Gianna Jessen: Εάν η έκτρωση είναι αποκλειστικά θέμα των δικαιωμάτων των γυναικών, τότε ποία ήταν τα δικά μου δικαιώματα;

Μια συγκλονιστική μαρτυρία...

Χαίρετε. Ονομάζομαι Gianna Jessen. 

   Είμαι υιοθετημένη και η βιολογική μου μητέρα ήταν δεκαεφτά χρονών, όταν αποφάσισε να κάνει έκτρωση. Ήταν τότε εφτάμισι μηνών έγκυος και ο γιατρός τη συμβούλευσε να κάνει αυτό, που ονομάζεται saline abortion (αντικατάσταση του αμνιακού υγρού με αλατούχο διάλυμα, που καίει το παιδί μέσα και έξω). Έτσι η μητέρα μου ανέμενε να γεννήσει ένα...........νεκρό παιδί μέσα σε εικοσιτέσσερις ώρες.

Προς μεγάλη έκπληξη και αμηχανία όλων, δεν βγήκα νεκρή σ’ αυτό τον κόσμο αλλά ζωντανή(!), στις 6 Απριλίου του 1977 σε κλινική εκτρώσεων του Λος Άντζελες. Αυτό δε που αποτελεί τέλειο συγχρονισμό του ερχομού μου, είναι ότι ο μαιευτήρας που ενεργούσε την έκτρωση ήταν εκτός υπηρεσίας εκείνη τη στιγμή κι έτσι δεν του δόθηκε η ευκαιρία να ολοκληρώσει το σχέδιό του, που ήταν ο τερματισμός της ζωής μου.

Την στιγμή αυτή που σας μιλώ, βρίσκομαι σ’ ένα όμορφο κυβερνητικό κτίριο και ξέρω ότι στην εποχή που ζούμε δεν είναι πολιτικά σωστό να πεις το όνομα του Χριστού σε μέρη σαν κι αυτό. Το να Τον φέρεις σε τέτοιες συναντήσεις, μπορεί να κάνει τους άλλους να νοιώσουν τρομακτικά άβολα. Αλλά, ….δεν επιβίωσα για να κάνω τον καθένα να νοιώθει άνετα. Επιβίωσα για να ανακατεύω τα πράγματα λίγο και αυτό το απολαμβάνω!

Και έτσι βγήκα ζωντανή, όπως ήδη είπα, μετά από δεκαοκτώ ώρες. Έπρεπε να ήμουν τυφλή, έπρεπε να ήμουν καμένη, έπρεπε να ήμουν νεκρή. Και δεν είμαι!

Ξέρετε τι εκπληκτική δικαίωση είναι το γεγονός ότι ο μαιευτήρας που έκανε την έκτρωση, ήταν υποχρεωμένος να υπογράψει το πιστοποιητικό γεννήσεώς μου; Έτσι έμαθα ποίος είναι. Για όσους τυχόν όμως έχουν αμφιβολίες, το πιστοποιητικό γράφει: «γεννημένη κατά τη διάρκεια εκτρώσεως στο τελευταίο στάδιο της εγκυμοσύνης»… Δε νικήσανε!... Έκανα μία έρευνα για τον άνθρωπο αυτόν και οι κλινικές του είναι η μεγαλύτερη αλυσίδα κλινικών στις Ηνωμένες Πολιτείες, με μικτά έσοδα 70.000.000 δολάρια το χρόνο. Διάβασα ένα βιβλίο του που έλεγε πως έχει κάνει πάνω από 1.000.000 εκτρώσεις και θεωρεί αυτό πάθος του. Σας τα λέω αυτά, Κυρίες και Κύριοι, γιατί δεν ξέρω αν συνειδητοποιήσατε ότι βρισκόμαστε σε μάχη σ’ αυτόν τον κόσμο. Είναι μία μάχη μεταξύ της ζωής και του θανάτου. Με ποια πλευρά είστε;…

Έτσι η νοσοκόμα κάλεσε ασθενοφόρο και με μετέφεραν σε νοσοκομείο. Αυτό είναι πραγματικό θαύμα, διότι συνήθιζαν τότε (μέχρι το 2002), να τερματίζουν την ζωή ενός επιβιώσαντος βρέφους, με στραγγαλισμό, ασφυξία, να το αφήνουν να πεθάνει ή να το πετούν. Το 2002 ο πρόεδρος Bush υπέγραψε νόμο για να σταματήσει αυτή η συνήθεια. Βλέπετε, παίζουμε εν ου παικτοίς…

…Εύχομαι να με μισούν την ώρα που θα πεθάνω, ώστε να αισθανθώ τον Θεό κοντά μου και να αισθανθώ πώς είναι να σε μισούν. Και τον Χριστό Τον μισούσαν. Και όχι ότι επιδιώκω να με μισούν, αλλά ξέρω ότι ήδη με μισούν γιατι κηρύττω ζωή. Και η αποστολή μου κυρίες και κύριοι, ανάμεσα σε πολλά άλλα πράγματα, είναι αυτή. Να δώσω ανθρωπιά σε μια αντιπαράθεση, που την ταξινομήσαμε με όλα τα άλλα ασήμαντα θέματα και την βάλλαμε να περιμένει την σειρά της στο ράφι. Αφαιρέσαμε τα αισθήματά μας κυρίες και κύριοι, γίναμε σκληρότεροι. Το θέλετε πραγματικά αυτό; Πόσο πραγματικά επιθυμείτε να ρισκάρετε για να πείτε την αλήθεια με αγάπη και μεγαλοψυχία, να είστε πρόθυμοι να σας μισούν;

Έτσι μετά από αυτό τοποθετήθηκα σε ίδρυμα έκτακτης φροντίδας όπου αποφάσισαν, διότι δεν τους άρεσα και πολύ.

Βλέπετε μισήθηκα από την στιγμή της συλλήψεώς μου από τόσους πολλούς, αλλά και αγαπήθηκα από ακόμα πιο πολλούς και προπάντων από τον Θεό. Είμαι κόρη Του. Δεν παίζετε με το κορίτσι του Θεού. Έχω ένα σημάδι στο μέτωπο, που προειδοποιεί, προσέξτε να είστε καλοί μαζί μου, γιατί ο Πατέρας μου διοικεί τον κόσμο!

Με πήραν λοιπόν από το «κακό σπίτι» και με πήγαν σε άλλο, όμορφο σπίτι. Στο σπίτι της Πένυ.

Είπε, ότι τότε ήμουν δέκα επτά μηνών και είχα διαγνωστεί με αυτό που εγώ θεωρώ δώρο, εγκεφαλική παράλυση, η οποία δημιουργήθηκε από την έλλειψη οξυγόνου στον εγκέφαλό μου, καθώς προσπαθούσα να επιβιώσω.

Τώρα είμαι αναγκασμένη να το πω αυτό. Εάν η έκτρωση είναι αποκλειστικά θέμα των δικαιωμάτων των γυναικών, τότε ποία ήταν τα δικά μου δικαιώματα; Πώς δεν βρέθηκε ούτε μία ριζοσπαστική φεμινίστρια, να σηκωθεί και να φωνάξει για την καταπάτηση των δικαιωμάτων μου την ημέρα εκείνη! Στην πραγματικότητα η ζωή μου πνιγόταν στο όνομα των δικαιωμάτων της γυναίκας! Όταν δε ακούω το αηδιαστικό επιχείρημα ότι πρέπει να κάνουμε εκτρώσεις γιατί το παιδί ίσως γεννηθεί ανάπηρο, τότε η καρδιά μου γεμίζει από τρόμο.

Υπάρχουν πράγματα κυρίες και κύριοι, τα οποία θα μπορέσετε να μάθετε μόνο από τους αδύναμους ανάμεσά σας. Και όταν τους πνίγετε, εσείς είστε αυτοί που χάνετε. Ο Θεός τους φροντίζει, αλλά εσείς είστε αυτοί που θα υποφέρετε για πάντα! Και τι αλαζονεία, τι απόλυτη αλαζονεία! Και έχει γίνει καθεστώς σ’ αυτό τον κόσμο που ζούμε, οι δυνατοί να εξουσιάζουν τους αδύναμους, να αποφασίζουν ποιος ζει και ποιος πεθαίνει. Τι αλαζονεία! Δεν καταλαβαίνετε, ότι δεν ήσαστε εσείς, που κάνετε την καρδιά σας να κτυπά; Δεν καταλαβαίνετε, ότι δεν κατέχετε τίποτε από όλη την εξουσία που νομίζετε ότι κατέχετε; Είναι το έλεος του Θεού που σας στηρίζει ακόμα και όταν τον μισείτε;

…Έτσι κοίταξαν την αγαπημένη μου Πένυ και της είπαν τα …πολύ ενθαρρυντικά λόγια: η Gianna θα είναι ένα τίποτα! Αλλά αυτή τους αγνόησε και άρχισε να δουλεύει μαζί μου 3 φορές την ημέρα, και άρχισα να σηκώνω το κεφάλι μου και μετά έλεγαν η Gianna ποτέ δεν θα κάνει αυτό, ποτέ δεν θα κάνει το άλλο. Και όμως στην ηλικία των τρεισήμισι χρόνων, άρχισα να περπατώ με περπατούρα και ορθοπεδικά στηρίγματα, και στέκομαι εδώ σήμερα μπροστά σας με ένα μικρό ορθοπεδικό πρόβλημα, χωρίς περπατούρα και ορθοπεδικά στηρίγματα. Πέφτω με χάρη μερικές φορές και μερικές άλλες άχαρα, εξαρτάται από την περίπτωση, αλλά εργάζομαι για την Δόξα του Θεού.

Βλέπετε, κυρίες και κύριοι, είμαι πιο αδύναμη από τους περισσότερους από σας, αλλά αυτό είναι το κήρυγμά μου. Πληρώνω ένα μικρό τίμημα για να μπορώ να διαλαλώ στον κόσμο και να προσφέρω ελπίδα. Στην παρανόησή μας για το πώς δουλεύουν τα πράγματα, παρεξηγούμε πόσο όμορφο μπορεί να είναι το μαρτύριο! Δεν το προκαλώ, αλλά όταν έρχεται ο Θεός έχει την δυνατότητα να κάνει και τα πιο άθλια πράγματα όμορφα.

Έχω συναντήσει την βιολογική μου μητέρα, έχω συγχωρήσει την βιολογική μου μητέρα, είμαι Χριστιανή. Είναι πολύ ταραγμένη γυναίκα και ήρθε σε μία εκδήλωση, που είχα πριν δυο χρόνια, χωρίς προειδοποίηση και είπε: «Γεια σου, είμαι η μητέρα σου». Αυτή ήταν μία πολύ δύσκολη μέρα, και όμως καθώς ανεχόμουν όλα αυτά, πιθανόν να σκεφτείτε ότι ήμουν τρελή, αλλά καθόμουν εκεί και σκεφτόμουν: «Δεν σου ανήκω. Ανήκω στον Χριστό. Είμαι το κορίτσι Του, και είμαι πριγκίπισσα! Έτσι δεν έχει σημασία τι λες, ο θυμός σου, η ταραχή σου και η οργή, δεν είναι δικά μου να τα φυλάξω, δεν είναι δικά μου να τα κρατάω, και δε θα το κάνω».

Θα ήθελα προς στιγμήν να μιλήσω κατευθείαν στους άντρες που είναι σε αυτή την αίθουσα. Άντρες είστε φτιαγμένοι για μεγαλοσύνη. Είστε φτιαγμένοι για να υψώνετε το ανάστημά σας και να φέρεστε αντρίκεια. Είστε φτιαγμένοι για να υπερασπίζεστε τις γυναίκες και τα παιδιά. Όχι να παραμερίζετε και να στρέφετε το κεφάλι σας στην άλλη μεριά, όταν γίνεται φόνος και να μην κάνετε τίποτε γι’ αυτό. Δεν είστε φτιαγμένοι για να εκμεταλλεύεστε εμάς τις γυναίκες και μετά να μας αφήνετε μόνες. Είστε φτιαγμένοι για να είστε ευγενικοί και χαριτωμένοι και μεγάλοι και δυνατοί και να στέκεστε ψηλά, διότι άντρες προσέξτε με: Είμαι πολύ κουρασμένη για να κάνω το δικό σας καθήκον.

Γυναίκες, δεν είστε φτιαγμένες για κακομεταχείριση, δεν είστε φτιαγμένες να κάθεστε αγνοώντας την αξία και την τιμή σας. Είστε φτιαγμένες να αγωνίζεσθε γι’ αυτό σε όλη σας την ζωή. Τώρα είναι η ευκαιρία σας, τώρα θα δείξετε τι άνθρωποι θα είστε. Έχω εμπιστοσύνη άντρες, ότι θα ανταποκριθείτε στην πρόκληση και θα αρθείτε στο ύψος των περιστάσεων.

Στους πολιτικούς, που ακούν, ιδιαίτερα στους άντρες, θα πω το εξής: είστε φτιαγμένοι για μεγαλοσύνη και αφήστε την διπλωματία στην άκρη. Προορισμός σας είναι να υπερασπίζεστε, ότι είναι σωστό και καλό. Αυτή η νεαρή κοπέλα που στέκεται στο βήμα σάς λέει: τώρα είναι η ώρα σας. Τι είδους άνθρωποι θέλετε να είστε, άνθρωποι με εμμονή στην δική τους δόξα ή άνθρωποι με εμμονή στην δόξα Του Θεού; Έφτασε η στιγμή να πάρετε θέση. Αυτή είναι η δική σας ώρα. Ο Θεός θα σας βοηθήσει, ο Θεός θα είναι μαζί σας. Σας δίνεται η ευκαιρία να δοξάσετε και να τιμήσετε τον Θεό.

Θα τελειώσω με αυτό: Μερικοί ίσως είναι ενοχλημένοι διότι μιλώ συνέχεια για τον Θεό και τον Ιησού. Μα πώς είναι δυνατόν να περπατώ στην γη, έστω κουτσαίνοντας, και να μην δίνω όλη μου την καρδιά και το μυαλό και την ψυχή και όλο μου το είναι στον Χριστό που μου έδωσε την ζωή; Αν λοιπόν νομίσετε ότι είμαι ανόητη, αυτό θα είναι άλλο ένα κόσμημα στην κορώνα που φορώ. Όλος ο σκοπός της ζωής μου είναι να κάνω τον Θεό να χαίρεται.

Ελπίζω μερικά απ’ αυτά που είπα να έχουν νόημα. Απλά βγήκαν μέσα από την καρδιά μου. Ο Θεός να σας ευλογεί.

Σεπτέμβριος 2008 - Μελβούρνη Αυστραλίας...

(  Ελεύθερη απόδοση στα Ελληνικά, αποσπασμάτων ομιλίας που έκανε η Gianna Jessen στις 8.9.2008 στη Μελβούρνη της Αυστραλίας. Την απόδοση έκανε ο συνεργάτης του περιοδικού κ. Βασίλειος Πετρουλέας, τον οποίο και ευχαριστούμε ).

Περιοδικό «Η Δράσις μας», τεύχος Μαΐου 2010

ΠΗΓΗ

Εκπαιδεύοντας τους αυριανούς πολίτες …

Η "εκπαίδευση" των παιδιών μας!

¨

Η Οικογένεια, τα «Ανθρώπινα δικαιώματα», τα «Δικαιώματα του Παιδιού», ...ΑΠΌΝΤΑ!
 

Προέχει η «Ασφάλεια» των παιδιών από το βίαιο περιβάλλον που δημιούργησαν και καλλιεργούν.

ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΔΕΝ ΜΟΡΦΩΝΟΥΝ

Όταν το 1990, για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, απονεμήθηκε στον Τζον Τέϊλορ Γκάττο ο τίτλος του "Δασκάλου της Χρονιάς της Νέας Υόρκης", στην ομιλία αποδοχής του τίτλου που εκφώνησε, δεν αρκέστηκε σε απλές ευχαριστίες, αλλά εξαπέλυσε ένα δριμύ κατηγορώ στην συμβατική λογική που διέπει την εκπαίδευση. Μίλησε για το ρόλο που πρέπει να διαδραματίζει η εκπαίδευση για το άτομο, την οικογένεια και την κοινωνία στην σύγχρονη εποχή. Δεν απευθύνθηκε μόνο στη Νέα Υόρκη και τους μαθητές του.
Τα λόγια του εκφράζουν και τις ανησυχίες των εκπαιδευτικών και των γονιών όπου και αν βρίσκονται. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στη μόρφωση και την δημιουργική απασχόληση των παιδιών μας είναι σοβαρά και πολύπλοκα και δεν αποτελούν αποκλειστική ευθύνη των σχολείων. Κι όμως τα σχολεία μπορούν να δημιουργήσουν τις κατάλληλες συνθήκες για την διαμόρφωση της κοινωνίας και του κόσμου που ονειρευόμαστε. Έτσι έχουμε την ευχαρίστηση να δημοσιεύσουμε αυτή την φλογερή ομιλία ενός από τους πιο ένθερμους οπαδούς της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης.

Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΤΖΟΝ ΤΕΙΛΟΡ ΓΚΑΤΤΟ
Αποδέχομαι αυτό το βραβείο για λογαριασμό όλων των καλών δασκάλων που έχω γνωρίσει όλα αυτά τα χρόνια. Όλων των δασκάλων που πάσχισαν να οικοδομήσουν σχέσεις με τους μαθητές τους. Σχέσεις βασισμένες στην τιμή. Ανδρες και γυναίκες που δεν ήταν ποτέ εφησυχασμένοι, που πάντοτε, στην αδιάκοπη προσπάθεια τους να προσδιορίσουν και να επαναπροσδιορίσουν την σημασία της λέξης "Παιδεία", έθεταν ερωτήματα. Ο "Δάσκαλος της Χρονιάς" δεν είναι ο καλύτερος δάσκαλος. Οι καλοί δάσκαλοι είναι πολύ χαμηλών τόνων για να γίνουν εύκολα αντιληπτοί. Ο "Δάσκαλος της Χρονιάς" όμως, είναι ένας σημαιοφόρος, ένα σύμβολο γι' αυτούς τους αφανείς ήρωες που πρόθυμα αφιερώνουν τη ζωή τους στα παιδιά. Η διάκριση αυτή τους ανήκει εξ' ίσου.

Ζούμε σε μία εποχή βαθιάς κοινωνικής κρίσης. Η χώρα μας βρίσκεται πίσω από 19 βιομηχανικές χώρες όσον αφορά στην ανάγνωση, την γραφή και την αριθμητική που μαθαίνουν τα παιδιά. Το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα στηρίζεται πάνω στο "ναρκωτικό" του καταναλωτισμού. Αν δεν αγοράζαμε τόσα "πουδραρισμένα" όνειρα, το σύστημα θα κατέρρεε. Και τα σχολεία ακόμα, είναι σήμερα ένα "προϊόν προς πώληση". Έχουμε τον υψηλότερο δείκτη εφηβικών αυτοκτονιών στον κόσμο. Στο Μανχάταν, από τους νέους γάμους, το 70% διαλύεται πριν να συμπληρωθεί πενταετία.

Η κρίση στα σχολεία αντανακλά την ευρύτερη κοινωνική κρίση. Είναι προφανές ότι έχουμε χάσει την αίσθηση της ταυτότητας μας. Μαντρώνουμε τα παιδιά και τους ηλικιωμένους και τους βγάζουμε εκτός του κοινωνικού γίγνεσθαι. Κανείς δεν τους απευθύνει πλέον τον λόγο. Όμως χωρίς τα παιδιά και τους ηλικιωμένους, μια κοινωνία δεν έχει ούτε παρελθόν αλλά ούτε και μέλλον. Μόνο ένα διαρκές παρόν. Στ' αλήθεια, η λέξη "κοινωνία" δεν έχει καμία σχέση με την φύση των σχέσεων που δημιουργούμε. Ζούμε δικτυωμένοι και όχι μέσα σε κοινωνίες. Αυτό ευθύνεται για όλους τους μοναχικούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Κατά περίεργο τρόπο, το σχολείο έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης γι' αυτή την τραγωδία.
Οπως επίσης ευθύνεται για την διεύρυνση του χάσματος ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις.

Χρησιμοποιώντας το σχολείο σαν ένα διαχωριστικό μηχανισμό, οδηγούμαστε στην δημιουργία ενός συστή ματος καστών που πλαισιώνεται από παρίες. Αυτοί περιπλανώνται στους υπόγειους σιδηροδρόμους και κοιμούνται στον δρόμο. Στα 25 χρόνια της καριέρας μου σαν δάσκαλος συνειδητοποίησα ένα καταπληκτικό φαινόμενο -ότι τα σχολεία και η εκπαίδευση βρίσκονται πίσω και μακριά από τις σημαντικές εξελίξεις στον πλανήτη μας. Κανείς δεν πιστεύει πλέον ότι οι μεγάλοι επιστήμονες οφείλουν την επιστημοσύνη τους στα μαθήματα φυσικής ή χημείας, οι μεγάλοι πολιτικοί στα μαθήματα πολιτικών επιστημών και οι ποιητές στα μαθήματα γλώσσας και λογοτεχνίας.

Η αλήθεια είναι ότι τα σχολεία δεν σου μαθαίνουν τίποτε άλλο πέρα από το να υπακούς εντολές. Αυτό μου φαίνεται ανεξήγητο, γιατί υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που εργάζονται στα σχολεία ως δάσκαλοι, βοηθοί ή διευθυντές, που νοιάζονται και συμπεριφέρονται ανθρώπινα στους μαθητές. Όμως η απρόσωπη λογική του συστήματος καταπνίγει την συνεισφορά των μεμονωμένων προσωπικοτήτων. Παρ' όλο που οι δάσκαλοι νοιάζονται και δουλεύουν σκληρά, το σύστημα είναι "ψυχοπαθητικό". Δεν έχει συνείδηση. Χτυπάει το κουδούνι και ο νεαρός που γράφει ένα ποίημα, πρέπει να κλείσει το τετράδιο του και να μεταφερθεί σε ένα διαφορετικό κελί όπου εκεί μαθαίνει ότι ο άνθρωπος και η μαϊμού κατάγονται από έναν κοινό πρόγονο.

Το δικό μας σύστημα υποχρεωτικής εκπαίδευσης είναι μια εφεύρεση της πολιτείας της Μασαχουσέτης το 1850. Συνάντησε αντίσταση -μερικές φορές ένοπλη-απο το 80% περίπου του πληθυσμού. Ο τελευταίος αντιστασιακός προμαχώνας ήταν το Μπάρνστεϊμπλ (Barnstable) στο Ακρωτήριο Κοντ (Cape Cod). Εκεί οι κάτοικοι αρνούνταν να δώσουν τα παιδιά τους μέχρι το 1880, όταν η περιοχή καταλήφθηκε από την Εθνοφυλακή και τα παιδιά πήγαιναν σχολείο με την συνοδεία φρουράς. Εδώ συμβαίνει κάτι παράδοξο.

Το γραφείο του Γερουσιαστή Τεντ Κέννεντι (Ted Kennedy), πριν από λίγο καιρό, δημοσίευσε μια έκθεση όπου ανα-φέρεται οτι πριν απο την επιβολή της υποχρεωτικής εκπαίδευσης, το ποσοστό των ανθρώπων που γνώρι ζαν γραφή και ανάγνωση ανερχόταν στο 98% ενώ, μετά από την επιβολή της υποχρεωτικής εκπαίδευσης, ο δείκτης δεν ξεπέρασε το 91% το οποίο ισχύει και στην δεκαετία που διανύουμε.Ελπίζω αυτό να σας κινήσει το ενδιαφέρον.
Επίσης αξιοπρόσεκτο είναι και αυτό: Η τάση για την εκπαίδευση μέσα στο σπίτι έχει αυξηθεί σημαντικά. Περίπου 1.500.000 άνθρωποι μορφώνονται αποκλειστικά από τους γονείς τους. Τον προηγούμενο μήνα, περιοδικά που ασχολούνται με εκπαιδευτικά θέματα, έγραφαν το εξής εκπληκτικό: Τα παιδιά που μορφώνονται στο σπίτι φαίνεται ότι προηγούνται στην ικανότη τα του "σκέπτεσθαι" κατά 5 ή ακόμα και 10 χρόνια απο τους συνομήλικους τους που εκπαιδεύονται με τον παραδοσιακό τρόπο, πηγαίνοντας στο σχολείο.

Δεν πιστεύω ότι τα σχολεία πρόκειται να καταργηθούν μέσα στα επόμενα χρόνια -τουλάχιστον όχι όσο ζώ. Αν θέλουμε όμως να ανατρέψουμε αυτό που εξελίσσεται σε καταστροφή, λόγω της άγνοιας μας, πρέ πει να συνειδητοποιήσουμε ότι τα σχολεία παρέχουν εκπαίδευση και όχι μόρφωση. Αυτό είναι σύμφυτο στον σχεδιασμό του συστήματος. Δεν φταίνε οι κακοί δάσκαλοι ή τα λίγα χρήματα που ξοδεύονται για την Παιδεία. Η έννοια της "σχολικής διδασκαλίας" και η έννοια της Παιδείας δεν ταυτίζονται.

Τα σχολεία σχεδιάστηκαν από τον Χόρας Μαν (Horace Mann), τον Μπάρνας Σίαρς (Barnas Sears) και τον Γ. Ρ. Χάρπερ (W. R. Harper) του Πανεπιστημίου του Σικάγο, τον Θόρνταϊκ του Κολεγίου Κολούμπια και άλλους, σαν εργαλεία επιστημονικής χειραγώγησης της μαίας. Ο σκοπός τους είναι να παράγουν, με την εφαρμογή τυποποιημένων μεθόδων, "τυποποιημενους" ανθρώπους, των οποίων την συμπερι φορά θα μπορούν να προβλέπουν και να ελέγχουν.

Σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό το καταφέρνουν. Η κοινωνία μας όμως βρίσκεται σε αποσύνθεση και σε μια τέτοια κοινωνία επιτυχημένοι θεωρούνται οι άνθρωποι που δρουν ατομικιστικά, είναι αυτάρκεις και έχουν αυτοπεποίθηση -κι αυτό επειδή η κοινωνία που προ στάτευε τους αδύνατους και τους εξαρτημένους ανήκει πλέον στο παρελθόν. Τα αποτελέσματα της σύγχρονης εκπαίδευσης είναι ασήμαντα. Οι άνθρωποι που έχουν τύχει "καλής εκπαίδευσης" είναι κυριολεκτικά άσχετοι. Μπορούν να πουλήσουν από φιλμ μέχρι ξυριστικές μηχανές, να διεκπεραιώσουν δουλειές γραφείου και να μιλούν στο τηλέφωνο, ή να κάθονται αποχαυνωμένοι μπροστά σε μια οθόνη υπολογιστή που αναβοσβήνει αλλά, σαν ανθρώπινα όντα είναι άχρηστοι -άχρηστοι για τους άλλους και άχρηστοι για τον ίδιο τους τον εαυτό. Η καθημερινή μιζέρια γύρω μας, νομίζω, οφείλεται κατά κύριο λόγο στο γεγονός -όπως το έθεσε ο Τζον Γκούντμαν (John Goodman) πριν από τριάντα χρόνια- ότι αναγκάζουμε τα παιδιά μας να "μεγαλώνουν παράλογα". Οποιαδήποτε μεταρρύθμιση και να γίνει στην Παιδεία πρέπει να σταματήσει αυτούς τους παραλογισμούς.

Είναι παράλογο και αντίθετο με τη Ζωή να είσαι μέρος ενός συστήματος το οποίο σε υποχρεώνει να είσαι έγκλειστος μαζί με άτομα της ίδιας ηλικίας και κοινωνικής τάξης. Το σύστημα αυτό σε απομονώνει από την απέραντη πολυμορφία της ζωής και την απόλαυση της ποικιλίας των εμπειριών. Σε αποκόπτει από το παρελθόν σου και το μέλλον σου, και σε φυλακίζει σε ένα ατέρμονο παρόν. Ακριβώς ό,τι κάνει και η τηλεόραση.
Είναι παράλογο και ενάντιο στους φυσικούς νόμους να είσαι μέρος ενός συστήματος που σε υποχρεώνει να ακούς έναν ξένο να απαγγέλλει ποίηση όταν εσύ θέλεις να μάθεις πως χτίζονται τα σπίτια ή να κάθεσαι σ' ένα μέρος με έναν ξένο που σου λέει πως χτίζονται τα σπίτια όταν εσύ θέλεις να ασχοληθείς με την ποίηση.
Είναι παράλογο και αντίθετο με τους νόμους της ζωής να μετακινείσαι από κελί σε κελί με τον ήχο ενός κουδουνιού, κάθε ημέρα της νεότητας σου, μέσα σε έναν οργανισμό που δεν σου αφήνει καθόλου ιδιωτική ζωή και σε ακολουθεί ακόμα και μέσα στο άσυλο του σπιτιού σου "απαιτώντας να κάνεις τις εργασίες σου".

Ρωτάτε "Και πώς θα μάθουν να διαβάζουν"; Απαντώ. "Θυμηθείτε το παράδειγμα της Μασαχουσέτης"! Αν τα παιδιά ζουν με φυσιολογικό τρόπο, αντί να συναγελάζονται σε κελιά, θα μάθουν να γράφουν, να διαβάζουν, και να κάνουν την αριθμητική τους με ευκολία -αφού αυτά είναι σήμερα τα σημαντικά εφόδια για τη ζωή που ξεδιπλώνεται μπροστά τους.
Να έχετε όμως υπ' όψη ότι στις Ηνωμένες Πολιτείες δεν εκτιμούμε και τόσο αυτόν που γράφει, διαβάζει και ασχολείται με την αριθμητική. Είμαστε μια χώρα πολυλογάδων. Πληρώνουμε αυτούς που ξέρουν να μιλάνε, τους θαυμάζουμε, και έτσι τα παιδιά μας μιλούν κι αυτά συνεχώς, ακολουθώντας τα πρότυπα της τηλεό ρασης και των καθηγητών τους. Είναι πολύ δύσκολο να διδάξει κανείς τα "βασικά", γιατί δεν είναι πια βασικά για την κοινωνία που έχουμε δημιουργήσει.

Δύο θεσμοί είναι αυτοί που ελέγχουν σήμερα τη ζωή των παιδιών μας: Η τηλεόραση και τα σχολεία, με αυτήν ακριβώς τη σειρά προτεραιότητας. αυτοί "θεσμοί" αποπροσανατολίζουν. Υποβαθμίζουν την αληθινή σοφία, τη γενναιότητα, την εγκράτεια και τη δικαιοσύνη σε μια διαρκή αοριστία, σε κάτι το αφηρημένο.

Αιώνες πιο πριν, ο χρόνος του παιδιού και του εφήβου, αφιερωνόταν στην παραγωγή πραγματικού έργου, αληθινής αγαθοεργίας, πραγματικής περιπέτειας και ουσιαστικής αναζήτησης του πνευματικού καθοδηγητή που θα τους δίδασκε αυτό που πραγματικά ήθελαν να μάθουν. Τα παιδιά και οι έφηβοι ανάλωναν το χρόνο τους στην προσπάθεια επίτευξης κοινωνικών στόχων, η στοργή και η τρυφερότητα αποτελού σαν καθημερινή πρακτική, γνώριζαν και μελετούσαν κάθε πτυχή της κοινότητας τους, μάθαιναν πώς να κάνουν οικογένειες και δεκάδες άλλα πράγματα που χαρακτηρίζουν τον ολοκληρωμένο άνδρα και την ολοκληρωμένη γυναίκα.
Τώρα όμως εγώ και τα παιδιά μου πρέπει να αντιμετωπίσουμε το ζήτημα του χρόνου. Από τις 168 ώρες της εβδομάδας, τα παιδιά ξοδεύουν τις 56 στον ύπνο. Αυτό τους αφήνει περιθώριο 112 ώρες την εβδομάδα. Μέσα σ' αυτές τις ώρες πρέπει να διαμορφώσουν τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα τους. Τα παιδιά μου βλέπουν 55 ώρες τηλεόραση την εβδομάδα. Έτσι τουλάχιστον αναφέρουν πρόσφατες στατιστικές. Αυτό τους αφήνει 57 ώρες την εβδομάδα για να "μεγαλώσουν".

Τα παιδιά μου παρακολουθούν τα μαθήματα του σχολείου 30 ώρες την εβδομάδα. Χρειάζονται ακόμα 8 ώρες για να ετοιμαστούν, να φύγουν για το σχολείο και να επιστρέψουν στο σπίτι, και σπαταλούν -κατά μέσον όρο- 7 ώρες την εβδομάδα για να κάνουν τις εργασίες τους και να διαβάσουν τα μαθήματα τους. Δηλαδή 45 ώρες συνολικά. Όλον αυτόν τον καιρό βρίσκονται υπό διαρκή επιτήρηση, δεν έχουν χώρο ή χρόνο για τον εαυτό τους και αν προσπαθήσουν μόνα τους να ορίσουν το χρόνο τους και τις ασχολίες τους "συνετίζονται" αναλόγως. Έτσι λοιπόν μένουν 12 ώρες την εβδομάδα για να δημιουργήσουν την ατομική τους συνείδηση και προσωπικότητα. Φυσικά, τα παιδιά τρώνε, και αυτό απαιτεί κάποιο χρόνο, αλλά όχι πολύ αφού η παράδοση του οικογενειακού γεύματος αποτελεί πλέον παρελθόν. Εάν αφαιρέσουμε τις τρεις ώρες του φαγητού, έχουμε 9 ώρες ελεύθερου χρόνου για κάθε παιδί.

Δεν αρκεί. Έτσι δεν είναι; Όσο πιο πλούσιο είναι ένα παιδί τόσο λιγότερη τηλεόραση βλέπει.. Όμως ο χρόνος του είναι εξ' ίσου περιορισμένος εξ'αιτίας μιας ευρύτερης γκάμας διασκεδάσεων και αναπόφευκτων δεσμεύσεων όπως τα ιδιαίτερα μαθήματα -που τελικά σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις τα έχει επιλέξει.

Όλα τα παραπάνω είναι, όλως παραδόξως, απλά ένας πιο εύσχημος τρόπος δημιουργίας εξαρτημένων ανθρώπων που δεν θα είναι ποτέ σε θέση να δώσουν νόημα και ουσία στις ζωές τους και να διασκεδάσουν πραγματικά. Αυτή η εξάρτηση και η έλλειψη στόχων έχει καταντήσει εθνική αρρώστια και κατά τη γνώμη μου γι' αυτό ευθύνονται η τηλεόραση και τα σχολεία.

Σκεφτείτε τα πράγματα που μας δολοφονούν ως έθνος: Τα ναρκωτικά, ο ανελέητος ανταγωνισμός, το σέξ ως μέσον αναψυχής, η πορνογραφία της βίας, ο τζόγος, το αλκοόλ και η χειρότερη πορνεία απ' όλες: Ζωές αφιερωμένες στην αγορά αγαθών -ο καταναλωτισμός ως φιλοσοφία και στάση ζωής. Σε όλα αυτά τα "ναρκωτικά" είναι εθισμένος ο εξαρτημένος άνθρωπος που κι αυτός με τη σειρά του είναι ένα μοιραίο προϊόν του εκπαιδευτικού μας συστήματος.

Θα ήθελα να σας μιλήσω για τις επιπτώσεις που έχει στα παιδιά το να τους αφαιρούμε όλο τους το χρόνο -χρόνος που τους είναι απαραίτητος για να μεγαλώσουν- και να τα εξαναγκάζουμε να ασχολούνται συνε χώς με γενικότητες. Οποιαδήποτε μεταρρύθμιση και να γίνει -που δεν θα συνοδεύεται από προσπάθεια να εξαλειφθούν αυτές οι συγκεκριμένες ασθένειες- θα είναι μια παρωδία.
1 .Τα παιδιά που διδάσκω δείχνουν αδιαφορία για τον κόσμο των μεγάλων. Αυτό ανατρέπει την εμπειρία χιλιάδων ετών. Η στενή παρακολούθηση του τι σκοπεύουν να κάνουν οι μεγάλοι, ήταν πάντοτε η πιο συναρπαστική ασχολία για τη νεολαία. Όμως σήμερα κανένα παιδί δεν θέλει να μεγαλώσει -και ποιος μπορεί να το κατηγορήσει γι' αυτό; Εμείς είμαστε τα παιχνίδια τους.
2.Τα παιδιά που διδάσκω δεν έχουν καμιά περιέργεια για ό,τι συμβαίνει γύρω τους, και αν έχουν κάποια, αυτή είναι παροδική. Δεν μπορούν να συγκεντρωθούν για πολλή ώρα, ακόμα και στα πράγματα που τους αρέσουν. Μπορείτε να διακρίνετε τη σχέση ανάμεσα στο συνεχές χτύπημα του κουδουνιού και στην συνεχή αλλαγή αιθουσών διδασκαλίας με την έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης;
3.Τα παιδιά που διδάσκω δεν έχουν αίσθηση του μέλλοντος, την αίσθηση ότι το αύριο είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένο με το σήμερα. Ζουν σε ένα διαρκές παρόν. Η στιγμή την οποία ζουν είναι το όριο της συνειδητό τητάς τους.
4.Τα παιδιά που διδάσκω είναι ανιστόρητα. Δεν έχουν συναίσθηση του τρόπου με τον οποίο το παρελθόν καθόρισε το παρόν διαμορφώνοντας τις αξίες τους και τις ζωές τους και περιορίζοντας τις επιλογές τους.
5.Τα παιδιά που διδάσκω είναι σκληρά στις σχέσεις τους με τα άλλα παιδιά. Δεν συμπάσχουν με την δυστυχία, γελούν με τις αδυναμίες των άλλων και νιώθουν περιφρόνηση για τους ανθρώπους που φαίνεται καθαρά ότι χρειάζονται βοήθεια.
6.Τα παιδιά που διδάσκω δεν ανοίγονται εύκολα και δεν είναι ειλικρινή στις σχέσεις τους. Έχουν μάθει να κρύβουν τον αληθινό εαυτό τους πίσω από ένα εξωτερικό προσωπείο που έχουν "συναρμολογήσει" με κομμάτια από χαρακτήρες και συμπεριφορές που έχουν δανειστεί από τα τηλεοπτικά τους πρότυπα ή έχουν δημιουργήσει μόνα τους για να ξεγελούν τους δάσκα λους τους. Επειδή δεν είναι αυτό που δείχνουν προς τα έξω, η μάσκα πέφτει όταν εκθέτουν τις εσώτερες πτυχές του εαυτού τους σε μια στενή σχέση. Γι' αυτό και τις αποφεύγουν.
7.Τα παιδιά που διδάσκω είναι υλιστές. Ακολουθούν το παράδειγμα των δασκάλων τους που "βαθμολογούν" τα πάντα με υλιστικά κριτήρια και τους τηλεοπτικούς αστέρες που ξεπουλούν ό,τι έχουν και δεν έχουν.
8.Τα παιδιά που διδάσκω είναι εξαρτημένα, παθητικά και φοβισμένα μπροστά στις νέες προκλήσεις. Αυτή η δειλία πολλές φορές εκδηλώνεται με έναν επιφανειακό "τσαμπουκά" ή θυμό ή επιθετικότητα, όμως κατά βάθος υπάρχει έλλειψη θάρρους.

Θα μπορούσα να απαριθμήσω κι άλλες καταστάσεις που πρέπει να αντιμετωπιστούν από μία εκπαιδευτική μεταρρύθμιση αν θέλουμε να σταματήσουμε την κατρακυλά του έθνους μας, αλλά πιστεύω ότι μέχρι τώρα έχετε αντιληφθεί τις θέσεις μου, είτε συμφωνείτε είτε διαφωνείτε. Αυτή την ασθένεια την έχει προκαλέ σει ή το σχολείο ή η τηλεόραση ή και τα δύο μαζί. Είναι απλά θέμα αριθμητικής. Τα παιδιά τρώνε το χρόνο τους στην τηλεόραση και στο σχολείο. Αυτό είναι που κατέστρεψε την Αμερικανική οικογένεια. Η οικογένεια δεν είναι πλέον το σχολείο των παιδιών της. Τι μπορεί να γίνει; Πρώτα απ' όλα χρειαζόμαστε έναν εφ' όλης της ύλης, αδιάκοπο, διάλογο σε εθνικό επίπεδο. Έναν διάλογο που θα γίνεται συνέχεια, κάθε μέρα, κάθε χρόνο. Πρέπει να του δοθεί τόση έμφαση, να διεξάγεται με τέτοια επιμονή που οι εφημερίδες και τα μέσα ενημέρωσης να αρχίσουν να τον βαριούνται -όπως βαριούνται κάθε τι που έχει διάρκεια. Πρέπει να διατυπώσουμε επιχειρήματα, να φωνάξουμε μέχρι να βρεθεί λύση για το ζήτημα των σχολείων ή να διαπι στώσουμε ότι η ζημιά είναι ανεπανόρθωτη. Εάν μπο ρέσουμε να το λύσουμε έχει καλώς. Αν όχι, τότε η επι τυχία της κατ' οίκον μόρφωσης ανοίγει έναν διαφορε τικό και πολλά υποσχόμενο δρόμο.

Διοχετεύοντας τα χρήματα που ξοδεύονται για την μόρφωση των παι διών, πίσω στην οικογένεια, πετυχαίνουμε μ' ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Κάνουμε καλό και στην οικογέ νεια και στα παιδιά. Η πραγματική μεταρρύθμιση είναι εφικτή. Δεν κοστίζει τίποτα. Πρέπει να επανεξετάσουμε τις θεμελιώδεις αρχές της εκπαίδευσης και να αποφασίσουμε τι θέλου με να διδάξουμε στα παιδιά μας και γιατί. Εδώ και 140 χρόνια αυτό το έθνος προσπάθησε να επιβάλλει τους στόχους της εκπαίδευσης από ένα απρόσιτο κέντρο αποφάσεων, απαρτιζόμενο από "ειδικούς" -μια συγκε ντρωτική ελίτ κοινωνικών καθοδηγητών. Όμως αυτό απέτυχε. Ούτε πρόκειται να πετύχει ποτέ. Είναι πρωτομεγέθης προδοσία του δημοκρατικού οράματος που καθιστούσε κάποτε αυτό το έθνος ένα ευγενές πείραμα.

Μπροστά στα μάτια μας διαδραματίστηκε η απόπειρα των Ρώσων να κυριαρχήσουν και να ελέγξουν την Ανατολική Ευρώπη. Η προσπάθεια μας να επιβάλουμε την δική μας κοινωνική ορθότητα, χρησιμοποιώντας σαν εργαλείο τα σχολεία, είναι εκ θεμελίων σαθρή και καταρρέει, αν και με πιο αργό και επώδυνο τρόπο. Δεν έχει φέρει αποτελέσματα γιατί οι θεμελιώδεις αρχές της είναι μηχανιστικές, απάνθρωπες και εχθρικές προς τις αρχές της οικογενειακής ζωής. Η μηχανιστική εκπαίδευση μπορεί να ελέγξει τις ανθρώπινες ζωές. Η πραγματικότητα όμως εκδικείται με φαινόμενα κοινωνικής παθογένειας: Ναρκωτικά, βία, αυτοκαταστροφή, αδιαφορία και τα συμπτώματα που βλέπω στους μαθητές μου.

Είναι καιρός να ανατρέξουμε στο παρελθόν για να αποκτήσουμε ξανά μια λειτουργική εκπαιδευτική φιλοσοφία. Εκείνη που προτιμώ εγώ, είναι αυτή που εφάρμοζαν για χιλιάδες χρόνια οι άρχουσες τάξεις της Ευρώπης. Θεωρώ ότι λειτουργεί το ίδιο καλά και για τα φτωχά παιδιά και για τα πλούσια. Την χρησιμοποιώ όσο μπορώ στα πλαίσια της δικής μου διδασκαλίας -δηλαδή όσο μου αφήνουν περιθώρια οι κανονισμοί της υποχρεωτικής εκπαίδευσης.
Στον πυρήνα αυτού του ελιτιστικού εκπαιδευτικού συστήματος βρίσκεται η πίστη ότι η αυτογνωσία είναι η μοναδική βάση της πραγματικής γνώσης. Σε πολλές περιπτώσεις, και σε κάθε ηλικία, το παιδί καλείται να αντιμετωπίσει ένα πρόβλημα μόνο του. Χωρίς να το βοηθήσει κανείς. Μερικές φορές η δοκιμασία αυτή είναι επικίνδυνη, όπως το να καλπάσει πάνω σ' ένα άλογο ή να το κάνει να πηδήξει, αλλά αυτή βέβαια, είναι μια δοκιμασία που ξεπερνούν με επιτυχία πριν να συμπλη ρώσουν τα δέκα τους, χιλιάδες παιδιά κοινωνικά επι φανών οικογενειών. Μπορείτε να φανταστείτε ένα παιδί που έχει ξεπεράσει μόνο του ένα τέτοιο πρόβλη μα να μην έχει την πεποίθηση ότι μπορεί να τα βγάλει πέρα με οτιδήποτε καταπιαστεί;

Μερικές φορές το πρόβλημα είναι να δαμάσεις τη μοναξιά, όπως έκανε ο Θορώ (Thoreau) στη λίμνη Γουόλντεν ή ο Αϊνστάιν στο Ελβετικό τελωνείο. Ένας πρώην μαθητής μου, ο Ρόλαντ Λεγκιάρντι-Λάουρα (Roland Legiardi-Laura), αν και οι γονείς του είχαν πεθάνει και ο ίδιος δεν είχε κληρονομήσει τίποτα, διέσχισε τις Ηνωμένες Πολιτείες μόνος του, με ποδήλατο. Δεν είχε μπεί ακόμα ούτε καν στην εφηβεία. Αρα δεν μας προξενεί καμία έκπληξη που όταν πια έγινε άντρας γύρισε ένα φιλμ για τη Νικαράγουα και κέρδισε ένα διεθνές βραβείο -αν και η κανονική του δουλειά ήταν ξυλουργός. Αυτό που κάνουμε τώρα είναι να αφαιρούμε από τα παιδιά το ζωτικό χρόνο που τους είναι απαραίτητος για να αποκτήσουν αυτογνωσία. Αυτό πρέπει να σταματήσει.

Πρέπει να βρούμε εκπαιδευτικές διαδικασίες για να κερδίσουν τα παιδιά τον χαμένο τους χρόνο. Πρέπει να δείχνουμε εμπιστοσύνη στα παιδιά, από την πολύ μικρή τους ηλικία, αναθέτοντας τους ανεξάρτητες εργασίες, που θα μπορούν ίσως να έχουν προκαθοριστεί από τα σχολεία τους, αλλά θα γίνονται εκτός των σχολικών κτιρίων. Πρέπει να φτιάξουμε ένα πρόγραμμα σπουδών όπου το κάθε παιδί θα έχει την ευκαιρία να αναπτύξει τα στοιχεία της προσωπικότητας του που είναι μοναδικά και να μάθει να στηρίζεται στις δυνάμεις του.

Λίγο καιρό πριν, έστειλα με ένα λεωφορείο (δίνοντας τους 70 δολάρια) ένα δωδεκάχρονο κορίτσι και τη μητέρα του -που δεν μιλάει αγγλικά- στην ακτή του Νιου Τζέρσι. Εκεί το κορίτσι γευμάτισε με τον διοικητή του αστυνομικού τμήματος του Σι Μπράϊτ (Sea Bright) και του ζήτησε συγγνώμη γιατί είχε ρυπάνει την παραλία, πετώντας ένα άδειο κουτί αναψυκτικού. Γι' αυτή τη δημόσια παραδοχή του λάθους της, είχα κανονίσει να ανταμειφθεί το κορίτσι με το να "προσληφθεί" για μια ημέρα από την αστυνομία και να βοηθά στις μικροϋποθέσεις. Λίγες μέρες αργότερα, άλλοι δύο δωδεκάχρονοι μαθητές μου ταξίδεψαν μόνοι τους από το Χάρλεμ μέχρι την 31 η οδό Γουέστ (West 31 st Street), όπου δούλεψαν ως βοηθοί στην έκδοση μιας εφημερίδας. Την επόμενη εβδομάδα, τρεις από τους μαθητές μου θα βρεθούν στους βάλτους του Νιου Τζέρσι, και θα παρα τηρούν το πώς σκέφτεται και δρα ένας πρόεδρος μεταφορικής εταιρίας όταν στέλνει τριαξονικά φορτηγά στο Ντάλας, το Σικάγο και το Λος Αντζελες.

Αυτά είναι "παιδιά θαύματα" που έχουν ενταχθεί σ' ένα "ειδικό" πρόγραμμα; Όχι. Απλώς είναι καλά παιδιά από το κεντρικό Χάρλεμ, έξυπνα και ζωντανά, που είχαν όμως τόσο κακή εκπαίδευση που τα περισσότερα απ' αυτά όταν ήλθαν σ' εμένα δεν ήξεραν καλά -καλά να προσθέτουν και να αφαιρούν. Κανένα απ' αυτά δεν ήξερε ούτε καν πόσο πληθυσμό έχει η Νέα Υόρκη, ή την απόσταση της Ν. Υόρκης από την Καλιφόρνια.

Πρέπει αυτό να με ανησυχεί; Μα φυσικά και πρέπει. Είμαι όμως σίγουρος ότι αν αποκτήσουν γνώση του εαυτού τους, θα μπορέσουν και να διδάξουν τον εαυτό τους, γιατί μόνο αυτού του είδους η γνώση έχει δια χρονική αξία. Πρέπει να δώσουμε στα παιδιά ελεύθερο χρόνο. Τώρα! Αυτό είναι το κλειδί της αυτογνωσίας τους. Πρέπει να τους φέρουμε σε επαφή με τον πραγματικό κόσμο όσο πιο γρήγορα μπορούμε, έτσι ώστε ο ελεύθερος χρόνος τους να μην ξοδεύεται σε αοριστίες και αφηρημένα πράγματα. Αυτό είναι κατεπείγουσα προτεραιότητα. Χρειάζεται δραστική παρέμβαση για να διορθωθούν τα λάθη. Τα παιδιά μας πεθαίνουν στα σχολεία σαν τις μύγες. Είτε καλό είτε κακό, το σχολείο παραμένει το ίδιο: Ασχετο με την πραγματική ζωή.

Τι άλλο χρειάζεται μια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση; Να παύσει να είναι ένα παράσιτο στην κοινωνία που εργάζεται. Πρέπει να κάνουμε την κοινωνική εργασία μέρος της εκπαίδευσης. Είναι ο πιο γρήγορος τρόπος για να μάθουμε τα παιδιά μας να είναι υπεύθυνα.
Επί πέντε χρόνια διηύθυνα ένα "αντάρτικο" σχολικό πρόγραμμα. Κάθε παιδί, πλούσιο ή φτωχό, έξυπνο ή όχι, έπρεπε να συμπληρώσει μέσα σ' ένα χρόνο 320 ώρες σκληρής κοινωνικής εργασίας. Πολλά από αυτά τα παιδιά, χρόνια αργότερα, ήλθαν σ' εμένα και μου είπαν ότι αυτή η εμπειρία άλλαξε τη ζωή τους, ότι τους έμαθε να βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά, και τους βοήθησε να επανεξετάσουν τους στόχους και τις αξίες τους. Αυτό συνέβη στα 13 τους χρόνια, όταν ήταν στο πειραματικό σχολείο.
Αυτό πέτυχε, γιατί στην πλούσια περιοχή που βρισκόταν το σχολείο μου, επικρατούσε χάος. Όταν αποκαταστάθηκε η "τάξη", το πρόγραμμα μου σταμάτησε. Ήταν περισσότερο επιτυχημένο και ανέξοδο απ' ότι έπρεπε για να το αφήσουν να λειτουργεί. Αποδεικνύαμε τα ακριβά και ελιτίστικα προγράμματα σκάρτα. Σε αυτή την πόλη δεν υπάρχει έλλειψη προβλημάτων. Τα παιδιά μπορούν να βοηθήσουν να λυθούν αυτά τα προβλήματα. Σε αντάλλαγμα θα κερδίσουν την προσοχή και τον σεβασμό των μεγάλων. Αυτό είναι καλό και γι' αυτά και για εμάς τους υπολοίπους.

Ανεξάρτητη μελέτη, κοινωνική εργασία, εναλλαγές εμπειριών, ελεύθερος χρόνος και ενδοσκόπηση. Αυτές είναι πολλές και διαφορετικές μαθητείες. Είναι εφικτές, φθηνές και αποτελεσματικές μέθοδοι για το ξεκίνημα μιας αληθινής αναμόρφωσης των σχολείων. Καμία όμως μεταρρύθμιση μεγάλης κλίμακας δεν πρόκειται να επανορθώσει το κακό που έχει γίνει στα παιδιά μας και στην κοινωνία, αν δεν συμπεριλάβουμε και την οικογένεια στο βασικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα.

Οι Σουηδοί το έχουν καταλάβει αυτό από το 1976 και εγκατέλειψαν το σύστημα της υιοθεσίας ανεπιθύμητων στους γονείς τους παιδιών. Αντί γι' αυτό ξοδεύουν τις ώρες τους και τον εθνικό τους πλούτο ενισχύοντας τον θεσμό της οικογένειας, ώστε τα παιδιά που γεννιούνται να μην εγκαταλείπονται από τους γονείς τους. Μείωσαν τον αριθμό των ανεπιθύμητων γεννήσεων. Από 6000 το 1976 σε 15 το 1986. Οπότε κάτι μπορεί να γίνει. Οι Σουηδοί κουράστηκαν να πληρώνουν τα σπασμένα από τις ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες και αποφάσισαν να κάνουν κάτι. Άρα κι εμείς μπορούμε να κάνουμε κάτι.

Η οικογένεια είναι η κινητήρια δύναμη της εκπαίδευσης. Αν χρησιμοποιούμε τα σχολεία για να απομακρύνουνε τα παιδιά από τους γονείς τους, θα εξακολουθή σουμε να βλέπουμε το τρομακτικό θέαμα που βλέπου με σήμερα. Αυτή ήταν η βασική λειτουργία των σχολεί ων από το 1650, τότε που ο Τζον Κόττον (John Cotton) ανακοίνωσε ότι αυτός ήταν ο κύριος στόχος των σχο λείων της αποικίας Μπέϊ (Bay), και ο Χόρας Μαν (Horace Mann) το 1850 το ανακοίνωσε σαν σκοπό των σχολείων της Μασαχουσέτης.

Η βάση κάθε καλής ζωής είναι το πρόγραμμα μαθη μάτων της οικογένειας. Απομακρυνθήκαμε απ' αυτό το πρόγραμμα. Καιρός είναι να επιστρέψουμε. Ο μοναδι κός δρόμος για την επιστροφή σε μια υγιή Παιδεία είναι να αναλάβουμε πρωτοβουλίες για να απελευθερώσου με την οικογενειακή ζωή από την ασφυκτική μέγκενη των εκπαιδευτικών οργανισμών. Να ενθαρρύνουμε, την ώρα του σχολείου, την συνάντηση γονιών και μαθητών. Έτσι θα σφυρηλατηθούν ισχυροί οικογενεια κοί δεσμοί. Αυτό είχα στο μυαλό μου όταν έστειλα το κορίτσι και τη μητέρα του στην ακτή του Ν. Τζέρσι για να συναντήσουν τον διοικητή του αστυνομικού τμήματος.

Έχω πολλές ιδέες για τη δημιουργία ενός οικογενεια κού προγράμματος μαθημάτων, και είμαι βέβαιος ότι και εσείς μπορείτε -αν το σκεφτείτε καλά- να προτείνετε πολλά. Το μεγαλύτερο εμπόδιο για μια πλήρη ανα θεώρηση της εκπαίδευσης είναι τα μεγάλα συμφέρο ντα που έχουν επενδύσει κεφάλαια στο τωρινό εκπαι δευτικό σύστημα, και δεν επιθυμούν να αλλάξει -όσο κι αν υποστηρίζουν το αντίθετο.
Πρέπει να απαιτήσουμε να ακουστούν νέες ιδέες. Οι δικές μου και οι δικές σας. Έχουμε χορτάσει από τις απόψεις των "ειδικών" της τηλεόρασης και των εφημερίδων. Τώρα απαιτείται ένας ανοιχτός διάλογος. Φτάνουν πια οι γνώμες των ειδικών. Οι ειδικοί δεν εξέφρασαν ποτέ σωστή άποψη για την εκπαίδευση. Οι λύσεις τους είναι δαπανηρές. Εξυπηρετούν μόνο τους εαυτούς τους και ευνοούν τον συγκεντρωτισμό. Φτάνει πια! Καιρός να επιστρέψουμε στην δημοκρατία, στον σεβασμό του ατόμου, και την οικογένεια. Είπα ό,τι είχα να πω. Σας ευχαριστώ.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΓΚΑΤΤΟ
Ήταν δάσκαλος για 30 χρόνια σε δημόσια σχολεία της Νέας Υόρκης. Ανακηρύχθηκε Δάσκαλος της Χρονιάς της πόλης της Νέας Υόρκης το 1989, το 1990 και το 1991 και Δάσκαλος της Χρονιάς της Πολιτείας της Νέας Υόρκης το 1990 και το 1991. Είναι ο συγγραφέας των βιβλίων: "Dumping Us Down", του "The Exhausted School" και του "The Empty Child: A Schoolteacher's Intuition about the Problem of Modern Schooling" ( πρόκειται να κυκλοφορήσει στις αρχές του 1998 από τις εκδόσεις Simon & Schuster).



ΠΗΓΗ

Διαβάστε επίσης: Φεμινισμός, Ισότητα, Εκπαίδευση.

Ευτυχισμένα παιδιά με ...κάνναβη!

Έντονες αντιδράσεις προκαλεί το βιβλίο για την κάνναβη!

Σάλο έχει προκαλέσει στη Μεγάλη Βρετανία το νέο βιβλίο του Ρικάρντο Κορτές με τίτλο «Είναι απλώς ένα φυτό». Πρόκειται για το πρώτο παιδικό βιβλίο για την κάνναβη και σύμφωνα με την προοδευτική ματιά του συγγραφέα ενημερώνει τα παιδιά για το θέμα της χρήσης κάνναβης από την ηλικία των πέντε ετών.

Ο αμφιλεγόμενος συγγραφέας παιδικών βιβλίων χρησιμοποιεί έναν δικό του τρόπο για να διευκολύνει τους γονείς που επιθυμούν να....
εισάγουν τα παιδιά τους στον κόσμο των ενηλίκων σχετικά με το συγκεκριμένο θέμα.
Ο Κορτές αναφέρει ότι δεν είναι λίγοι οι γονείς που έχουν δοκιμάσει την κάνναβη και είναι ακόμα περισσότεροι εκείνοι που τους αρέσει και τη χρησιμοποιούν καθημερινά, αλλά για λόγους κοινωνικούς δεν τολμούν να μιλήσουν στα παιδιά τους και να τους πουν την αλήθεια.

Στο βιβλίο «Είναι απλώς ένα φυτό» περιγράφεται η ιστορία ενός κοριτσιού που οι γονείς του είναι χρήστες κι έτσι κάνει ένα ταξίδι και γνωρίζει άτομα που καπνίζουν, παραγωγούς, επιστήμονες που κάνουν έρευνες αλλά και το αστυνομικό τμήμα όπου μπορεί να καταλήξει κάποιος.
Αρκετοί πολιτικοί στη Μεγάλη Βρετανία κατακρίνουν τον Κορτές για την προοδευτική οπτική γωνία με την οποία βλέπει τη χρήση της κάνναβης και παράλληλα την περνάει στα μικρά παιδιά.

ΠΗΓΗ

Η Ευρώπη καταστρέφει την παραδοσιακή οικογένεια και την ταυτότητα των φύλων .

Οι παραδοσιακοί όροι «πατέρας» και «μητέρα» θα αντικατασταθούν με τους επίσημους «Γονέας 1» και «Γονέας 2» στην Μ. Βρετανία. Οι όροι θα χρησιμοποιηθούν σε επίσημα έγγραφα.

Της Svetlana Smetanina (Pravda.Ru) / μετ. ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Οι παραδοσιακοί όροι «πατέρας» και «μητέρα» θα αντικατασταθούν με τους επίσημους «Γονέας 1» και «Γονέας 2» στην Μ. Βρετανία. Οι όροι θα χρησιμοποιηθούν σε επίσημα έγγραφα. Οι αρχές αποφάσισαν να κάνουν μια τέτοια «πολιτικά ορθή» κίνηση για να συμπεριλάβουν και ζευγάρια του ίδιου φύλου. Εμπειρογνώμονες είναι βέβαιοι, ωστόσο, ότι το θέμα δεν έχει σχέση με τις απαιτήσεις ορισμένων κοινωνικών ομάδων. Η απόφαση αποτελεί ένα ακόμη βήμα προς την καταστροφή των παραδοσιακών οικογενειών.

Οι λέξεις «πατέρας» και «μητέρα» θα αφαιρεθούν από τις αιτήσεις βρετανικών διαβατηρίων πριν από τον Δεκέμβριο του 2011. Αυτό θεωρήθηκε «επίτευγμα» της λεγόμενης ομάδας Stonewall, η οποία υπερασπίζεται τα δικαιώματα των «σεξουαλικών μειονοτήτων». Το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ προσπάθησε να κάνει το ίδιο πριν, αλλά τελικά αποφάσισε να μην αφαιρέσει τις δύο λέξεις από τις αιτήσεις των αμερικάνικων διαβατηρίων.

Το θέμα για αυτές τις καινοτομίες στον τομέα των σχέσεων των δύο φύλων έχει γίνει όλο και πιο δημοφιλές πρόσφατα. Όχι πολύ καιρό πριν, η Pravda.Ru έγραψε για το νηπιαγωγείο στη Σουηδία, (Σχ. ΚΟ: βλέπε σχετικά ΕΔΩ) το οποίο έγινε παγκοσμίως γνωστό όταν η διεύθυνσή του αποφάσισε να καταργήσει απλά τη χρήση των αντωνυμιών «αυτός» και «αυτή».

Πέρυσι, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δημοσίευσε ενημερωτικό φυλλάδιο, στο οποίο συνέστησε να μην χρησιμοποιούνται οι όροι ‘Missus’ and ‘Miss’, ‘Mademoiselle’, ‘Seniora’ και ‘Seniorita’. Κατά το σκεπτικό του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, η χρήση αυτών των λέξεων αποτελούσαν «διακρίσεις» εις βάρος των γυναικών, επειδή αναφέρονται άμεσα στη σεξουαλική τους ταυτότητα.

Κάποιος δεν χρειάζεται να είναι ειδικός για να αντιληφθεί ότι τέτοιες καινοτομίες σε διάφορες χώρες δεν αποτελούν απλά μια σύμπτωση. Πρόκειται για μια τάση, ο στόχος της οποίας είναι να αλλάξει η δημόσια αντίληψη για το ρόλο των φύλων στην κοινωνία.

Ο Pavel Parfentyev, ο πρόεδρος της διαπεριφερειακής δημόσιας οργάνωσης "Για τα Δικαιώματα της Οικογένειας" συμμερίζεται επίσης την άποψη αυτή.

"Πράγματι, αυτή είναι μία σοβαρή διεθνής τάση. Η αρχή έγινε στη δεκαετία του εβδομήντα και του ογδόντα ως ένα ισχυρό κίνημα για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των «σεξουαλικών μειονοτήτων». Υπήρχαν οργανώσεις που προσπάθησαν να υπερασπιστούν ακόμη και τα δικαιώματα των παιδεραστών, οι οποίοι, όπως πίστευαν, είχαν επίσης δικαιώματα για τις δικές τους «σεξουαλικές προτιμήσεις».

"Οι οργανώσεις αυτές δημοσίως είπαν ότι στόχος τους ήταν να καταστρέψουν την οικογένεια. Στη συνέχεια, κάτω από την πίεση της κοινής γνώμης, πολλοί ακτιβιστές αποφάσισαν να το αρνηθούν από τις ανοιχτά τις σεξουαλικές προκαταλήψεις στις δραστηριότητές τους. Προχώρησαν προς την κατεύθυνση της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αυτό είναι το πώς προσεγγίζουν «τα δικαιώματα των παιδιών» σήμερα. Νομίζουν ότι τα παιδιά πρέπει να προστατεύονται από το δεσποτισμό των γονέων τους - από κάθε μορφή παραδοσιακής ανατροφής, δηλαδή. Για να το επιτύχουν αυτό, πρέπει κανείς να καταστρέψουν την παραδοσιακή οικογένεια πρώτα και να εμφανιστεί η οικογένεια ως μια μορφή που υποδουλώνει και δεσμεύει τα παιδιά», είπε ο εμπειρογνώμονας.

Για να είναι πιο αποτελεσματικοί, οι εκπρόσωποι των εν λόγω κινήσεων άρχισαν να συνεργάζονται με μεγάλους διεθνείς οργανισμούς όπως ο ΟΗΕ και το Συμβούλιο της Ευρώπης. Αυτό οδήγησε στη δημιουργία ενός μικρού, αν και ένα πολύ ισχυρού λόμπι για την «προστασία των δικαιωμάτων των σεξουαλικών μειονοτήτων» σε διεθνές επίπεδο, πιστεύει ο Pavel Parfentyev. Το λόμπι σκοπεύει να νοθεύσει την αντίληψη της παραδοσιακής οικογένειας στη σύγχρονη κοινωνία.

Ως αποτέλεσμα, οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι έχουν ήδη προσπαθήσει να αποφύγουν τη χρήση του όρου «οικογένεια» στα top-level διεθνή έγγραφα. Αντ 'αυτού, χρησιμοποιούν τον όρο «οικογένεια, σε όλες της τις μορφές», έκφραση, που σημαίνει όλες τις μορφές συμβίωσης. Μάλιστα, σκόπιμα διαβρώνουν και επεκτείνουν την έννοια της οικογένειας. Η οικογένεια όπως την ξέρουμε έχει ουσιαστικά εξαφανιστεί από τη ‘νέα’ ορολογία.

"Το λόμπι προτιμά να κινείται με μικρά βήματα. Στην αρχή λένε ότι δεν πρέπει να κάνουν διακρίσεις ανθρώπων σχετικά με τα δικαιώματα του φύλου τους και του «σεξουαλικού τους προσανατολισμού». Είναι δύσκολο να διαφωνήσει κάποιος με αυτό πράγματι. Στη Ρωσία, δεν υπάρχει διάκριση των πραγματικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη βάση των σεξουαλικών προτιμήσεων. Ταυτόχρονα, δημιουργούν ειδικά, μέχρι πρόσφατα απαρατήρητα "δικαιώματα" και προτιμήσεις για τους ομοφυλόφιλους σε διεθνές επίπεδο. Ως αποτέλεσμα, αποδίδουν ιδιαίτερη σημασία στο «σεξουαλικό προσανατολισμό», που διακρίνει ένα πρόσωπο και τα κάνει να στέκονται υψηλότερα από τους άλλους», δήλωσε ο Pavel Parfentyev.

Οι λέξεις που δείχνουν τη ταυτότητα του φύλου των ανθρώπων σταδιακά εξαφανίζονται από την επίσημη ομιλία και έγγραφα. Αν καταργήσουν «αυτός», «εκείνη», «πατέρας» και «μητέρα» δεν θα είναι σε θέση να καταργήσουν το φύλο αυτό καθ’ αυτό. Ωστόσο, θα είναι δυνατό να υπονομεύσουν την παραδοσιακή αντίληψη της ισότητας των φύλων.

«Μια οικογένεια είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια συζυγική ένωση δύο ανθρώπων. Είναι ένας μηχανισμός αναπαραγωγής για το σύνολο της κοινωνίας. Οι κινήσεις για την προστασία των δικαιωμάτων των «σεξουαλικών μειονοτήτων» προσπαθούν να υπονομεύσουν την ‘παραδοσιακή’ ή φυσικής οικογένεια, όπως την αποκαλούμε. Θέλουν να το προχωρήσουν πέρα ​​από το πεδίο εφαρμογής των αξιών της κοινωνίας. Το πιο σημαντικό είναι, ότι θέλουν να διαχωρίσουν τη διαδικασία της αναπαραγωγής και της φροντίδας των παιδιών από το γάμο και την οικογένεια. Σύμφωνα με αυτούς, τα παιδιά και οι γονείς είναι δύο διαφορετικά πράγματα που πρέπει να υπάρχουν χωριστά από το άλλο. Θέτουν αμφιβολίες σχετικά με τον ιδιαίτερο ρόλο των γονέων στην ανατροφή των παιδιών», πρόσθεσε ο εμπειρογνώμονας.

Πολλοί άνθρωποι στη Βρετανία ισχυρίστηκαν ότι οι προαναφερθείσες καινοτομίες υπονομεύουν την οικογένεια στη χώρα.

ΠΗΓΗ 

Διαβάστε ακόμα: ΤΕΡΜΑ ΟΙ ΜΗΤΕΡΕΣ !!!

Το στρες και η έλλειψη αγάπης αφορμή για εμφάνιση άνοιας!

Πρόσφατη μελέτη έδειξε ότι ισχυρά ψυχολογικά στρες σε οικογένειες που δεν έχουν συνοχή και αγάπη και δεν στηρίζουν ο ένας τον άλλο, αποτελούν την αφορμή για την εμφάνιση των πρώτων συμπτωμάτων της άνοιας.

Τώρα οι επιστήμονες προσπαθούν να διαπιστώσουν αν οι ισχυροί οικογενειακοί δεσμοί προφυλάσσουν τα μέλη της οικογένειας από την εμφάνιση της νόσου Alzheimer.

Αν το καταφέρουν το επόμενο βήμα θα είναι να αναπτυχθούν εκπαιδευτικά προγράμματα για τα ζευγάρια και τις οικογένειες, που θα τα βοηθήσουν να αναπτύξουν δεξιότητες και τεχνικές για να επικοινωνούν περισσότερο θετικά και να αυξάνουν την δύναμη των σχέσεών τους, να είναι δηλαδή πιο αγαπημένες και πιο δυνατές.



ΠΗΓΗ

Χωρισμένοι γονείς και άγαμες μητέρες "βασανίζουν" τα παιδιά

 Η αύξηση των περιστατικών κακοποίησης και αμέλειας ανηλίκων, τοποθέτησης μεγάλου αριθμού παιδιών σε κρατική φροντίδα και απόπειρας αυτοκτονιών εφήβων, έχει τη ρίζα του στην αύξηση του αριθμού των μονογονεϊκών οικογενειών, των άγαμων ζευγαριών ή χωρισμένων γονιών, σύμφωνα με πρόσφατη αυστραλιανή έρευνα.

Συγγραφέας της έρευνας είναι ο Πάτρικ Πάρκινσον, καθηγητής Νομικής του Πανεπιστημίου του Σίδνεϊ ο οποίος θεωρείται και ο αρχιτέκτονας των αλλαγών της νομοθεσίας του Οικογενειακού Δικαίου, το 2006, επί κυβέρνησης Χάουαρντ, όπου – μεταξύ άλλων – εξασφαλίστηκαν ίσα δικαιώματα φροντίδας των παιδιών χωρισμένων γονιών.

Σήμερα, ο ίδιος ζητά από την κυβέρνηση αναθεώρηση του νόμου αναφορικά με την οικογένεια: "Οι κυβερνήσεις στην Αυστραλία δε γίνεται να συνεχίσουν να αγνοούν ότι δύο γονείς προσφέρουν καλύτερες προοπτικές στα παιδιά από ό,τι ο ένας μόνος του και το πιο σταθερό, ασφαλές και προστατευτικό περιβάλλον για τα παιδιά είναι όταν οι γονείς τους είναι – και παραμένουν – παντρεμένοι" αναφέρεται στη μελέτη.
 
Μεταξύ των στοιχείων που εντοπίστηκαν στη μελέτη είναι τα εξής:


- Από το 1998 τριπλασιάστηκε ο αριθμός των κακοποιημένων ή παραμελημένων παιδιών.
- Την ίδια χρονική περίοδο, διπλασιάστηκε ο αριθμός των παιδιών που είναι σε κρατική φροντίδα.
- Σημειώθηκε 66% αύξηση στις απόπειρες αυτοκτονίας εφήβων 12 – 14 χρόνων μεταξύ 1996 -97 και 2005-2006.
- Αύξηση από 28% σε 38% των περιπτώσεων που έφηβες έπεσαν θύματα σεξουαλικής βίας στο διάστημα 2002 – 2008.
- Διπλασιάστηκε ο αριθμός των κοριτσιών ηλικίας 15 – 24 ετών που εισήχθησαν σε νοσοκομεία για υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ, την χρονική περίοδο 1998 – 2009.
Ο καθηγητής Πάρκινσον απευθύνει έκκληση προς την κυβέρνηση για μια μαζική και εκτεταμένη συγκρότηση εκπαιδευτικών σειρών για γονείς σε όλη την επικράτεια. Τα μαθήματα θα δίδονται από ειδικά εκπαιδευμένους εθελοντές σε διάφορους οργανισμούς.


Η έρευνα η οποία φέρει την ονομασία "Για Χάρη των Παιδιών" (For Kids’Sake) έγινε με πρωτοβουλία του Χριστιανικού Αυστραλιανού Λόμπι.


Όπως προκύπτει από τα στοιχεία, περίπου το 25% των παιδιών που γεννήθηκαν μεταξύ 1981 – 85, προέρχονται από άγαμη μητέρα ή μέχρι τα 15 τους χρόνια οι γονείς τους είχαν χωρίσει. Ποσοστό τρεις φορές υψηλότερο από εκείνων που γεννήθηκαν μεταπολεμικά.
 
Βλέπε ακόμα :  Κρίσιμα τα πρώτα χρόνια της ζωής των παιδιών.

Κρίσιμα τα πρώτα χρόνια της ζωής των παιδιών

Η φράση «αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα» αποκτά νέο νόημα, όπως δείχνουν νέα επιστημονικά ευρήματα.

Το στρες που νιώθουν οι γονείς κατά τα πρώτα χρόνια ζωής των παιδιών τους, μπορεί να αφήσει αποτυπώματα διαρκείας στα γονίδια των αγοριών και των κοριτσιών τους. Τα γενετικά αυτά ίχνη κρατούν μέχρι την εφηβεία και τελικά επηρεάζουν τον τρόπο έκφρασης των γονιδίων των παιδιών στην κατοπινή ζωή τους. Με αυτό τον μηχανισμό, που ονομάζεται «επιγενετικός» στη βιολογία, τα πρώιμα άγχη των γονέων προκαλούν μεταβολές στις οργανικές και τελικά στις ψυχολογικές λειτουργίες των παιδιών τους, σύμφωνα με μια νέα καναδική επιστημονική έρευνα.


Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον καθηγητή ιατρικής γενετικής Μάικλ Κόμπορ του πανεπιστημίου της Βρετανικής Κολομβίας και του Ινστιτούτου Ερευνών για το Παιδί και την Οικογένεια, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο περιοδικό για θέματα ανάπτυξης των παιδιών «Child Development», μελέτησαν δείγματα DNA από παιδιά.
Κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι όσο μεγαλύτερο ήταν το στρες (κατάθλιψη, οικογενειακό άγχος, οικονομικά προβλήματα κ.α.) μεταξύ των γονέων κατά τα πρώτα τέσσερα χρόνια ζωής ενός παιδιού, τόσο μεγαλύτερο ήταν το ποσοστό μεθυλίωσης στο γενετικό κώδικά του (DNA), όταν πια το παιδί είχε γίνει έφηβος.


Η μεθυλίωση αποτελεί κεντρικό συστατικό της επιγενετικής, δηλαδή της τροποποιημένης έκφρασης των γονιδίων ενός ανθρώπου μετά τη γέννησή του, υπό την επήρεια του φυσικού και κοινωνικού περιβάλλοντός του. Κατά την μεθυλίωση, μια χημική ομάδα προσκολλάται σε τμήματα του DNA, λειτουργώντας ως «διακόπτης» που μεταβάλλει την έκφραση και δράση ενός γονιδίου. Η επιγενετική έρχεται να επαναπροσδιορίσει τις αρχικές εντολές που περιέχει ο γενετικός κώδικας ενός ανθρώπου κατά τη γέννησή του, χάρη στην κληρονομικότητά του.


Η έρευνα διαπίστωσε ότι, όσον αφορά τις επιγενετικές αλλαγές στα παιδιά, το άγχος της μητέρας παίζει μεγαλύτερο ρόλο από το άγχος του πατέρα τόσο στα αγόρια όσο και στα κορίτσια, ενώ το άγχος του πατέρα έχει πιο βαρύνουσα σημασία, σε σχέση με το άγχος της μητέρας, κυρίως στα κορίτσια. Έτσι, γενικότερα, ο ρόλος του στρες στην μητέρα είναι σημαντικότερος από αυτόν του πατέρα, αναφορικά με τις κατοπινές αλλαγές στα γονίδια των παιδιών τους. Η μελέτη δείχνει ότι το στρες της μητέρας επιφέρει περισσότερες επιγενετικές αλλαγές στα παιδιά, όταν αυτό υπάρχει κυρίως κατά τη νηπιακή ηλικία των τελευταίων, ιδιαίτερα κατά το πρώτο έτος της ζωής τους. Αντίθετα, η επιγενετική επίδραση του πατέρα φαίνεται να είναι μεγαλύτερη κατά την μετα-νηπιακή ηλικία του παιδιού, δηλαδή στον τρίτο ή τέταρτο χρόνο της ζωής των παιδιών.


Όπως είπε ο Κομπόρ, η νέα έρευνα παρέχει την πρώτη απόδειξη ότι οι αναποδιές και τα άγχη στην προσωπική ζωή των γονιών, κατά τη διάρκεια της προσχολικής περιόδου των παιδιών τους, «οδηγεί σε διακριτές μεταβολές στο ‘επιγονιδίωμά’ τους, μετρήσιμες πάνω από μια δεκαετία αργότερα. Αυτό κυριολεκτικά μας δείχνει ένα μηχανισμό μέσω του οποίου οι εμπειρίες εισχωρούν στο δέρμα μας, για να μας συντροφεύσουν για μια μακρά χρονική περίοδο», ίσως και για όλη την υπόλοιπη ζωή του παιδιού.


Όπως τόνισαν οι ερευνητές, η νέα μελέτη επιβεβαιώνει με βιολογικό τρόπου αυτό που είναι γνωστό από άλλες έρευνες, ότι τα πρώτα χρόνια της ζωής είναι κρίσιμα για τι θα συμβεί σε ένα άνθρωπο αργότερα στη ζωή του. Μεταξύ άλλων, εξηγεί γιατί τα παιδιά από οικογένειες ανώτερου κοινωνικο-οικονομικού επιπέδου, που συνήθως έχουν λιγότερα άγχη, διαθέτουν στην κατοπινή ζωή τους γενικά καλύτερη υγεία.

Βλέπε ακόμα : Χωρισμένοι γονείς και άγαμες μητέρες "βασανίζουν" τα παιδιά.

Οι καλύτερες μαμάδες είναι οι... μπαμπάδες!

Ιδανικοί για τη φροντίδα βρεφών από τη φύση τους φαίνεται πως είναι οι άντρες, καθώς όπως ανακάλυψαν Αμερικανοί επιστήμονες, τα επίπεδα της ορμόνης «τεστοστερόνη» που πυροδοτεί τις εξάρσεις της ανδρικής… παρόρμησης, φθίνουν άμεσα όταν κάποιος γίνεται πατέρας. Αποτέλεσμα της διαδικασίας είναι ο πατέρας να είναι περισσότερο αφοσιωμένος στην οικογένεια, αφού δεν θα έχει ορμονική ώθηση για σεξουαλικές επαφές.

Το έναυσμα για τη μελέτη ήταν όχι κάποια παρατήρηση στη συμπεριφορά του νέου πατέρα, αλλά η ομοιότητα του ανθρώπου με είδη ζώων, των οποίων τα αρσενικά αναλαμβάνουν τη φροντίδα των νεογνών τους.

Στο πλαίσιο της μελέτης, ειδικοί από το Πανεπιστήμιο Νορθγουέστερν στο Ιλινόι των ΗΠΑ έθεσαν υπό ιατρική παρακολούθηση 624 νεαρούς άνδρες έως 26 ετών πριν και μετά την απόκτηση απογόνων.

Αυτό που ανακάλυψαν, μέσα από εργαστηριακούς ελέγχους και σε συνδυασμό με την ενασχόληση που είχαν με τα βρέφη τους, ήταν ότι μόλις κάποιος γινόταν πατέρας, τα επίπεδα της τεστοστερόνης έπεφταν δραματικά. Μάλιστα, όσοι είχαν νεογέννητα μικρότερα των 30 ημερών, είχαν εξαιρετικά χαμηλά επίπεδα τεστοστερόνης. Επιπλέον, όλοι όσοι ασχολούνταν ιδιαίτερα με τη φροντίδα των βρεφών τους, είχαν ακόμη πιο λίγη τεστοστερόνη στο αίμα τους.

Οι ειδικοί το θεωρούν απολύτως φυσιολογικό να συμβαίνει αυτό, καθώς η φύση έχει προβλέψει ότι η τεστοστερόνη είναι υπεύθυνη για την ώθηση σε ερωτική πράξη με απόλυτο στόχο την τεκνοποίηση. Έτσι, από τη στιγμή που έρχεται το παιδί στη ζωή, δεν έχει και αιτιολογία ύπαρξης η ορμόνη στον οργανισμό και μάλιστα σε υψηλά επίπεδα. Τα νεογνά δηλαδή προκαλούν στους μπαμπάδες τους ένα τύπο «βιοχημικού ευνουχισμού».

«Όσο και εάν υπάρχει ως εντύπωση πως η μητέρα είναι αυτή που συνδέεται με το μωρό, επειδή κυοφορεί και θηλάζει και ότι ο πατέρας είναι εκτός αυτής της βιολογικής σχέσεις και οι άνδρες είναι τελικά βιολογικά προγραμματισμένοι γι’ αυτή τη σοβαρή ευθύνη», εξηγεί ο Κρίστοφερ Κουζάβα, ένας εκ των υπευθύνων της μελέτης. Ο ίδιος λέει πως «η πατρότητα και οι απαιτήσεις που έχει ένα βρέφος, προϋποθέτουν πολλές συναισθηματικές μεταβολές και σωματικές αλλαγές. Η έρευνα αποδεικνύει ότι η βιολογία του άνδρα μπορεί να αλλάξει σημαντικά ώστε να μπορέσει να εκπληρώσει τις απαιτήσεις που του επιβάλει η κατάσταση της πατρότητας».

Επιπλέον, οι ειδικοί εκτιμούν πως τα μειωμένα επίπεδα τεστοστερόνης μπορεί να παρέχουν προστασία στον οργανισμό έναντι αρκετών χρόνιων νοσημάτων, γεγονός που εξηγεί γιατί οι παντρεμένοι και οι πατεράδες γενικά χαίρουν καλύτερης υγείας, από τους συνομήλικούς τους διαζευγμένους ή εργένηδες.

Σχολιάζοντας τα αποτελέσματα της έρευνας ο Δρ Άσλεϊ Γκρόσμαν από τη Βρετανική Ενδοκρινολογική Εταιρεία τα χαρακτηρίζει ως «εξελικτικά, αν αποδεχθούμε την άποψη ότι οι άνδρες με χαμηλότερα επίπεδα τεστοστερόνης είναι πιθανότερο να είναι μονογαμικοί και να εμπλέκονται πιο ενεργά στην φροντίδα των παιδιών τους. Ωστόσο, είναι σημαντικό να ελέγξουμε σε βάθος τη σχέση των επιπέδων της τεστοστερόνης με την συμπεριφορά του άνδρα, πριν καταλήξουμε σε οριστικά συμπεράσματα.»

Η μελέτη δημοσιεύτηκε στην επιστημονική επιθεώρηση Proceedings of the National Academy of Sciences.


ΠΗΓΗ

Η πατρότητα ρίχνει τα επίπεδα τεστοστερόνης στο αίμα.

BBC - ΛΟΝΔΙΝΟ. Η εμφάνιση ενός βρέφους στη ζωή ενός άνδρα ρίχνει αισθητά τα επίπεδα τεστοστερόνης στο αίμα, τόσο που εγγυάται, τουλάχιστον για λίγο, την πίστη και αφοσίωσή του στην οικογένεια...

Σε αυτό το συμπέρασμα κατέληξαν οι επιστήμονες, βεβαιώνοντας ότι η πατρότητα και η φροντίδα των τέκνων συνοδεύεται από μια εντυπωσιακή βιολογική αλλαγή και αυξάνει τις πιθανότητες του άνδρα να μείνει μονογαμικός. Προκύπτει δε ότι όσο περισσότερο ασχολείται ο πατέρας με το βρέφος -αλλάζοντας πάνες ή οργανώνοντας τα γεύματά του- τόσο μεγαλύτερη μείωση της ορμόνης θα υφίσταται.

Η έρευνα έγινε στις Φιλιππίνες από επιστημονική ομάδα του Northwestern University και δημοσιεύτηκε στο αμερικανικό περιοδικό PNAS. Οι επιστήμονες, με επικεφαλής τον Κρίστοφερ Κουζάουα, μελέτησαν τις περιπτώσεις 624 ανδρών, πριν και μετά την πατρότητα. Η τεστοστερόνη, όπως είναι γνωστό, ενισχύει τη σεξουαλική διάθεση του άνδρα και τον ωθεί να αναζητήσει ταίρι. Οπως διαπιστώθηκε μετά τη μελέτη, όμως, μόλις ο άνδρας αποκτήσει παιδί υφίσταται μείωση αυτής της ορμόνης. Ανδρες με νεογέννητα βρέφη, που δεν έχουν κλείσει μήνα, έχουν ιδιαίτερα μειωμένα επίπεδα τεστοστερόνης στο αίμα. Μεγάλες πτώσεις παρατηρούνται επίσης σε όσους ασχολούνται με τη φροντίδα και περίθαλψη των παιδιών. «Η μελέτη μάς δείχνει ότι οι πατεράδες είναι βιολογικά προετοιμασμένοι για να αναλάβουν τις ευθύνες τους», δήλωσε ο κ. Κουζάουα. «Η πατρότητα και οι νέες συνθήκες που δημιουργούνται με την εμφάνιση του νεογέννητου απαιτούν συναισθηματική, ψυχολογική και φυσική προσαρμογή. Η μελέτη μάς δείχνει ότι η βιολογία ενός άνδρα μπορεί να αλλάξει επί της ουσίας ώστε να γίνει αυτή η προσαρμογή».

Οι ερευνητές πιστεύουν επίσης ότι τα μειωμένα επίπεδα τεστοστερόνης μπορεί να προστατεύουν έναντι ορισμένων χρόνιων ασθενειών, εκτίμηση που θα εξηγούσε, εν μέρει, γιατί οι νυμφευμένοι άνδρες και οικογενειάρχες συχνά έχουν καλύτερη υγεία από τους εργένηδες της ίδιας ηλικίας.

Οπως δήλωσε στο BBC, ο καθηγητής Ασλεϊ Γκρόσμαν, εκπρόσωπος της βρετανικής Κοινωνίας της Ενδοκρινολογίας, η ζωή και η βιολογία μπορεί να είναι «πολύ πιο περίπλοκες και μεταβλητές απ’ ό, τι πιστεύαμε. Η έρευνα καταδεικνύει τις διαφορές συμπεριφοράς μεταξύ του ατόμου που ερωτοτροπεί και εκείνου που γίνεται γονιός, με την πρώτη κατάσταση να απαιτεί υψηλή τεστοστερόνη και τη δεύτερη χαμηλή».

Εντυπωσιακά χαρακτήρισε τα αποτελέσματα της έρευνας ο δρ Αλαν Πέισι, λέκτορας της Ανδρολογίας στο Πανεπιστήμιο του Σέφιλντ: «Τα επίπεδα τεστοστερόνης στον άνδρα, σε γενικές γραμμές, δεν αλλάζουν τόσο πολύ. Μπορεί να πέσουν σταδιακά καθώς οι άνδρες γερνούν και να αλλάξουν στο πλαίσιο της αντίδρασης έναντι ορισμένων ιατρικών συνθηκών και θεραπειών. Αλλά τόσο δραματικές αλλαγές για την προσαρμογή στην οικογενειακή ζωή είναι κάτι πολύ ενδιαφέρον!»

ΠΗΓΗ

Από την πρώτη γραμμή του Αφγανιστάν

Commandos4Justice
Πεζοναύτες, σε επικίνδυνη αποστολή στο Αφγανιστάν, και με επικρεμάμενη  την οργή των ανωτέρων τους, υποστηρίζουν την νέα εκστρατεία κατά της αποξένωσης των διαζευγμένων πατεράδων από τα παιδιά τους.

ΠΗΓΗ

Τα 150 παιδιά ενός αόρατου πατέρα

Οι χωρίς όριο τεχνητές γονιμοποιήσεις με σπέρμα από τον ίδιο δότη προκαλούν ανησυχία σε γονείς και επιστήμονες
THE NEW YORK TIMES, Της Jacqueline Mroz
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Πέμπτη 08 Σεπτεμβρίου 2011

Πριν από επτά χρόνια, η Σίνθια Ντέιλι και ο σύντροφός της κατέφυγαν σε δωρητή σπέρματος. Ηλπιζαν πως μια μέρα ο γιος τους θα μπορούσε να γνωρίσει μερικά από τα ετεροθαλή αδέλφια του και να σχηματίσει ένα είδος σύγχρονης διευρυμένης οικογένειας, έτσι η Σίνθια αναζήτησε μέσω του Ιντερνετ άλλα παιδιά που είχαν γεννηθεί από τον ίδιο δωρητή. Και διαπίστωσε πως, στη διάρκεια των ετών, ο αριθμός των παιδιών αυτών δεν έπαψε να αυξάνεται.
Σήμερα υπάρχουν 150 παιδιά, που όλα έχουν συλληφθεί με το σπέρμα του ίδιου δότη.
Και συνεχίζουν να αυξάνονται.

Καθώς ολοένα και περισσότερες γυναίκες επιλέγουν να αποκτήσουν παιδί χωρίς σύντροφο και μεγαλώνει ο αριθμός των παιδιών που γεννιούνται με τεχνητή γονιμοποίηση, αρχίζουν να κάνουν την εμφάνισή τους υπερμεγέθεις ομάδες ετεροθαλών αδελφών. Η ομάδα του παιδιού της Σίνθιας Ντέιλι είναι από τις μεγαλύτερες, αλλά πολλές άλλες, οι οποίες περιλαμβάνουν 50 ή περισσότερα αδέλφια, εμφανίζονται επίσης σε ιστότοπους και σε ομάδες συζήτησης.
Με ανάλογο ρυθμό αυξάνονται όμως και οι ανησυχίες μεταξύ γονιών, δωρητών και ιατρικών εμπειρογνωμόνων για τις εν δυνάμει αρνητικές συνέπειες που μπορεί να έχει το γεγονός ότι τόσο πολλά παιδιά προέρχονται από τον ίδιο δωρητή. Γονίδια σπάνιων ασθενειών μπορεί να διαδοθούν έτσι ευρύτερα, ενώ μερικοί ειδικοί επισημαίνουν πως αυξάνεται η πιθανότητα τυχαίας αιμομιξίας μεταξύ ετεροθαλών αδελφών.


ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΚΕΡΔΗ. Οι επικριτές επισημαίνουν πως οι κλινικές γονιμότητας και οι τράπεζες σπέρματος αποκομίζουν τεράστια κέρδη επιτρέποντας να συλλαμβάνονται υπερβολικά πολλά παιδιά με το σπέρμα δημοφιλών δωρητών και πως πρέπει να δίνονται στις οικογένειες περισσότερες πληροφορίες για την υγεία των δωρητών, καθώς και για την υγεία των παιδιών που συλλαμβάνονται με το σπέρμα τους. Ζητούν επίσης να τεθούν νόμιμα όρια για τον αριθμό των παιδιών που συλλαμβάνονται χρησιμοποιώντας το σπέρμα του ίδιου δωρητή, καθώς και να επανεξεταστεί η ανωνυμία που καλύπτει πολλούς δωρητές.
Ενώ σε άλλες χώρες, όπως η Βρετανία, η Γαλλία και η Σουηδία, καθορίζεται διά νόμου ο αριθμός των παιδιών που μπορούν να έρθουν στον κόσμο με το σπέρμα του ίδιου δωρητή, στις ΗΠΑ δεν υπάρχουν όρια, παρά μόνο οι κατευθυντήριες γραμμές που δημοσιεύονται από την Αμερικανική Εταιρεία Αναπαραγωγικής Ιατρικής. Αυτή η επαγγελματική οργάνωση συνιστά, σε πληθυσμό 800.000, να περιορίζονται οι γονιμοποιήσεις στα 25 μωρά ανά δωρητή. Ουδείς γνωρίζει με σιγουριά πόσα παιδιά γεννιούνται κάθε χρόνο στις ΗΠΑ χάρη στο σπέρμα δωρητών. Μερικοί υποστηρίζουν πως μπορεί να είναι από 30.000 ώς 60.000, ίσως και περισσότερα.

ΜΗΤΡΩΟ. Οι μητέρες παιδιών δωρητών καλούνται να αναφέρουν σε εθελοντική βάση στην τράπεζα σπέρματος τη γέννηση ενός παιδιού, όμως το κάνει μόνο το 20%-40%, λέει η Γουέντι Κρέιμερ, ιδρύτρια του Donor Sibling Registry, ενός είδους μητρώου των παιδιών που γεννιούνται με το σπέρμα δωρητών. Πολλές οικογένειες έχουν στραφεί μέχρι σήμερα στον ιστότοπο donorsiblingregistry.com για να βρουν πληροφορίες για τα ετεροθαλή αδέλφια κάποιου παιδιού. Και πολλοί μένουν εμβρόντητοι όταν ανακαλύπτουν πόσα ετεροθαλή αδέλφια έχει το παιδί τους.

«Εάν ζούσα ως μητέρα στη Σουηδία»

Προπαγανδιστικό άρθρο υπέρ της Μητριαρχίας, της Σάντρας Βούλγαρη.
"Καθημερινή" 31-10-09

Απόσπασμα:

   Νεολαία 
Η νεολαία είναι η πρωταγωνίστρια. Καθόλου τυχαίο εάν σκεφτεί κανείς ότι από τα εννέα εκατομμύρια ατόμων που ζουν στη χώρα τα δύο εκατομμύρια από αυτά είναι ηλικίας κάτω των 18 ετών. Μιλούν όλοι αγγλικά και είναι πολύ φιλικοί. Νέοι και νέες πολλών διαφορετικών εθνικοτήτων, αφού περίπου ένα στα τέσσερα παιδιά έχει ρίζες σε άλλη χώρα.
Πλάι στα κατάξανθα Σουηδάκια με τα μπλε μάτια που γεμίζουν τον παιδότοπο του McDonalds, να και τα κατάμαυρα Ιρακινάκια με τη μαμά τους
Αλήθεια, γιατί οι μπαμπάδες στη Σουηδία δεν πολυφαίνονται;

   Μητριαρχία
Μαθαίνω ότι ο γάμος στη ζωή τους δεν είναι τόσο σημαντικός. Οι νόμοι περί συμβίωσης καλύπτουν όλες τις ανάγκες τους (φυσικά και των παιδιών) και οι ίδιες δεν διστάζουν να αλλάξουν συντρόφους ή να σχετιστούν με έναν άντρα περιστασιακά κι ας μείνουν έγκυοι. Εκατοντάδες ευτυχισμένες ανύπαντρες μητέρες σίγουρες για τον εαυτό τους, προστατευμένες από το κράτος, οι οποίες έχουν ανακαλύψει τη «γυναικεία» τους δύναμη. Κι αν υπάρχουν ενστάσεις (κυρίως εκ μέρους των αντρών) το αίσθημα είναι εντελώς απελευθερωτικό.

Διαβάστε όλο το άρθρο ΕΔΩ

   Ο παράδεισος!

Η αγγλική γλώσσα  και τα McDonalds, βασικά στοιχεία της εικόνας της ευτυχίας, στην πολύπολιτισμική μητριαρχική Σουηδία.. 

Τίποτα δεν φαίνεται να σκιάζει τον Μητριαρχικό παράδεισο που περιγράφει ανέμελα η αρθογράφος.  Τότε γιατί η ψυχική υγεία βαίνει συνεχώς επιδεινούμενη ;

• Ο αριθμός των αποπειρών αυτοκτονίας από τους νέους στη Σουηδία έχει αυξηθεί, δραματικά.

• Όλο και περισσότεροι νέοι  εισάγονται σε νοσοκομεία για  θεραπεία  λόγω κατάθλιψης και  άγχους.

• Η βία είναι επίσης ένα αυξανόμενο πρόβλημα στη σουηδική κοινωνία.

• Επίσης η μόνες μητέρες και τα παιδιά τους είναι περισσότερο πιθανό να έχουν ψυχολογικά προβλήματα, να καπνίζουν, και υποφέρουν από παχυσαρκία.

Αυτά είναι μερικά από τα στοιχεία που επισημαίνονται στην «Έκθεση για την ψυχική των νέων» των Σουηδικών αρχών  ( Socialstyrelsen ). που δημοσιεύθηκε στης 25 Μαρ 09. Λίγους μήνες πριν την περιγραφή του μητριαρχικού παραδείσου από την αρθογράφο.

Επίσης διαβάστε:

«Διαπολιτισμική μελέτη Ελλήνων και Σουηδών εφήβων και Ελλήνων νέων ενηλίκων»
 

   Αλήθεια, γιατί οι μπαμπάδες στη Σουηδία δεν πολυφαίνονται;



Οι πατέρες στην Σουηδία καταγγέλλουν ότι το κράτος αγνοεί συνεχώς τόσο τα δικαιώματα των παιδιών όσο και των ανδρών. Το γυναικείο κίνημα στη Σουηδία λαμβάνει 9 εκατομμύρια δολάρια το χρόνο, και αυτά είναι μόνο από τους φορολογούμενους. Προσθέστε σε αυτά και τις ιδιωτικές χρηματοδοτήσεις. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι  θέλουν τα παιδιά χωρίς πατέρες.

   Και ο γάμος;
Ο θεσμός της οικογένειας, έστω και πυρηνικής;

Η οικογένεια δεν είναι πλέον στοιχείο ποιότητας ζωής, στην Μητριαρχική τους κοινωνία.. Ούτε για τους γονείς ούτε για τα παιδιά.

Και ενώ ο γάμος στη ζωή τους δεν είναι τόσο σημαντικός (  των ετερόφυλων )  οι ομοφυλόφιλοι πέτυχαν την ψήφιση  νόμου για την θρησκευτική τέλεση των γάμων τους. 

Έτσι η Σουηδία , από την   1η Μαΐου 2009, δια νόμου, θα επιτρέπει επίσημα τους θρησκευτικούς γάμους σε ομοφυλόφιλα ζευγάρια.
Πρωτοπόρα και σε αυτό μαζί με τη Νορβηγία.

«Η κόρη σου σε χρειάζεται»

Οι Γερμανοί ΕΠΙΚΡΙΝΟΥΝ ΤΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ ΤΟΥ SPD

Η κόρη σου σε χρειάζεται... της γράφουν πολλοί, κυρίως άνδρες. 

Οι επιστολές είναι επικριτικές, μερικές φορές ακόμη και κακές. Απευθύνονται στην Αντρέα Νάλες, 41 χρόνων, γενική γραμματέα του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Γερμανίας (SPD).

Το λάθος της; Επέστρεψε στα καθήκοντά της μόλις 13 εβδομάδες αφού γέννησε την κόρη της, την Ελλα Μαρία. «Είσαι μητέρα, μείνε στο σπίτι», «Γύρνα στην κόρη σου», της γράφουν.

Την ιστορία αφηγήθηκε η ίδια η Νάλες στο περιοδικό «Μπριγκίτε». Διότι, αντίθετα απ' ό,τι θα πίστευε κανείς, η Γερμανία δεν έχει προοδεύσει πολύ σε ό,τι αφορά την ισότητα των δικαιωμάτων των γυναικών στην εργασία: μόνο 14% των μητέρων με ένα παιδί επιστρέφουν μετά την άδεια μητρότητας στη δουλειά τους με πλήρη απασχόληση. Για να μη μιλήσουμε γι' αυτές με δύο παιδιά, από τις οποίες μόνον 6% επιστρέφουν σ' αυτό που έκαναν πριν.

Συνεχής ο Φεμινιστικός αγώνας για την εξάλειψη των "στερεοτύπων", κόντρα στην ανθρώπινη φύση.
Μια οργανωμένη μειοψηφία  επιχειρεί να ανατρέψει ανθρώπινες αξίες και κοινωνικές πρωτερεότητες. διαμορφωμένες διαμέσου των αιώνων Τα εργασιακά δικαιώματα πάνω από τις ανθρώπινες ανάγκες έστω και αν αυτές αφορούν παιδιά.

Φεμινισμός :  Μια "φιλοσοφία" εχθρική προς τον άνθρωπο. 

ΠΗΓΗ