβληματική ενήλικη ζωή, είναι απότοκη της προβληματικής διαστροφικής συμπεριφοράς. Η πράξη και η αντίδραση δεν είναι ασυμβίβαστες αλλά συμπληρωματικές. Η αιμομιξία και η διαστροφή οδηγούν στην αναστολή της συναισθηματικής και σεξουαλικής ανάπτυξης του παιδιού, προκαλώντας με αυτό τον τρόπο μία πολύ σοβαρή αναπηρία στη μετέπειτα ζωή του. Αυτό επιβεβαιώνεται συνεχώς στην κλινική πρακτική. 115

Η «καταβρωχθιστική» τάση της μητέρας προς το παιδί της, κυρίως προς το γιο της, κορυφώνεται με την αιμομικτική της συμπεριφορά που μπορεί να εκδηλωθεί με παρατεταμένα φιλιά στο στόμα, ερεθισμό από τη μητέρα των γεννητικών οργάνων του παιδιού σαν ένα τρόπο για να ηρεμήσει, ακόμα και ολοκληρωμένη σεξουαλική επαφή. Πρόκειται για μία σοβαρή αιτία ανάπτυξης, μιας πολύμορφης διαστροφικής ψυχοπαθολογίας του παιδιού. 116

115 Estela Weldon, << Η σκοτεινή πλευρά της μητρότητας >>, Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 1997, σελ. 140
116 Ψωμά Αικατερίνη, << Ενδοοικογενειακή βία και παιδί >>, Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών, Αθήνα 2001, σελ. 39


Οι μητέρες που δείχνουν αιμομικτικές – διαστροφικές τάσεις απέναντι στα παιδιά τους, το κάνουν κυρίως κατά τα δύο πρώτα χρόνια της ζωής τους. Η μητρική αιμομιξία αποκαλύπτεται μόνο όταν τα παιδιά αρχίζουν να γίνονται βίαια. Μέχρι τότε, το μυστικό συντηρείται με την συνεργία της μητέρας. Τις περισσότερες φορές οι δράστες της αποπλάνησης έχουν υπάρξει και εκείνοι στο παρελθόν, θύματα αποπλάνησης. Η Kramer υποστηρίζει ότι, οι αιμομίκτριες μητέρες δεν επιτρέπουν στα παιδιά τους την εξατομίκευση. Θεωρεί ότι η μητρική αιμομιξία είναι κάτι παραπάνω από αμέλεια, είναι οι επαναλαμβανόμενες, σκόπιμες πράξεις της μητέρας που έχουν στόχο τον ερεθισμό του παιδιού για να ικανοποιηθούν οι ίδιες. Το παιδί μπορεί να είναι είτε αγόρι είτε κορίτσι.117

Από τις παραπάνω περιγραφές της Kramer, μπορούμε να δούμε μερικά σημαντικά χαρακτηριστικά της διαστροφής, όπως την επανάληψη και το καταναγκαστικό στοιχείο στη σεξουαλική ικανοποίηση δια μέσου, του υποβιβασμού του αντικειμένου, σε «μερικό» αντικείμενο. Ενώ ένα άλλο χαρακτηριστικό το οποίο εντοπίζεται είναι η «απογύμνωση του αντικειμένου από τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά του». Όπου η μητέρα θεωρεί το παιδί ως προέκταση του σώματος της, και μέσα από αυτό αναζητά και επιδιώκει της δική της σεξουαλική ικανοποίηση. 118

117 Estela Weldon, << Η σκοτεινή πλευρά της μητρότητας >>, Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 1997, σελ. 147
118 Estela Weldon, << Η σκοτεινή πλευρά της μητρότητας >>, Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 1997, σελ. 147


Ωστόσο παρά τα όσα σημαντικά παρατηρούνται σχετικά με την μητρική αιμομικτική, διαστροφική δράση και συμπεριφορά η έρευνα δεν έχει προχωρήσει αρκετά στο συγκεκριμένο θέμα ενώ πολλοί ειδικοί ψυχολόγοι αρνούνται να υπολογίσουν την σοβαρότητα του θέματος σε σχέση με την πατρική αιμομικτική συμπεριφορά. Επιπλέον έχει παρατηρηθεί ότι, οι γυναίκες οι οποίες απευθύνονται σε κάποιο θεραπευτή είναι ελάχιστες – και αυτές το κάνουν συνήθως με δική τους πρωτοβουλία. Αυτές οι γυναίκες ελπίζουν, ότι στο πρόσωπο του θεραπευτή θα βρουν κάποιον διατεθειμένο να καταλάβει αυτά που αισθάνονται, για την συναισθηματική σωματική σχέση τους με το παιδί τους, είτε είναι αγόρι είτε κορίτσι. Γενικά, οι μητέρες έχουν λιγότερη δυσκολία να ομολογήσουν αιμομικτικά συναισθήματα για τις κόρες τους παρά για τους γιους τους. Στη δεύτερη περίπτωση το «μυστικό» τους αποκαλύπτεται πολύ αργότερα και συνήθως από το ιστορικό του γιου, καθώς η συμπεριφορά αυτή καθορίζει την μετέπειτα σεξουαλική και ψυχοσυναισθηματική τους ανάπτυξη και ζωή. 119

Ως κυρίαρχη αιτία της μικρής σημασίας η οποία δίδεται στην μητρική αιμομιξία προβάλει η «τυφλή» εξιδανίκευση της μητρότητας από την κοινωνία. Η μητέρα είναι τόσο κοντά και βιολογικά και συναισθηματικά στο παιδί που δεν αναμένεται από αυτή καμία αμφιθυμία ή έχθρα προς αυτό. Ο πατέρας αντιμετωπίζεται από το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο με μεγαλύτερη καχυποψία, θεωρούν ότι, επωφελείται από την εξουσία του όταν εκμεταλλεύεται το σώμα και την ψυχή του παιδιού του. Οι διαφορετικές αντιδράσεις της κοινωνίας, στην μητρική και την πατρική αιμομιξία μπορεί να συνδέονται με κάποιες απροσπέλαστες διεργασίες, οι οποίες από πολύ μικρή ηλικία λειτουργούν στο ασυνείδητο και των δύο φύλων. Το γεγονός της κύησης ενός παιδιού ορίζει και δημιουργεί μία συγκεκριμένη εικόνα για την κάθε μητέρα, αυτή του άμεμπτου σχεδόν άγιου προσώπου. Αυτή ακριβώς η κατάσταση εμποδίζει την σαφέστερη και αποτελεσματικότερη διερεύνηση του φαινομένου της μητρικής αιμομιξίας. Η στάση αυτή του κοινού συμβάλει κυρίως στην διαιώνιση του προβλήματος. Ουσιαστικά επιτρέπει την παροχή ολοκληρωτικών δικαιωμάτων από τις προβληματικές – διαστροφικές μητέρες προς τα παιδιά τους.

119 Estela Weldon, << Η σκοτεινή πλευρά της μητρότητας >>, Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 1997, σελ. 148

Μία γενική δικαιολογία την οποία δίνει η Estela Weldon στο βιβλίο της σχετικά με την μητρική διαστροφική συμπεριφορά αφορά το αίσθημα της εξουσίας το οποίο αποδίδεται στους γονείς. Η πολιτική της εξουσίας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τις αιτίες της διαστροφής. Οι αιτίες της διαστροφής έχουν δύο όψεις, την ψυχοβιολογική και την κοινωνική. Είναι πιθανό ότι, η διαφορά στην αντιμετώπιση οφείλεται, στην ανικανότητα της κοινωνίας, να δει την γυναίκα ως ολοκληρωμένο άτομο. Η δυσκολία της να αποδεχθεί ότι οι μητέρες είναι σε θέση να καταχραστούν την εξουσία τους, θα μπορούσε να οφείλεται στην πλήρη άρνηση, που είναι ένας αμυντικός τρόπος για να αντιμετωπίσει την δυσάρεστη αλήθεια. 120

120 Estela Weldon, << Η σκοτεινή πλευρά της μητρότητας >>, Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 1997, σελ. 155

ΠΗΓΗ