Δύο άρθρα, του δικηγόρου Ανδρέα Αναγνωστάκη
Η συνεπιμέλεια μπορεί να άρει το αδιέξοδο,
στις σχέσεις πατεράδων- παιδιών που δεν ζουν μαζί
07/01/2020
Οι Εορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, έφεραν για άλλη μια φορά σε αιχμή, το θέμα της επικοινωνίας των πατεράδων με τα παιδιά τους, στις περιπτώσεις των εκτός γάμου παιδιών. Και των διαζευγμένων γονέων.
Οι Δικαστικές αποφάσεις, όπως είναι παγιωμένο και στερεότυπο, κατά τις Εορτές αυτές, δίδουν στους πατεράδες αυτής της κατηγορίας, επικοινωνία με τα παιδιά τους περίπου πέντε ημερών, με διανυκτερεύσεις στην κατοικία τους.
Οι εκτός γάμου και χωρισμένες μητέρες, κατά κανόνα, δυστροπούν και αρνούνται να παραδώσουν τα παιδιά, για τέτοιες πολυήμερες απουσίες. Θεωρούν σε τέτοιες επικοινωνίες, πως οι εκβιασμοί που στήνουν στον πατέρα με μοχλό τα παιδιά, θα χαλαρώσουν. Και η εκδίκησή τους προς αυτόν, θα γίνει υποτονική.
Έτσι από πριν, “εγγράφουν στον εγκέφαλο των παιδιών” με δόλιες υποβολές και εκβιαστικές επιβολές και τα “εκπαιδεύουν”, να μην ακολουθούν τους πατεράδες τους και να μην διανυκτερεύουν στην κατοικία τους.
Η “εκπαίδευση” αυτή, τις περισσότερες φορές, φτάνει στα όρια της χυδαιότητας.
Υποβάλλουν τα παιδιά χωρίς άλλο να βρίζουν και ν’ απειλούν τον πατέρα τους στους εκάστοτε τόπους παραλαβής. Με προτροπές παρουσία της μητέρας τους και πολλές φορές της μητρικής γιαγιάς, διώχνουν τον πατέρα τους: “ Δεν έρχομαι! Φύγε από εδώ! Δεν σε θέλω! Δεν θα ξανάρθω! Το αυτοκίνητό σου είναι παλιό. Το σπίτι σου δεν μου αρέσει”. Και άλλα ακατανόμαστα..!
Έχω υπόψη μου περιπτώσεις, που κλωτσούν το αυτοκίνητο του πατέρα, στο οποίο πρόκειται να επιβιβαστούν. Χτυπούν το παμπρίζ. Του προκαλούν ζημιές. Και άλλες φορές το λερώνουν, με προσχεδιασμένες κινήσεις. Και η μητέρα, κρυφοχαίρεται και καμαρώνει την απόδοση της σαδιστικής της “προπόνησης”.
Οι πατεράδες από την άλλη πλευρά, είναι δεμένοι από τις υπάρχουσες ασαφείς διατάξεις περί “ύψιστου συμφέροντος του παιδιού”. Και απειλούμενοι από τις δρακόντειες τέτοιες περί “ενδοοικογενειακής βίας”, την οποία χρησιμοποιούν κατά κόρον οι μητέρες, -δυστυχώς, κατ’ εξαπάτηση των Δικαστηρίων τις περισσότερες φορές- για να τον λοιώσουν. Ετσι, από το φόβο εμπλοκών εκ μέρους της μητέρας, οι πατεράδες, χαμηλώνουν τα μάτια και φεύγουν ράκη, πλημμυρισμένοι από αισθήματα πόνου, ταπείνωσης και εξευτελισμού…!
Είναι η χειρότερη θέση, στην οποία μπορεί να βρεθεί ένας πατέρας…!
Συγχρόνως, ο πατέρας, πιέζεται αφόρητα από τις Δικαστικές Αποφάσεις που έχουν επιβάλλει υπέρμετρες διατροφές για την μητέρα και τα παιδιά, η καταβολή των οποίων, του δημιουργούν ανισορροπία στη ζωή του και του στερούν την δυνατότητα της δικής του διατροφής.
Αυτή η πραγματική κατάσταση, να διατρέφει ο πατέρας σε βάρος της δικής του διατροφής, την μάνα και αυτή, να τον συκοφαντεί και να τον δυσφημίζει στα παιδιά τα οποία με τη σειρά τους, να τον απαξιώνουν να τον βρίζουν και να του επιτίθενται παντοιοτρόπως!.., είναι ανυπόφορη για εκείνον. Απειλεί άμεσα την ψυχική και συναισθηματκή του υγεία. Όπως απειλεί και την υγιή ανατροφή των παιδιών.
Αυτήν την θέση δεν την κατάλαβε και δεν την κατανόησε ποτέ, κανείς Αρμόδιος.
Αλλά και αν την συνάντησε, δεν είναι διατεθειμένος να την αντιμετωπίσει.
Γιατί σήμερα με τις εγχώριες Νομολογιακές τάσεις των Δικαστηρίων και τα σύγχρονα “φεμινιστικά” δεδομένα, ο πατέρας θεωρείται η “Ιφιγένεια” που πρέπει απαραιτήτως να θυσιαστεί, για το “συμφέρον των λοιπών”.
Έτσι ο πατέρας γίνεται το θύμα, των σύγχρονων περί καταδίωξής του “θεσμού του πατέρα”, αντιλήψεων και εφαρμογών.
Αυτή η κατάσταση, είναι κατάφωρα άδικη και παράνομη.
Τα παιδιά κατά τον εγχώριο Νόμο, (1507 ΑΚ), οφείλουν και προς τον πατέρα “βοήθεια, στοργή και σεβασμό”. Εχουν υποχρέωση ακόμη και παροχής υπηρεσιών προς αυτόν, ανάλογα με την ηλικία τους, τις δυνάμεις τους και τις βιοτικές τους ανάγκες. (1508Α ΑΚ).
Αυτές οι υποχρεώσεις εδώ και μισό αιώνα έχουν ατονήσει. Έχουν πάει στο Χρονοντούλαπο..!
Και είναι σε σύγχρονη αιχμή, η υποβολή των παιδιών στους χειρότερους ρόλους, εναντίον του.
Στις ειδικές αυτές περιπτώσεις, η κατάσταση είναι ανήθικη και επικίνδυνη. Και για τα παιδιά. Και για την κοινωνία αργότερα.
Πρέπει να ληφτούν άμεσα μέτρα ελέγχου της κατάστασης.
Η υποβολή Μηνύσεων, που προβλέπεται και συνιστάται, δεν είναι αποτελεσματική. Γιατί, οι μηνύσεις εκτός των άλλων, κυλίονται αδίκαστες επί πενταετία, τουλάχιστον.
Η επίπτωση που επιβάλλεται εναντίον της μάνας, είναι η άμεση διακοπή της διατροφής προς αυτήν. Και η έκπτωσή της, από την γονική μέριμνα. Και από κάθε πράξη επιμέλειας.
Ακόμη και τα παιδιά όταν αποκτήσουν ωριμότητα και δυνατότητα διάκρισης και αρνούνται υποβόλιμα την επικοινωνία, υβρίζοντας και απαξιώνοντας τον πατέρα, αξίζουν την ίδια επίπτωση. Διακοπή της διατροφής..!
Έτσι, θ’ αναγκαστούν να προβληματιστούν και ν’ αναζητήσουν την αιτία του φαινομένου.
Όμως, εάν επιμένουν τυφλά ας τα διατρέφει η υποβολέας μητέρα.
Και αν και εκείνη δεν θέλει ή δεν μπορεί, ας το κάνει η Πολιτεία. Με κατάλληλες υποδομές που ήδη έπρεπε να έχει δημιουργήσει.
Ο πατέρας έχει νόμιμο δικαίωμα, να μπορεί να ζήσει χωρίς βία, πιέσεις, εκβιασμούς και αφόρητα βάρη. Έχει ως “μεγάλο παιδί” το ύψιστο δικαίωμα, βιώσιμης ζωής.
Το αδιέξοδο, μπορεί ν’ αντιμετωπίσει αποτελεσματικά η σύγχρονη τάση για συνεπιμέλεια, με εναλλασόμενη κατοικία των παιδιών. Δηλαδή, με χρονική κατανομή της επιμέλειας.
Το παιδί μ’ αυτήν, θα έχει δύο ισότιμους έναντί του, γονείς. Δύο σπίτια. Δύο οικογένειες.
Ετσι, θα καθιερωθεί ισότητα των Γονέων έναντι των παιδιών τους και θα στελεχωθεί και η κοινωνία αργότερα σωστά. Με πολίτες με υψηλή αυτοπεποίθηση, αυτοσεβασμό, κοινωνικότητα και ανθρωπιά. Ολα τα παραπάνω, διοχετεύονται στο παιδί κατευθείαν από τις ρίζες της καρδιάς του πατέρα..! Και μόνο..!
Και όταν λείπουν, οδηγούν σε δομικές ανισορροπίες ανάπτυξης. Οι οποίες καταλήγουν δυνητικά ακόμη και σε διά βίου, ψυχικές και συναισθηματικές αναπηρίες!
Η μάστιγα της πατρικής αποξένωσης και οι δικαστικές αποφάσεις
22/10/2019
Η πατρική αποξένωση είναι ένα φαινόμενο που ευρίσκεται σε αιχμή, την εποχή μας.
Χωρισμένες μητέρες και μητέρες χωρίς γάμο, εκπαιδεύουν τα κοινά παιδιά, να μισούν θανάσιμα, τον πατέρα.
Με ψεύτικες κατηγορίες κατά του πατέρα και της οικογένειάς του, εμφυσούν στα παιδιά, κατ’ αρχήν, φοβίες για το περιβάλλον τους. Π.χ. πως, δεν τ’ αγαπούν. Πως δεν τα θέλουν. Πως θα τα κακοποιήσουν. Πως, θα τα δηλητηριάσουν κ.λ.π.
Στη συνέχεια με υποβολές και επιβολές, κάνουν εγγραφές στον εγκέφαλο των παιδιών, πως ο πατέρας, είχε και έχει ερωμένες. Είναι σπάταλος, αδιάφορος, κακός και επικίνδυνος για τα ίδια. Ετσι, δημιουργούν μία απέχθεια προς αυτόν. Αλλά και μία ανασφάλεια στα παιδιά, να μείνουν και να συναναστραφούν μαζί του.
Και βέβαια τα υποβάλλουν και τα αναγκάζουν, να μην έχουν καμμία επικοινωνία μαζί του.
Από την άλλη πλευρά, οι μητέρες, ζητούν από τα δικαστήρια, υπερβολικές διατροφές. Τέτοιες, που ν’ ακυρώνεται η πατρική επιβίωση.
Δηλαδή ο πατέρας, είναι εξαναγκασμένος να περιέρχεται ο ίδιος σε στερήσεις, για να δίδει χρήματα σε μία μητέρα, που εκπαιδεύει τα παιδιά να μην τον συναντούν ποτέ και να του επιτίθενται όσες φορές, επιχειρεί να τα πλησιάσει.
Εδώ έχει εφαρμογή η περίπτωση, των αδέσποτων σκυλιών. Που πολλές φορές, (όχι πάντα) γαυγίζουν και δαγκώνουν, αυτόν, που τους δίνει τροφή για να χορτάσουν.
Δυστυχώς η Πολιτεία, δεν έχει την επαρκή νομική υποδομή και τους προσήκοντες πραγματικούς μηχανισμούς, για ν’ αντιμετωπίσει το φαινόμενο και τις υπόγειες φάσεις και διαδρομές του, που οδηγούν με βεβαιότητα, στην καταστροφή των παιδιών.
Γιατί, η πατρική ορφάνεια, είναι εξολοθρευτική για την ψυχική υγεία και την κοινωνική διαμόρφωση του παιδιού.
Είναι γνωστό, πως, από την προσωπικότητα και την καρδιά του πατέρα, εκπέμπεται και θεμελιώνεται στο παιδί, μεταξύ των άλλων και η αυτοπεποίθηση, η κοινωνικότητα και ο αυτοσεβασμός.
Δυστυχώς και οι Δικαστικές αποφάσεις σήμερα, δεν εισφέρουν στις περιπτώσεις αυτές, λύση του προβλήματος. Και δεν απονέμουν την ΓΟΝΕΪΚΗ ΙΣΟΤΗΤΑ.
Συγκεκριμένα, ο πατέρας, αντιμετωπίζεται ως χαμηλότερης κατηγορίας, γονιός. Που κατ’ ανάγκη υπάρχει, εκ της γενετήσιας διαδικασίας προέλευσης του παιδιού.
Τον περιορίζουν σε μία επικοινωνία ολίγων ωρών, τις καθημερινές και περισσότερες εναλλάξ τα Σαββατοκύριακα.
Δυστυχώς και στις περιπτώσεις αυτές, όταν η επικοινωνία των δικαστικών αποφάσεων παραβιάζεται και η μητέρα ακυρώνει τις “συναντήσεις” δεν υπάρχουν άμεσοι και αποτελεσματικοί μηχανισμοί, να υποχρεωθεί σε συμμόρφωση.
Ετσι το παιδί απομονώνεται από τον πατέρα και αυτός αναγκαστικά αποξενώνεται απ’ αυτό.
Και βέβαια δεν μπορεί να συμβάλει στην ανατροφή του στην διαμόρφωση της προσωπικότητάς του, στην σταδιοδρομία του. Και γενικά, στην εξέλιξή του.
To πρόβλημα είναι εκρηκτικό.
Πρώτα απ’ όλα, χρειάζεται ο υπολογισμός του πατέρα ως ΓΟΝΕΑ, ίσης αξίας και αντιμετώπισης.
Και βέβαια απαιτούνται Ειδικές Κοινωνικές Υπηρεσίες. Και Ειδικό Οικογενειακό Δικαστήριο, με ειδικές γνώσεις, διαθέσεις και εμπειρίες.
Έτσι και μόνο θ’ αντιμετωπιστεί αυτή η σύγχρονη κοινωνική μάστιγα. Η οποία αν δεν αντιμετωπιστεί πάραυτα, θα είναι στο μέλλον, σε βάρος της ποιότητας, της ψυχικής υγείας και της αντοχής των Ελλήνων. Στην Ελλάδα της υπογεννητικότητας!
Πιστεύω πως και το πρόσφατο γεγονός των Χανίων, κατά το οποίο πατέρας, -κατά τα Μ.Μ.Ε.- φέρεται να κτύπησε Δασκάλα, γιατί τον εμπόδιζε να δεί και να πάρει τα παιδιά του από το Σχολείο, οφείλεται μεταξύ των άλλων -υποκειμενικές ιδιαιτερότητες – και σε ανάλογα ελλείμματα των Κοινωνικών Υπηρεσιών και των Δικαστικών Αποφάσεων.
Γιατί αλλιώς η Δασκάλα, δεν είχε λόγο παρέμβασης στην ενδεχόμενη ύπαρξη Απόφασης για επικοινωνία. Και στην εκτέλεσή της. Και γενικά στην Οικογενειακή ζωή, των Γονέων.
Τα Σχολεία πρέπει να μείνουν έξω, κυρίως, από υποχρεώσεις και ευθύνες παράδοσης και παραλαβής από τους συζύγους, των παιδιών, σ’ εκτέλεση δικαστικών αποφάσεων.
Και να μένουν απερίσπαστα να κινούνται, μόνο, στα επίπεδα των Εκπαιδευτικών τους καθηκόντων, στα πλαίσια ίσης γονεϊκής ακρόασης, ενημέρωσης, αντιμετώπισης και μεταχείρισης.
