Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2018

Άνθιμος Ανανιάδης: «Δεν κάνω γιορτές με τον γιο μου.. »



Συγκλονίζει ο Άνθιμος Ανανιάδης:

«Δεν κάνω γιορτές με τον γιο μου.. αμφισβητούν ότι είμαι ο πατέρας». 

 


Ο ηθοποιός αποκάλυψε πως τις φετινές γιορτές τις περνά μακριά από τον γιο του καθώς, όπως ο ίδιος είπε, υπάρχει η αμφισβήτηση από την οικογένεια της μητέρας ότι μπορεί και να μην είναι ο πατέρας.

Μιλώντας στο Happy Day όπου εξομολογήθηκε το γεγονός ότι δεν του επέτρεψαν να δει το παιδί του ούτε τις μέρες των Χριστουγέννων.

Η διαμάχη που έχει ο ηθοποιός με την Μαρία Νεφέλη Γαζή του στερεί για την ώρα το δικαίωμα να βρίσκεται κοντά στο παιδί του.

«Η ζωή μου όλη έχει αλλάξει μετά τη γέννηση του ανθρώπου τον οποίο έχω δει από την πρώτη στιγμή. Είμαι ένας πολύ διαφορετικός άνθρωπος και σίγουρα πιο ουσιαστικός και πιο ανθρώπινος από ποτέ», είπε ο Άνθιμος Ανανιάδης και συνέχισε:

«Ως πατέρας μου έχουν αποκλείσει το δικαίωμα να είμαι κοντά στο παιδί λόγω του ότι υπάρχει αμφισβήτηση από την οικογένεια αυτή ότι μπορεί και να μην είμαι πατέρας. Δεν ξέρω τι θα μπορούσε να κάνει κάποιος άνθρωπος στη θέση μου ώστε να διεκδικήσει τα δικαιώματά του.

Είναι μια εξαιρετικά δύσκολη στιγμή. Το θεωρώ εξαιρετικά άδικο και άσχημο αυτό. Ζω με αυτό και γίνομαι καλύτερος άνθρωπος, πιο ουσιαστικός. Μπορεί κάποιος άνθρωπος να μην είναι καλός σύζυγος αλλά μπορεί να γίνει καλός πατέρας κι αυτό είναι πάρα πολύ ουσιαστικό σε όλα τα πλαίσια».








Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2018

Όταν η κρυφή διαταραχή του γονέα προβάλλεται στο παιδί.


Αυτά τα παιδιά περνούν μια ζωή με τη αίσθηση ότι τους έχει δοθεί άδικα ένας ρόλος από τον σκηνοθέτη. Γίνονται οι διαταραγμένοι άνθρωποι που οι γονείς τους «θέλουν», και αρχίζουν να ενεργούν όλο και περισσότερο διαταραγμένα.

 

 



 Οι διαταραγμένοι γονείς είναι οι γονείς που δεν φαίνονται καθόλου ότι είναι. Στον έξω κόσμο εμφανίζονται σαν να είναι οι πιο φυσιολογικοί γονείς και ούτε τα παιδιά τους, ούτε κανείς άλλος, δεν γνωρίζει ότι δέχονται τις επιδράσεις των διαταραχών τους, μέχρι να είναι πολύ αργά.

Μερικοί γονείς είναι φανερά κακοποιητικοί προς τα παιδιά τους, είτε σεξουαλικά είτε σωματικά. Στην περίπτωση αυτή, η κακοποίηση είναι προφανής και τα παιδιά μπορούν να κατανοήσουν ότι κακοποιούνται και συνειδητοποιούν ότι έχουν πληγωθεί. Ως εκ τούτου, όσο οδυνηρό και να είναι, έχοντας συναίσθηση της κατάστασης, μπορούν να την αναγνωρίσουν και να ελαχιστοποιήσουν τη βλάβη που τους προκαλείται από αυτήν. Τι συμβαίνει όμως όταν η κακοποίηση δεν γίνεται εύκολα συνειδητή;

Οι γονείς που είναι περισσότεροι διαταραγμένοι, φροντίζουν πάνω απ’ όλα την εξωτερική τους εικόνα. Είναι συχνά οι εκπρόσωποι των τοπικών κοινοτήτων τους. Παίρνουν μέρος σε επιτροπές. Δωρίζουν σε φιλανθρωπικά ιδρύματα. Πείθουν τους εαυτούς τους, τα παιδιά τους και όλους τους άλλους ότι έχουν μόνο τις καλύτερες προθέσεις. Και πραγματικά το πιστεύουν. Η διαταραγμένη τους συμπεριφορά είναι επικίνδυνη επειδή είναι κρυμμένη. Κανείς δεν θα μπορούσε ποτέ να σκεφτεί ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν έστω και μία μόνο κακή σκέψη, επειδή οι ίδιοι ποτέ δεν θα τη σκέφτονταν.

Σε μία περίπτωση που είδα θεραπευτικά, μια διαταραγμένη μητέρα αντιμετώπιζε τη μεγαλύτερη κόρη της, σαν να ήταν διαταραγμένη. Η μητέρα, προέβαλε τη δική της διαταραχή της στη συγκεκριμένη κόρη, καθώς ήταν σε πλήρη άρνηση της δικής της διαταραχής. Ήταν η κόρη της, η οποία ήταν διαταραγμένη και αυτό το ρόλο της έδωσε από την αρχή. Καθώς η κόρη της (θα την ονομάσουμε Μέγκαν) μεγάλωνε, γνωστοποιήθηκε στα μικρότερα αδέλφια της ότι είχε προβλήματα και την αντιμετώπιζαν με τον ίδιο τρόπο όπως η μητέρα της.

Σε κανονικά πλαίσια, στην υγιή ανατροφή των παιδιών, το Εγώ ενός παιδιού στηρίζεται και ενθαρρύνεται να είναι αυτό που είναι και να αισθάνεται ότι έχει σωστή κρίση, υγιή ένστικτα και εξελίσσεται σε άνθρωπο με αξιοπιστία και λογική. Στο είδος της διεστραμμένης ανατροφής που αναφέρομαι, το παιδί αρχίζει να αισθάνεται αφύσικο, να παίρνει παράλογες αποφάσεις, να έχει ανθυγιεινή ένστικτα και να θεωρείται αναξιόπιστο και μη λογικό.

Η μητέρα της Μέγκαν έπαιξε το ρόλο της πολύπαθης μητέρας. Πήγαινε από γιατρό σε γιατρό και ήταν εξαιρετικά ανήσυχη για την κόρη της. Αυτό έκανε τη κόρη πιο διαταραγμένη, επειδή βαθιά μέσα της η Mέγκαν ήξερε ότι η μητέρα της ήταν υποκρίτρια. Η ίδια είχε δοκιμάσει αρκετές φορές να παρουσιάσει στη μητέρα της, τα χαρακτηριστικά που εκείνη έδειχνε να εκτιμά στα αδέρφια της, όμως δεν τα πρόσεχε ποτέ στην ίδια. Σε αυτό το είδος της διαταραχής, ο γονέας έχει την ανάγκη να δαιμονοποιήσει ένα συγκεκριμένο παιδί και τίποτα δεν μπορεί να αποτρέψει το γονέα από αυτόν τον στόχο. Η ανάγκη είναι ασυνείδητη και συχνά δημιουργείται από μια ανατροφή, στην οποία κάτι παρόμοιο συνέβη στο γονέα.

Για τη μητέρα της, η Μέγκαν ήταν αμείλικτα, ανεξήγητα διεστραμμένη. Τελικά, εγκατέλειψε την προσπάθεια να είναι καλή και άρχισε να είναι ο δαίμονας που η μητέρα της ήθελε να είναι. Άρχισε να τη μισεί: «Θέλω να την σκοτώσω», είπε στους γιατρούς. Η μητέρα απάντησε, κλαίγοντας: «Απλά δεν ξέρω πως έφτασε εκεί. Ο σύζυγός μου και έχουμε δοκιμάσει τα πάντα για να την βοηθήσουμε».

Η Mέγκαν άρχισε να παρεκτρέπεται στο σπίτι και στο σχολείο και μέχρι την πρώιμη εφηβεία της, την είχαν βάλει σε ένα ψυχιατρείο. Η μητέρα της έκλαιγε ανεξέλεγκτα όταν υπέγραψε τα έγγραφα για να την βάλουν στη κλινική. Ο μπαμπάς της ήταν στωικός. Τα αδέλφια της, δεν ήταν έκπληκτα. Η Mέγκαν αισθάνθηκε ανακουφισμένη. Στο νοσοκομείο υπήρχαν ασθενείς που την άκουγαν και προσπαθούσαν να κατανοήσουν πώς έφτασε εκεί.

Ορισμένα μέλη του προσωπικού επίσης την άκουγαν και είδαν ότι η οικογένεια της ήταν διαταραγμένη, οπότε εισηγήθηκαν την παραμονή της στο ψυχιατρείο, όπου ένιωθε καλύτερα. Η Mέγκαν πάντα ήξερε ότι δεν ήταν τόσο διαταραγμένη όσο θεωρούσε η μητέρα της. Όμως, λόγω έλλειψης χώρου στα νοσοκομεία, στάλθηκε πίσω στην οικογένεια και έγινε χειρότερα.

Τέτοιες περιπτώσεις σχέσεων γονέων παιδιών, παρουσιάζονται πολύ συχνά και κανείς δεν γνωρίζει γι’ αυτές. Ένας διαταραγμένος γονέας, μπορεί να είναι μια μητέρα ή ο πατέρας ή άλλος κηδεμόνας, που θα προβάλει τη διαταραχή του σε ένα συγκεκριμένο παιδί. Συχνά είναι ένα όμορφο και έξυπνο παιδί, που απειλεί το εύθραυστο, διαταραγμένο Εγώ του γονέα. Ο γονέας είχε, ίσως, μια παιδική ηλικία στην οποία το ίδιο πράγμα να έγινε σε εκείνον. Αυτές οι συμπεριφορές μπορεί να περάσουν από γενιά σε γενιά.

Η συναισθηματική κακοποίηση αυτού του είδους δεν εντοπίζεται σχεδόν ποτέ. Όταν ένας γονέας πηγαίνει ένα μικρό παιδί σε έναν παιδίατρο, ποιον θα ακούσει ο γιατρός, το γονέα ή το παιδί; Ο γονέας παραπονιέται λέγοντας ότι έχει κάνει ό,τι είναι δυνατόν: «Τι άλλο μπορώ να κάνω; Παρακαλώ πείτε μου, γιατρέ»; Ο γιατρός θα ακούσει τον γονέα. Το παιδί είναι πολύ μπερδεμένο για να μιλήσει με συνεκτικό τρόπο για το τι συμβαίνει. Εάν το παιδί έλεγε κάτι σαν: «Με τρελαίνει. Συμπεριφέρεται ωραία στους άλλους, αλλά εμένα με τρελαίνει», ο γιατρός θα απαντήσει, «Σώπα, σώπα, είμαι βέβαιος ότι η μητέρα σου (ή ο πατέρας) έχει καλές προθέσεις».
Κανείς δεν θέλει να ακούσει τι λέει το παιδί.

Σε τέτοιες περιπτώσεις, η διαταραχή του γονέα που παραμένει κρυφή και προβάλλεται πάνω στο παιδί. Σε ένα επίπεδο το παιδί βλέπει αυτήν την εξαπάτηση και συγχύζεται, θυμώνει και τελικά εξοργίζεται. Ο γονέας εκφράζει τη βαθιά συμπάθεια για το στοχευμένο παιδί και τα αδέλφια του εκφράζουν τη συμπόνοια τους για το ίδιο και τον υποτακτικό γονέα, στον οποίο το παιδί κλίνει για παρηγοριά. Όμως δεν υπάρχει κανείς στον οποίο το παιδί μπορεί να στηριχθεί.

Αυτά τα παιδιά περνούν μια ζωή με τη αίσθηση ότι τους έχει δοθεί άδικα ένας ρόλος από τον σκηνοθέτη. Γίνονται οι διαταραγμένοι άνθρωποι που οι γονείς τους «θέλουν» και αρχίζουν να ενεργούν όλο και περισσότερο διαταραγμένα. Η διαταραχή είναι βαθιά μέσα τους και τους έχει καταστήσει αβοήθητους. Και ο κόσμος συμπάσχει με τους κακόμοιρους γονείς, οι οποίοι έχουν να αντιμετωπίσουν τέτοια «διαταραγμένα» παιδιά.


Συγγραφέας: Gerald Schoenewolf, Ph.D.




Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2018

Fall On Me !


Andrea Bocelli, Matteo Bocelli - Fall On Me

 

 

 

"Ο καθένας που είναι γονέας, ο καθένας που γνωρίζει τη πολύτιμη ευθύνη να είναι μητέρα ή πατέρας, θα καταλάβει πλήρως την έννοια αυτού του κομματιού. Το Fall On Me είναι η πρώτη φορά που έχω κάνει ντουέτο με το γιο μου Matteo Bocelli."





"Fall On Me"

I thought sooner or later
The lights up above
Will come down in circles
And guide me to love
But I don't know what's right for me
I cannot see straight
I've been here too long
And I don't want to wait for it
Fly like a cannonball
Straight to my soul
Tear me to pieces
And make me feel whole
I'm willing to fight for it
And carry this weight
But with every step
I keep questioning what it's true

Fall on me
With open arms
Fall on me
From where you are
Fall on me
With all your light
With all your light
With all your light

Presto una luce ti illuminerà
Seguila sempre, guidarti saprà
Tu non arrenderti
Attento a non perderti
E il tuo passato avrà senso per te
Vorrei che credessi in te stesso, ma sì
In ogni passo che muoverai qui
È un viaggio infinito
Sorriderò se
Nel tempo che fugge mi porti con te

Fall on me
Ascoltami
Fall on me
Abbracciami
Fall on me
Finché vorrai
Finché vorrai
Finché vorrai
Finché vorrai

I close my eyes
And I'm seeing you everywhere
I step outside
It's like I'm breathing you in the air
I can feel you're there

Fall on me
Ascoltami
Fall on me
Abbracciami
Fall on me
With all your light
With all your light
With all your light


---------------------------------



Κυριακή 22 Ιουλίου 2018

''ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΑΝΔΡΩΝ''



ΠΑΣΥΑ - 2005.11.28
''ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΑΝΔΡΩΝ''
ΑΝΑΓΓΕΛΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ




2005.11.28
ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΝ ΟΡΓΑΝΟΝ ΑΝΔΡΩΝ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΩΝΥΜΙΑ "ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΑΝΔΡΩΝ" [ ΠΑ.ΣΥ.Α. ]
ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΑΣΠΙΣΗ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ 


Περισσότερα στην ΠΗΓΗ 


 

Οι «Προοδευτικάριοι» «Επωάζουν» Το Bullying…


Του Θανάση Κ.

Ένας 15χρονος μαθητής αυτοκτόνησε προχθές, γιατί του έκαναν bullying στο σχολείο…
Πριν λίγα χρόνια ένας λίγο μεγαλύτερος σπουδαστής τεχνικής σχολής έχασε τη ζωή του από το bullying που του έκαναν οι συμφοιτητές του…
Αλλά η κοινωνία αρνείται να δει τα απλά αίτια αυτής της μεγάλης μάστιγας.


* Πρώτον, το πρόβλημα δεν είναι μόνο αυτοί που κάνουν το bullying. Είναι κυρίως το εκπαιδευτικό σύστημα που ανέχεται το bullying.
Και η κοινωνία ολόκληρη που δεν κάνει κάτι γι’ αυτό…

* Δεύτερον, τα παιδιά – κι ιδίως τα μικρότερα παιδιά – ήταν και θα είναι πάντα «σκληρά» μεταξύ τους. Αυτό δεν μπορεί κανείς να το «ξορκίσει», ή να το αποδώσει στην «τηλεόραση» ή στα «ηλεκτρονικά παιγνίδια» ή στην «βία που υπάρχει γύρω μας»…

Η «ενδιάθετη βία» μέσα στα παιδιά υπήρχε πάντα, πολύ πριν μπει στη ζωή μας η τηλεόραση και τα ηλεκτρονικά παιγνίδια.
Η βία υπάρχει μέσα στα παιδιά, εκδηλώνεται ιδιαίτερα στα πρώτα βήματα της κοινωνικόποίησής τους – κι είναι το πρώτο πράγμα που μαθαίνουν να κοντρολάρουν κατά την κοινωνικοποίησή τους.

Γι’ αυτό και ανέκαθεν τα παιδικά παραμύθια (τον καιρό που δεν υπήρχε τηλεόραση, ούτε κινηματογράφος, ούτε ηλεκτρονικά παιγνίδια) είχαν πάντα μέσα τους πολλή «συμβολική βία»: Με δράκους που σκότωναν και τελικά σκοτώνονταν. Με «κακούς» που σκοτώνονταν τελικά από «καλούς». Με «μάγισσες» που έκαναν τερατώδη πράγματα, μέχρι που έβρισκαν τελικά το τέλος που τους άξιζε. Και με «καλές νεράιδες» που εξισορροπούσαν αυτή τη «μάχη» ανάμεσα στις υπέρκοσμες δυνάμεις του καλού και του κακού…

Τα παιδικά παραμύθια εκτόνωναν τη βία που είχε μέσα του το παιδί στο «φαντασιακό πεδίο», για να μην την εκτονώσει στην πραγματικότητα, στο αδελφάκι του ή σε άλλο συνομήλικό του.
Κι εκτονώνοντας τη βία, τα παραμύθια την απαξίωναν και έδιναν παιδαγωγικό μήνυμα: Το «κακό» πάντα έχανε! Το «καλό» πάντα κέρδιζε. Το μυαλό νικούσε την ωμή δύναμη. Ο ηρωϊσμός αναδεικνυόταν ως αρετή, όταν ο μικρός τα έβαζε με τον γίγαντα και τον κέρδιζε, ο Δαύιδ κατατρόπωνε τον τερατώδη Γολιάθ, ο «κοντορεβιθούλης» νικούσε τον κακό δράκο κι έσωζε τον εαυτό του και τα αδέλφια του…

Η βία γινόταν λυτρωτική για την επικράτηση του καλού και του δίκαιου.
Ενυπήρχε στις ψυχές των παιδιών, έτσι κι αλλιώς - αλλά εκτονωνόταν σε φαντασιακό πεδίο και αποκτούσε ηθική διάσταση.

* Το μήνυμα ήταν απλό, σαφές και εύληπτο για όλους:
-- Μη χρησιμοποιείται βία μεταξύ σας, αν δεν θέλετε να γίνετε οι «κακοί» που τελικά θα τιμωρηθούν!

Έτσι λειτούργησε η παραδοσιακή παιδαγωγική σε όλους σχεδόν τους πολιτισμούς. Έτσι λειτουργούσαν τα παραμύθια, είτε ως θρησκευτικοί μύθοι, είτε ως απλές παιδαγωγικές διηγήσεις.
Η Παλαιά Διαθήκη έχει τέτοια «παιδαγωγική βία», οι αρχαιοελληνικοί μύθοι το ίδιο, τα λαϊκά ευρωπαϊκά παραμύθια το ίδιο, τα αραβικά και τα κινέζικα παραμύθια το ίδιο.
Πάντα με απαξία σε βάρος του «κακού», και τελική επικράτηση του «καλού».

* Κι ύστερα ήλθε η… «σύγχρονη παιδαγωγική» κι ανέτρεψε τα πάντα. Κατάργησε τη βία στα παραμύθια. Κι έφτιαξε αφηγήσεις… «πολιτικής ορθότητας», όπου η εξουσία ήταν το «κακό» που έπρεπε να απαξιωθεί και να γελοιοποιηθεί,
η «αμφισβήτηση» ήταν το «καλό» κι έπρεπε να παιδάκια να εθιστούν στην αμφισβήτηση των πάντων από πολύ μικρά,
ενώ η «αδελφοσύνη» όλων - καλών» και «κακών» - ήταν η αναπόφευκτη «αίσια κατάληξη».

Η πλήρης απουσία της «παιδαγωγικής βίας», εμπόδιζε να υπάρξει φαντασιακή εκτόνωση της βίας που τα παιδιά έχουν μέσα τους. Αλλά και της απαξίας. Έτσι τα παιδιά δεν την εκτονώνουν φαντασιακά και την εκτονώνουν πραγματικά - μεταξύ τους…

--Δεν διδάσκονται βιωματικά ότι «το κακό τιμωρείται» (μέσα από τα παθήματα των κακών στα «παραμύθια»)…

--Δεν διδάσκονται καν τη διάκριση του κακού από το καλό - και του δίκαιου από το άδικο…

Το παραμύθι με τα τρία γουρουνάκια κάτι έλεγε στα παιδιά: Ότι μπορεί ο λύκος να είναι «κακός» και να απειλεί να φάει τα τρία γουρουνάκια – πράγμα που είναι μέσα στη φύση, άλλωστε – αλλά αρκεί το ένα μικρό γουρουνάκι να είναι έξυπνο και προνοητικό για να σώσει τα αδέλφιά του παγιδεύοντας και σκοτώνοντας τελικά τον «κακό το λύκο». Ισχυρότατο παιδαγωγικό μήνυμα…

Η λεγόμενη «σύγχρονη παιδαγωγική» απάντησε με το «Ρουνι- Ρούνι το κακό γουρούνι»: Αντέστρεψε το κλασικό παραμύθι! Τώρα είναι ένα γουρούνι που κυνηγάει τα μικρά λυκάκια – κάτι εντελώς έξω από τη φύση. Και τελικά δεν τιμωρείται ο «κακός», δεν κερδίζουν οι «καλοί», απλώς στο τέλος όλοι… «αδελφώνονται»!

Το μήνυμα είναι πως αν όλοι αδελφωθούμε – καλοί και κακοί - τελειώνουν τα προβλήματα! Δηλαδή εντελώς αντιπαιδαγωγικό: Δεν μαθαίνουν τα παιδιά να ταυτίζονται με το καλό και να πολεμάνε το κακό. Τα μαθαίνουν να εξισώσουν – να ισοπεδώνουν - το καλό με το κακό.
Ομοίως, ο «Μορμόλης» διαπαιδαγωγούσε… «μικρούς αναρχικούς» που κορόϊδευαν «τον κόσμο των μεγάλων»…

Φτιάχνονταν πια παραμύθια για μεγάλους, δηλαδή που τα βρίσκουν «χαριτωμένα» οι ενήλικες, χωρίς να έχουν κανένα παιδαγωγικό νόημα για τα παιδιά – κι αυτό αποτέλεσε το πιο χονδροειδές αντιπαιδαγωγικό σφάλμα.

Το «ποιος έκανε πιπι στο Μισσιπιπί» στήθηκε απλώς και μόνο γιατί έκανε ομοιοκαταληξία στον τίτλο του. Δεν είχε κανένα απολύτως νόημα για τα παιδιά. Ούτε μπορούσε να σημαίνει τίποτε, αν στη θέση του Μισσισσιπί έμπαινε ο ποταμός Νείλος ή ο ποταμός Νέστος. Η ομοιοκαταληξία κατέρρεε…

Κι όμως αυτό το έβρισκαν «πολύ χαριτωμένο» κάποιοι γονείς, αδιαφορώντας αν στο παιδάκι τους δεν έλεγε απολύτως τίποτε.
Η τάση αυτή, να φτιάχνοντας παραμύθια για να αρέσουν στους μεγάλους είναι αρκετά παλιά. Ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν ίσως ήταν ο πρώτος διδάξας όταν έγραψε το «κοριτσάκι με τα σπίρτα». Εδώ ένα μικρό κορίτσι πεθαίνει μέσα στο κρύο αβοήθητο. Δεν το σκοτώνει κανείς (Δεν υπάρχει βία). Το «σκοτώνει» η αδιαφορία των γύρω του. Που το βλέπουν να τουρτουρίζει, αλλά δεν το βοηθούν. Κι αυτό, το δόλιο, ανάβει τα ένα-ένα σπίρτα που πούλαγε (και κανείς δεν αγόραζε) για να ζεσταθεί, μέχρι που έρχεται και παίρνει την ψυχούλα του η γιαγιά του.
Οι γονείς είδαν σε αυτή τη φρικώδη διήγηση το «ενδιαφέρον για τον πλησίον».
Τα παιδιά είδαν ένα θάνατο χωρίς λόγο!

Για την παιδική ψυχή, ο θάνατος του δράκου από τον κοντορεβιθούλη ήταν λυτρωτικός. Αλλά ο θάνατος του μικρού κοριτσιού με τα σπίρτα ήταν απολύτως τραυματικός! Γιατί δεν «δικαίωνε» κανένα, δεν τιμωρούσε το «κακό»…
Δεν είχε παιδαγωγικό νόημα!

Η «σύγχρονη παιδαγωγική» αφήνει ανεκτόνωτα κενά βίας στις ψυχές των παιδιών, καταργεί την απαξία της βίας, ισοπεδώνει «καλούς» και «κακούς», ενώ απευθύνεται στην ικανοποίηση των ενηλίκων και της «πολιτικής τους ορθότητας», όχι στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών. Είναι πέρα για πέρα αντιπαιδαγωγική! Εκκολάπτει ψυχές μικρών αναρχικών, μικρών απείθαρχων, μικρών έτοιμων να αμφισβητήσουν κάθε αρχή και κάθε αξία, έτοιμων να ασκήσουν βία όπου τα παίρνει.
 
* Το επόμενο μεγάλο σφάλμα της «σύγχρονης παιδαγωγικής», είναι η έλλειψη σχολικής πειθαρχίας.
Ισχυρίζεται πως το μάθημα «πρέπει να είναι παιγνίδι».
Και πως ο δάσκαλος «δεν πρέπει να είναι τιμωρός».
Αυτά είναι κολοσσιαίες ανοησίες!

Το μάθημα πρέπει να είναι ευχάριστο, όπου μπορεί,
πρέπει να γίνεται και συναρπαστικό, αλλά ΔΕΝ μπορεί να είναι «παιγνίδι»!

Το μάθημα ΔΕΝ είναι… «ψυχαγωγία»!

Ο δάσκαλος πρέπει να κερδίζει ως προσωπικότητα τους μαθητές του,
αλλά δεν είναι «διασκεδαστής». Δεν είναι «κλόοουν»...

Πρέπει να επιβάλει και την πειθαρχία, τιμωρώντας τα πιο ανήσυχα.
Αυτά που δεν αφήνουν και τα υπόλοιπα να παρακολουθήσουν…


Η «ευχαρίστηση» που παίρνουν οι μαθητές στο μάθημα,
είναι όταν ο δάσκαλος κινητροδοτεί συνεχώς την έφεσή τους για μάθηση
και κυρίως, όταν ξεκλειδώνει τα μυστήρια της γνώσης στους μαθητές του. Τότε κερδίζει το σεβασμό τους…

Κι όταν αντιληφθούν ότι κάνει και «το κάτι παραπάνω», για να τους δώσει κάτι παραπάνω, κερδίζει και την αγάπη τους.
Και τότε δεν έχει κανένα πρόβλημα να τους επιβάλει την πειθαρχία.
Αλλά μάθηση χωρίς πειθαρχία δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει ποτέ! Μάθηση με «πλάκα» και «καζούρα» δεν γίνεται.

Και το βλέπετε γύρω σας συνεχώς. Οι ίδιοι νεαροί οι οποίοι στο σχολείο (όπου δεν πληρώνουν) πάνε και κάνουν χαβαλέ χωρίς να μαθαίνουν τίποτε, λίγες ώρες αργότερα πηγαίνουν στο φροντιστήριο, όπου πληρώνουν αδρά οι γονείς τους και είναι… «παναγίες»! Τα ίδια ακριβώς άτομα…
Εκεί που εφαρμόζεται η «σύγχρονη παιδαγωγική», κάνουν πλάκα και χάνουν τον καιρό τους. Εκεί που εφαρμόζεται η πιο παραδοσιακή παιδαγωγική, λειτουργούν εντελώς διαφορετικά και «ξεστραβώνονται»…

Όταν χαλαρώνει η πειθαρχία μέσα στην τάξη, χαλαρώνει και στο σχολείο γενικότερα. Όταν χαλαρώνει η πειθαρχία στο σχολείο, τότε χάνεται ο έλεγχος.

Κι όλα τα παιδιά γίνονται επιθετικά.
--Πολλές φορές για «αμυντικούς λόγους»: να προλάβουν την επιθετικότητα των άλλων.

--Κάποιες φορές ενστικτωδώς, γιατί βλέπουν πως «τα παίρνει», να εκμεταλλευτούν την αδυναμία κάποιων συμμαθητών τους.

--Και κάποιες φορές για λόγους αντεκδίκησης: για να πληρώσουν με «το ίδιο τίμημα» τη βία που τους άσκησαν οι συμμαθητές τους. Συχνότατα σε κάποιους άλλους συμμαθητές τους…

Αν δεν υπάρχει ενήλικος μέσα σε μια τέτοια «δυνητική ζούγκλα», να προστατέψει τα παιδιά που έχουν ανάγκη προστασίας και να τιθασεύσει τα παιδιά που βγάζουν επιθετικότητα - αν δεν υπάρχουν κανόνες που επιτρέπουν στο δάσκαλο να επέμβει έγκαιρα και να τιμωρήσει - τότε αυτή η ζούγκλα γίνεται τελικά εφιαλτική για όλους.
Και το πληροφορούμαστε όταν «σκάσει» κάποιο περιστατικό bulling.
Συνήθως με τραγικές συνέπειες.

--Πόσες φορές, όμως ακούσατε γονείς να πηγαίνουν να διαμαρτυρηθούν σε δάσκαλο που τόλμησε να… «μαλώσει το παιδί τους»;

Χωρίς να ρωτάν, αν μπορεί να κρατήσει τάξη χωρίς να μαλώνει κανένα…
Χωρίς να αναρωτιούνται, τι ακριβώς θα έκαναν οι ίδιοι στη θέση του, αν είχαν απέναντί τους 25 παιδιά ή νεαρούς εφήβους έτοιμους για κάθε σκανδαλιά
Και χωρίς, κυρίως, να αναρωτηθούν τι θα συμβεί στα παιδιά, αν οι δάσκαλοι αδιαφορήσουν πλήρως και τα αφήσουν να κάνουν ό,τι θέλουν.
Χωρίς να τους περνάει από το μυαλό ότι τότε σίγουρα θα εμφανιστούν άγριες περιπτώσεις bulling.
Και τότε (ΜΟΝΟΝ τότε) θα αναρωτηθούν:
--Μα που ήταν οι δάσκαλοι να το εμποδίσουν;
Απλούστατα, εσείς οι ίδιοι τους δέσατε τα χέρια! Κι ύστερα τους ψάχνετε…

Όπως ακριβώς οι διάφοροι «προοδευτικάριοι», που βρίζουν συνέχεια τους αστυνομικούς: «μπάτσους» - «γουρουνια»… κλπ!
Αλλά όταν μπουν διαρρήκτες στο δικό τους σπίτι, απαιτούν οι αστυνομικοί να έλθουν αμέσως και να συμπλακούν με τους δράστες για να τους σώσουν.
Θέλουν τους αστυνομικούς – τους οποίους βρίζουν κάθε φορά που ασκούν βία – να έλθουν σπίτι τους και να ασκήσουν βία κατά των εγκληματιών που τους απειλούν.
Δεν τους περνάει από το μυαλό ότι τους έχουν ήδη αφοπλίσει!
Δεν διανοούνται καν, πως, βρίζοντας τους αστυνομικούς αδιακρίτως έχουν υπογράψει μόνοι τους, πως τη στιγμή που οι ίδιοι θα χρειαστούν αστυνομικούς δεν θα έλθει κανείς να τους βοηθήσει.

ΥΓ Μένω έκπληκτος με την «ευαισθησία» κάποιων για το bullying.
Επί χρόνια έχουν αφήσει να κομματικοποιηθούν σχολεία και Πανεπιστήμια.
Επί χρόνια έχουν αφήσει αριστερίστικες ομάδες να ασκούν απρόσκοπτη βία μέσα στα Πανεπιστήμια, αλλά και σε πολλά Λύκεια.
Επί χρόνια οι καταλήψεις είναι «παραδειγματική βία» και κατάλυση κάθε έννοιας πειθαρχίας μέσα στο θεσμό της «οργανωμένης μάθησης».
Επί χρόνια οι δρόμοι είναι γεμάτοι από περίεργες αναρχικές ομάδες που κανοναρχούν την εχθροπάθεια, το μίσος και το bullying.
Τις αφίσες της ομάδας Antifa τις έχετε δει ποτέ; Και τι έχετε να πείτε;

Επί χρόνια γι’ αυτό το bullying κατά της μεγάλης πλειοψηφίας φοιτητών και μαθητών – αλλά και της κοινωνίας ολόκληρης - δεν μιλάει κανείς.
Και ξαφνικά «ανακαλύπτουν» το bulling όταν κάποιο νέο παιδιά βρεθεί σκοτωμένο. Τόσο υποκριτές. Τόσο κοντόφθαλμοι…
Έλεος πια!       



Τετάρτη 4 Ιουλίου 2018

Η γενιά των millennials !


Simon Sinek - millennials generation

(vinylio ANT1)

 

 

 Την Τετάρτη 11/4 στην εκπομπή vinylio στον ANT1
προβλήθηκε ένα απόσπασμα από την εκπομπή Inside Quest
με καλεσμένο τον Simon Sinek

O Sinek μίλησε για τη γενιά των millennials.

Ουσιαστικά αφορά τα παιδιά που ενηλικιώθηκαν πάνω στην άνθιση της τεχνολογίας και των social media (γεννημένοι απ’ το 1984 και μετά). 
Μιλά για τη διαφορετικότητα που υπάρχει στο κομμάτι της διαχείρισης.
Στην εργασία, στις ανθρώπινες σχέσεις και στις κοινωνικές σχέσεις.

Αξίζει τον κόπο να χαρίσετε 11 λεπτά απ’ το χρόνο σας για να το παρακολουθήσετε.


  Ολόκληρο το video ΕΔΩ





Τετάρτη 27 Ιουνίου 2018

ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΧΩΡΙΣ (Happy Birthday without...)


"Γενέθλια Χωρίς", μια ταινία χειροποίητου animation
από το κινηματογραφικού εργαστήρι του  13ου Δημοτικού Σχολείου Σερρών






Ένα μικρό κορίτσι μονολογεί την ημέρα των γενεθλίων του.

Μια ταινία με αφορμή τη γονική διάζευξη.

Σκηνοθεσία: Ερατώ Τζαβάρα (GNOUS)
Σύλληψη/Ιδέα (υπεύθυνος εκπαιδευτικός): Ανδρέας Λατίνης
Μουσική: Βασίλης Τζαβάρας (GNOUS)

Το σενάριο της ταινίας βασίστηκε στο "Γράμμα Παιδιού Δυο Ετών" του Παναγιώτη Γκούβερη.


Πέμπτη 21 Ιουνίου 2018

Πατέρας τρέχει και τραβάει τον γιο του μέσα από φλεγόμενο αγωνιστικό αυτοκίνητο.



Ένας πατέρας έτρεξε να σώσει τον γιο του όταν ο τελευταίος έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου του κατά την διάρκεια ενός αγώνα και το αυτοκίνητο τυλίχθηκε στις φλόγες.




 O Mάικ Τζόουνς έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου του, όταν συγκρούστηκε με έναν οδηγό και έπεσε πάνω στον τοίχο. Στην συνέχεια το αυτοκίνητο του τυλίχθηκε στις φλόγες. Ο πατέρας του,  βρισκόταν πίσω από τον διαχωριστικό φράχτη και τον πήδηξε για να βοηθήσει τον γιο του.

Ο Ντιν Τζόουνς κατάφερε να τραβήξει τον γιο του από το παράθυρο, αφού ήταν παγιδευμένος μέσα στο φλεγόμενο αυτοκίνητο πάνω από 25 δευτερόλεπτα.

Παρόλο που ο γενναίος πατέρας έσωσε τον γιο του επέστρεψε για να βοηθήσει το σωστικό συνεργείο να σβήσει την φωτιά.










Παρασκευή 11 Μαΐου 2018

Πολλαπλή κανονικότητα: στο όνομα της αγάπης για το παιδί…





Πάει καιρός τώρα που προβληματίζομαι σοβαρά αν έχει κάποιο νόημα να δημοσιοποιεί κανείς επιστημονικά επιχειρήματα γύρω από ζητήματα που απασχολούν την κοινή γνώμη, όπως π. χ. αυτό της τεκνοθεσίας από ομοφυλόφιλα (ή ομόφυλα, επί το πολιτικά ορθότερο) ζευγάρια. Για τους εξής, τουλάχιστον, λόγους:

Πρώτον, οι πλειοψηφίες στη Βουλή – αυτοί που καλούνται να υπερψηφίσουν το συγκεκριμένο νομοσχέδιο – είναι σταθερά στοχοπροσηλωμένες στην υπερψήφισή του, όχι κατ’ ανάγκην επειδή όσοι τις συγκροτούν πιστεύουν στις διατάξεις του νομοσχεδίου, αλλά για μια σειρά από άλλους λόγους, πραγματιστικούς. Κανένα επιστημονικό ή άλλο επιχείρημα δεν συγκινεί ποτέ ένα στοχοπροσηλωμένο άτομο. Δεν υπάρχουν περιθώρια για αναστοχασμούς και αυτοκριτικές, παρά μόνο σε ρητορικό επίπεδο. Όταν έρθει η ώρα να στηριχθεί η κυβερνητική πρόταση, σταματούν οι αναστοχασμοί και οι δεύτερες σκέψεις. Το θέατρο δίνει τη θέση του στον πρακτικό ρεαλισμό.

Δεύτερον
, επειδή στην εποχή μας – την εποχή της επιβολής προτύπων και τρόπων ζωής από τις δυτικές μητροπόλεις του νέου πολιτισμού σε ολόκληρο το δυτικό κόσμο – το όριο μεταξύ του κανονικού και του αντικανονικού σε ό,τι αφορά την ερωτική ζωή και τις οικογενειακές σχέσεις έχει μεταφερθεί τόσο πολύ προς τα άκρα, ώστε ακόμη και δυο τρεις σεξουαλικές «προτιμήσεις» που θεωρούνται σήμερα αντικανονικές ακόμη και από τους οπαδούς του «δικαιωματισμού», να μην είναι καθόλου σίγουρο ότι θα ισχύουν και στο εγγύς μέλλον. Στο όνομα της ελευθερίας του ατόμου να κρίνει το ίδιο, χωρίς να δεσμεύεται από το «χωριό», τι είναι καλό και κακό, κανονικό και αντικανονικό γύρω από τα ζητήματα αυτά, έχει ανοίξει για τα καλά ο ασκός του αξιακού σχετικισμού παίρνοντας σβάρνα και τυχόν επιστημονικές – στην περίπτωσή μας, ψυχοπαιδαγωγικές – αντιρρήσεις και ενστάσεις σχετικά με την κανονικοποίηση της υιοθεσίας παιδιών από ομοφυλόφιλα ζευγάρια.



Kάθε παιδί πρέπει να έχει την ευκαιρία να διαμορφώσει ταυτότητα φύλου και αυτό γίνεται κατ’ αρχήν στην οικογένεια, όταν μέσα σ’ αυτή υπάρχουν και δρουν δύο διαφορετικά ως προς το φύλο πρόσωπα,



Οι επιστημονικές αντιρρήσεις αποκρούονται με το επιχείρημα ότι πρόκειται για «απόψεις», και μάλιστα συντηρητικές και οπισθοδρομικές ή ρομαντικές, τις οποίες οφείλει κανείς να αγνοήσει στο πλαίσιο της πάλης για την πρόοδο: οι προοδευτικές «απόψεις» οφείλουν να επικρατήσουν επί των συντηρητικών. Στην Ελλάδα, μάλιστα, όπου η λέξη «πρόοδος» για ιστορικούς λόγους συνδέθηκε με την Αριστερά, δεν είναι καθόλου απίθανο μια διάταξη υπέρ του δικαιώματος των ομοφυλόφιλων ζευγαριών να υιοθετούν τέκνα και να τα ανατρέφουν, το εν λόγω δικαίωμα να προβάλλεται ως «αριστερή» κατάκτηση. Το τι σχέση έχει η Αριστερά με τέτοιου είδους δικαιώματα, δεν χρειάζεται να σχολιαστεί. Σχολιάζεται από μόνο του, αρκεί να σκεφθεί κανείς πόσο ανοιχτά είναι ακροδεξιά κόμματα και κινήματα στο δυτικό κόσμο σε τέτοιου είδους δικαιώματα. Η Αριστερά έχει την ίδια ακριβώς σχέση με τα ζητήματα αυτά με εκείνη που έχει και η Δεξιά, δηλαδή καμία. Η υποστήριξη του δικαιώματος τεκνοθεσίας από ομοφυλόφιλα ζευγάρια δεν είναι ούτε αριστερή, ούτε δεξιά θέση. Είναι απλά προσπάθεια επιβολής μιας αξίας της επιχειρούμενης νέας τάξης πραγμάτων στο χάρτη των αξιών και των κυρωμένων κοινωνικών πρακτικών, στη θέση κάποιας από το παρελθόν.

Τρίτον, οι «καινοτομίες» αυτές επέχουν θέση μιας νέας κοσμικής θρησκείας
. Δημόσια πρόσωπα, πέρα και πάνω από κομματικά και ιδεολογικά όρια, όχι μόνο υποστηρίζουν τις «καινοτομίες» ως πρόοδο, αλλά το κάνουν με απόλυτο και επιθετικό τρόπο, όπως συμβαίνει με όλες τις νέες θρησκείες. Όποιος διαφωνεί πρέπει να στιγματιστεί αναλόγως και να τεθεί εκτός του τόξου της πολιτικής ορθότητας. Οι «καινοτομίες» αποκτούν a priori μια ιερότητα, η κριτική που γίνεται εναντίον τους μοιάζει από τη σκοπιά των υποστηρικτών ιεροσυλία. Κάτι σαν την σάτιρα του Βέστεργκααρντ με τα σκίτσα του Μωάμεθ. Όπως οι μαχητές του Αλλάχ, έτσι και οι μαχητές του προόδου έχουν το όπλο της κριτικής (και μερικές φορές την κριτική των όπλων) παρά πόδα. Εσύ εκφράζεις επιστημονικά επιχειρήματα, ενώ εκείνοι σε σημαδεύουν με ιδεολογικές κάνες.Ο διάλογος είναι εξ αρχής υπονομευμένος. Και μάλιστα στο όνομα της «αγάπης», που είναι η βάση της νέας θρησκείας του δικαιωματισμού: αν μια συμπεριφορά ή μια πρακτική εκδηλώνεται για λόγους «αγάπης», τότε νομιμοποιείται κάποιος να απαιτήσει την κανονικοποίηση αυτής της πρακτικής: όταν το ομοφυλόφιλο ζευγάρι αγαπά το παιδί που θα υιοθετήσει, τα υπόλοιπα περιττεύουν.



Τα περί κοινωνικής κατασκευής του φύλου του παιδιού δεν αφορούν το φύλο του ως βιολογική παράμετρο, αλλά αυτά που η κοινωνία «κρεμά» στο φύλο: τους ρόλους για το αρσενικό και το θηλυκό.

 

 

Περιττεύουν, όμως, πράγματι;

Η παιδαγωγική επιστήμη – όχι η παιδαγωγική ιδεολογία – άλλα πρεσβεύει. Και συγκεκριμένα ότι η αγάπη για το παιδί για να είναι ευεργετική, χρειάζεται συνοδευτικές συνθήκες. Εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων, κάθε παιδί έρχεται στον κόσμο με μια προσδιορισμένη βιολογική ταυτότητα φύλου, είναι αγόρι ή κορίτσι. Τα περί κοινωνικής κατασκευής του φύλου του παιδιού δεν αφορούν το φύλο του ως βιολογική παράμετρο, αλλά αυτά που η κοινωνία «κρεμά» στο φύλο: τους ρόλους για το αρσενικό και το θηλυκό. Γύρω από αυτούς τους ρόλους μπορούμε να συζητήσουμε, αλλά όχι για την υποτιθέμενη «ρευστότητα» του βιολογικού φύλου, δηλαδή για την επιβολή της ιδεολογίας πάνω στη βιολογία.

Όμως κάθε παιδί πρέπει να έχει την ευκαιρία να διαμορφώσει ταυτότητα φύλου και αυτό γίνεται κατ’ αρχήν στην οικογένεια, όταν μέσα σ’ αυτή υπάρχουν και δρουν δύο διαφορετικά ως προς το φύλο πρόσωπα, ο πατέρας και η μητέρα. Υπάρχουν μητρικές και πατρικές συμπεριφορές πέρα από τα στερεότυπα, δεν τα «κατασκευάζει» όλα η κοινωνία. Εκ των πραγμάτων στις ομοφυλοφιλικές ενώσεις δεν υπάρχει αυτή η δυαδικότητα, με αποτέλεσμα το παιδί που κοινωνικοποιείται κάτω από αυτές τις συνθήκες να δυσκολεύεται να αναλάβει φαντασιακά έναν από τους δύο ρόλους φύλου για να μπορέσει το ίδιο να βιώσει το δικό του φύλο μέσω του φύλου του γονέα του. Διότι μπορεί μεν το φύλο του παιδιού να είναι μονοσήμαντα καθορισμένο σε βιολογικό επίπεδο και σε επίπεδο φυσιολογίας, αλλά η βίωση του φύλου δεν προκύπτει από την απλή παρατήρηση και συνειδητοποίηση της ανατομίας. Με όλον τον σεβασμό στα ζευγάρια των ομοφυλοφίλων, εδώ προκύπτει ένα ερώτημα: επιτρέπεται η ανάγκη των ζευγαριών αυτών για θεσμική αναγνώριση της «κανονικότητας» της σχέσης τους από την πολιτεία και την κοινωνία, να ακυρώσει το δικαίωμα κάθε παιδιού να κοινωνικοποιείται σε ένα περιβάλλον που του επιτρέπει να διαμορφώσει ομαλά την ταυτότητα του φύλου του;

Η παραδοσιακή οικογένεια – πυρηνική ή διευρυμένη – δεν είναι μόνο μια μικρή κοινότητα αλληλεγγύης και φροντίδας για τα παιδιά. Δεν είναι απλώς μέριμνα για την τροφή, τη σωματική υγεία και την ασφάλεια του παιδιού. Είναι κάτι πολυπλοκότερο, καθώς περικλείει αλληλεπιδράσεις και αφανείς διεργασίες δημιουργίας ταυτότητας φύλου μέσω των διακριτών φύλων και των αντίστοιχων ρόλων των γονέων του, ακόμη και αν ένας από τους δύο εκλείψει. Ας μην μετατραπεί η ιδεολογική μάχη για την κανονικοποίηση συγκεκριμένων πρακτικών και καταστάσεων σε πράσινο φως για πειραματισμούς με αμφίβολη έκβαση για την ανατροφή των παιδιών. Ας μην παίξουμε στα ζάρια την ομαλή ψυχοκοινωνική εξέλιξη του παιδιού στο όνομα της αγάπης για το παιδί.

«Άποψή σας», θα πούνε ορισμένοι. Σε έναν κόσμο όπου οι «απόψεις» παρελαύνουν μπροστά μας ισότιμες, ανεξάρτητα από το επιστημονικό τους φορτίο, χωρίς προοπτική αποτίμησης της ορθότητάς τους, τι μπορεί κανείς να πει για μια τέτοια αντίδραση;

Καλό μας ταξίδι στον νέο, θαυμαστό κόσμο της μετα-πραγματολογικής εποχής. Θα έχει πολλές αναταράξεις, ένθεν κακείθεν. Και ίσως δυσάρεστες εκπλήξεις για όσους προσπαθούν να τσιμπήσουν εκλογικά ποσοστά συντασσόμενοι μαχητικά με την διεθνοποιημένη πολιτισμική “πρωτοπορία”...



https://www.huffingtonpost.gr/author/athanasios-gotovos/



ΠΗΓΗ








Δευτέρα 7 Μαΐου 2018

O "ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΑΝΔΡΩΝ" στο YOUTUBE.


ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ ΜΕ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΣΤΗΝ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΗ ΕΚΠΟΜΠΗ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΑΡΕΜΕΝΟΥ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΟΥ 2006 ΜΕ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΔΕΚΑΔΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΔΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΟΥ ΙΔΡΥΤΟΥ ΤΟΥ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΑΝΔΡΩΝ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ.









Περισσότερα video, στο κανάλι του Πα.Συ.Α ! 




Κυριακή 18 Μαρτίου 2018

Η Μαμά-Νάρκισσος .


Η Μαμά-Νάρκισσος:
 Όταν το «Εγώ» της δεν αφήνει το «Εσύ» του παιδιού της να ανθίσει.





Προσοχή!
Μαμάδες υπεράνω πάσης υποψίας κρύβονται ανάμεσα μας, έτοιμες να εκτοξεύσουν το δηλητήριό τους σε όποιον σταθεί στο δρόμο τους!
Πρόκειται για μαμάδες που φαινομενικά νοιάζονται για το παιδί τους, στην πραγματικότητα όμως το χρησιμοποιούν για να αναδείξουν τον εαυτό τους!
Είναι οι μαμάδες που φωνάζουν «Δοξάστε με!», αλλά το κάνουν με τρόπο που δύσκολα κανείς το αντιλαμβάνεται.
Οι άλλες μαμάδες γύρω τους μπορεί ακόμα και να αισθανθούν «λίγες», νομίζοντας ότι δεν κάνουν αρκετά για το παιδί τους, σαν τη μαμά-νάρκισσο! Ευτυχώς!
Γιατί αυτά που κάνει η μαμά-νάρκισσος στο παιδί της, γυρίζουν μπούμερανγκ εναντίον του, και αντί να το βοηθήσουν, αποτελούν τροχοπέδη στην πορεία του.



Να πώς θα Αναγνωρίσετε τη Μαμά-Νάρκισσο:


Της Αρέσει να Έχει τον Έλεγχο, τον απόλυτο και αδιαμφησβήτητο έλεγχο

Όλες οι μαμάδες έχουν τον έλεγχο της ζωής του παιδιού τους, ως ένα σημείο, και αυτό είναι φυσιολογικό. Η μαμά αποφασίζει τι ώρα πρέπει να πάει το παιδί για ύπνο, ή τι φαγητό θα πάει η οικογένεια την επόμενη μέρα. Παρόλα αυτά, καθώς μεγαλώνει το παιδί και αλλάζουν οι ανάγκες του, η μαμά δίνει στο παιδί σταδιακά κάποιον έλεγχο της ζωής του- αν θα φάει κολατσιό τώρα ή σε λίγο, αν θα καλέσει αυτή ή εκείνη τη φίλη για παιχνίδι, κλπ.

Η μαμά-νάρκισσος δεν έχει όρια, θέλει να έχει τον απόλυτο έλεγχο στη ζωή τους παιδιού της, από τα πιο ασήμαντα μέχρι τα πιο σημαντικά, είτε το παιδί της είναι 2 είτε 22 χρονών! Είναι διαρκώς από πάνω από το παιδί της, μικρό, έφηβο, ακόμα και ενήλικο, και ελέγχει τι και πώς το κάνει: τους φίλους του, το διάβασμά του, τη διασκέδασή του, τα σπορ που παίζει, τη μουσική που ακούει, τα πάντα. Χρησιμοποιεί κατά κύριο λόγο τον συναισθηματικό εκβιασμό για να πετύχει το στόχο της- να κάνει το παιδί της αυτό που θέλει η ίδια και όχι αυτό που επιθυμεί το παιδί. Κατά κάποιον τρόπο ζει τη ζωή της μέσα από το παιδί της. Χωρίς αυτό, η ίδια αισθάνεται ένα ‘τίποτα’.


Όλα Περιστρέφονται Γύρω από την Ίδια

Η μαμά-νάρκισσος φαίνεται ότι κάνει τα πάντα για το παιδί της, στην πραγματικότητα όμως αυτό που τη νοιάζει είναι να είναι η ίδια στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Προωθεί τη συζήτηση για να εστιάσει στον εαυτό της: λέει πχ., η δασκάλα «η κόρη σας πάει πολύ καλά στα μαθηματικά» και η μαμά απαντάει όλο καμάρι «ναι το χρυσό μου, είναι σαν κι εμένα! Εγώ, όταν ήμουνα μικρή…» και στρέφει τον προβολέα από την κόρη της στα δικά της κατορθώματα. Ακόμα χειρότερα, όταν το παιδί της κουβεντιάζει μαζί της για ένα πρόβλημα, η μαμά-νάρκισσος πάλι επιστρέφει στη δική της εμπειρία και μιλάει για τον εαυτό της. Έτσι, της λέει ο γιος της για το ότι τσακώθηκε με έναν φίλο του στο ποδόσφαιρο, και η μαμά απαντάει «σε ζηλεύει, έτσι γινόταν και με μένα όταν ήμουνα μικρή, με ζήλευαν επειδή ήμουν η καλύτερη», κλπ.


Είναι Τελειομανής

Η μαμά-νάρκισσος είναι τελειομανής και περιμένει ότι το παιδί της θα τα κάνει όλα τέλεια, από την πρώτη στιγμή. Ξεχνάει, και δεν τη νοιάζει, ότι το παιδί είναι παιδί και δεν είναι δυνατόν να τα ξέρει όλα εξαρχής ή να τα κάνει τέλεια- αλλιώς δε θα χρειαζόταν να πάει σχολείο! Ωθεί διαρκώς το παιδί της να παίρνει βραβεία και αριστεία και σε αναφέρεται στο κάθε τι στον πρώτο πληθυντικό: «Εμείς πήραμε 20», «Εμείς πήγαμε στη μαθηματική ολυμπιάδα», εμείς, εμείς, εμείς.. Βάζει τον εαυτό της μέσα στις επιδόσεις του παιδιού της και γι’ αυτό δε θέλει να είναι κάτω από άριστες, γιατί έτσι θα είναι σαν να είναι και η ίδια κάτω από το άριστα που διακαώς επιθυμεί για τον εαυτό της.


Θυμώνει όταν τα Πράγματα δεν Πηγαίνουν όπως τα Θέλει η Ίδια

Η μαμά-νάρκισσος στάνταρ κατηγορεί το παιδί, τη δασκάλα, τον σύζυγο, τους άλλους, όταν κάτι δεν πάει όπως θέλει η ίδια. Χάνει την ψυχραιμία της εύκολα και πάντα ρίχνει την ευθύνη στο παιδί τους και σε άλλους, αντί να αναγνωρίζει και τη δική της συμβολή στο πρόβλημα. Και όχι απλώς θυμώνει, αλλά κρατάει πείσμα. Έχει στο μυαλό της ένα ‘τεφτέρι’ όπου σημειώνει τα λάθη που έκαναν οι άλλοι, ποιον την προσέβαλλε, με ποιον είναι θυμωμένη, και τους τα επιστρέφει με ‘τόκο’.


Η Μαμά-Νάρκισσος Νοιάζεται Υπερβολικά για το τι θα Πουν οι Άλλοι για την Ίδια

Έτσι, πάντα προσπαθεί να δείχνει την καλύτερη, την ‘τέλεια’ εικόνα προς τα έξω (είπαμε, είναι τελειομανής) και προσπαθεί να ψαρέψει θετικά σχόλια και κομπλιμέντα από τους ανθρώπους γύρω της. Κάνει πάρτι στο παιδί της και η πρώτη της κουβέντα, αντί να το ρωτήσει πώς πέρασε, είναι να πει «Δεν ήταν όλα τέλεια; Δεν πέρασαν όλοι φανταστικά; Εγώ σου κάνω τα καλύτερα πάρτι!». Άσχετο! Το πάρτι ήταν για το παιδί της, το θέμα ήταν να περάσει αυτό και οι φίλοι του καλά, όχι να αναδειχτεί η ίδια ως η καλύτερη! Ακόμα και αν είναι έτσι, αυτό θα προκύψει αργότερα, δεν είναι ανάγκη να το τονίζει και να το κυνηγάει η ίδια σε τέτοιο υπερβολικό βαθμό.


Θεωρεί ότι Είναι το Σημαντικότερο Πρόσωπο και Φέρεται σαν οι Άλλοι να Είναι οι Υπηρέτες της

Πιστεύει ακράδαντα ότι είναι το σημαντικότερο άτομο στην οικογένεια, η σημαντικότερη μαμά από τις μαμάδες των συμμαθητών του παιδιού της και προσπαθεί με κάθε τρόπο να το δείξει και να το φωνάξει. Συνήθως θεωρεί ότι είναι και ανώτερη, οπότε αντιμετωπίζει τον κόσμο γύρω της με υπεροψία και αφ’ υψηλού, με μια στάση τύπου «θα σας δείξω εγώ». Στην αρχή της γνωριμίας με άλλες μαμάδες φαίνεται συμπαθητική, επειδή είναι ανοιχτή, επικοινωνιακή και τις κερδίζει με δώρα, κεράσματα, γαλαντομίες. Πολύ σύντομα όμως αυτή η επιφάνεια καταρρέει, η μάσκα βγαίνει και εμφανίζεται η πραγματική της ταυτότητα: ένα ναρκισσιστικό, αδηφάγο άτομο, που δε διστάζει να ποδοπατήσει τον καθένα, το καθετί και την όποια αξία, προκειμένου να καλύψει τις ψυχολογικές της ανάγκες και να πετύχει το στόχο της. Σταδιακά, οι άλλες μαμάδες την απομακρύνουν και δασκάλες και δάσκαλοι την αποφεύγουν.


Χρησιμοποιεί την Αγάπη ως Ανταμοιβή και Τιμωρία

Η μαμά-νάρκισσος ξέρει πολύ καλά, όπως κάθε μαμά, πόσο σημαντική είναι η αγάπη της για το παιδί της. Επειδή όπως είπαμε είναι αδίστακτος τύπος, επιλέγει να χρησιμοποιήσει την αγάπη της για να χειραγωγήσει το παιδί της και να το βάλει να κάνει αυτό που η ίδια θέλει. Έτσι, όταν το παιδί κάνει αυτό που του πει η μαμά, το επιβραβεύει με την αγάπη της. αλίμονο αν το παιδί, ειδικά μεγαλύτερης ηλικίας, έχει δική του άποψη και γνώμη! Ακόμα και αν είναι σωστή η γνώμη του, εφόσον δεν είναι ίδια με της μαμάς, η μαμά θα το τιμωρήσει στερώντας του την αγάπη και τη στοργή της!


Δεν Έχει Ξεκάθαρα Όρια Ανάμεσα στον Εαυτό της και το Παιδί της- Θεωρεί ότι Είναι «ένα»

Η μαμά-νάρκισσος είναι ιδιαίτερα κτητική και θεωρεί ότι το παιδί της είναι η προέκταση του εαυτού της. Φυσικά κάθε μαμά και παιδί έχουν το δικό τους ιδιαίτερο συναισθηματικό δέσιμο, έτσι είμαστε φτιαγμένοι από τη φύση, αλλά αυτό που κάνει η μαμά-νάρκισσος ξεφεύγει από τα όρια. Έτσι, όταν αναφέρεται στο παιδί της, βάζει και τον εαυτό της μέσα και προσπαθεί να εκπληρώσει τα δικά της όνειρα μέσω του παιδιού της ή να κερδίσει έξτρα πόντους και να δείχνει σούπερ μαμά. Δυσκολεύεται να αφήσει το παιδί της να ανοίξει τα φτερά του, επειδή αισθάνεται ότι έτσι θα χάσει ένα κομμάτι του εαυτού της.


Διαρκώς Συγκρίνει το Παιδί της με Άλλα Παιδιά

Η μαμά-νάρκισσος περνάει καθημερινά το παιδί της από εξετάσεις- πώς συγκρίνεται με τους γείτονες; Με τους συμμαθητές; Με άλλα γνωστά παιδιά; Διαρκώς βρίσκει τα ελαττώματα του παιδιού της σε σχέση με άλλα «τέλεια» παιδιά και προσπαθεί να τα διορθώσει. Ποτέ δεν είναι αρκετά καλό αυτό που κάνει το παιδί της και πάντα υπάρχει ένα «ναι μεν, αλλά». «Γιατί δεν είσαι σαν τον Γιώργο που πήρε άριστα στη Χημεία;», «Είδες που η Εύη διακρίθηκε στο τρέξιμο; Γιατί εσύ τεμπελιάζεις και δεν πήρες διάκριση;». Ακόμα και αν η μαμά-νάρκισσος είχε παιδιά τον Γιώργο και την Εύη, κάτι στραβό θα τους έβρισκε σε σύγκριση με άλλα παιδιά, οπότε πάλι θα ήταν δυσαρεστημένη.


Δεν Έχει Συναισθηματική Κατανόηση

Η μαμά-νάρκισσος είναι τόσο βαθιά βυθισμένη στον εαυτό της, που δεν έχει ψυχικό χώρο να κατανοήσει πώς αισθάνονται οι κοντινοί της άνθρωποι. Δε μπορεί να δει τα πράγματα και τη ζωή από τη δική τους οπτική γωνία, να χαρεί με τη χαρά και να λυπηθεί με τη λύπη τους. Γι’ αυτό και το παιδί της ζει σε ένα συναισθηματικό κενό.


Δεν Έχει Αυτοπεποίθηση

Παρά το ότι η μαμά-νάρκισσος φαίνεται να έχει αυτοπεποίθηση, στην πραγματικότητα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο! Δεν έχει αυτοπεποίθηση, δεν πιστεύει στον εαυτό της και φοβάται ότι θα αποκαλυφθεί, ότι οι άλλοι θα δουν τις αδυναμίες της και θα την κατακρίνουν.


Δεν Επιτρέπει στο Παιδί της να Μεγαλώσει και να Πάρει το Δρόμο της Ενηλικίωσης

Όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά συνηγορούν ώστε η μαμά-νάρκισσος να έχει την απόλυτη εξουσία του παιδιού της, για να παίρνει η ίδια όσα χρειάζεται συναισθηματικά. Έτσι, αυτό που κάνει, το να μην επιτρέπει στο παιδί της να ανεξαρτητοποιηθεί ή να ‘ενηλικιωθεί’ συναισθηματικά, είναι η φυσιολογική εξέλιξη μιας αφύσικης σχέσης: αν το αφήσει να γίνει ανεξάρτητο, χάνει η ίδια την γραμμή ζωής της, που εξαρτάται αποκλειστικά από το παιδί της.