Μάνος Πίντζης: «Την ώρα που έφευγα κάθισαν τα παιδιά μου μπροστά στην πόρτα κι εγώ έπρεπε να τα κάνω πέρα…»

Ο Μάνος Πίντζης ήταν καλεσμένος στο late night - 05.12.2017
και μίλησε και για το διαζύγιό του.

Περιέγραψε καταστάσεις και συναισθήματα που τραυματίζουν παιδιά και πατεράδες,
"χάριν" της Μητριαρχικής πρακτικής των Ελληνικών δικαστηρίων, που εφαρμόζεται εδώ και δεκαετίες.  

"Απολαύστε" το απόσπασμα της συνέντευξης. 




Η περιγραφή που συγκλονίζει...

Ο Μάνος Πίντζης συζήτησε με τον Γιώργο Λιάγκα και για τη δύσκολη περίοδο που βίωσε μετά το διαζύγιό του. Η περιγραφή του ηθοποιού συγκλόνισε:

«Τον πρώτο καιρό δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω. Έφυγα εγώ από το σπίτι. Δύσκολα για μένα. Καθόμουν στο δωμάτιο και έλεγα, η μία λύση είναι το ποτό, η άλλη είναι να δημιουργήσω για να κάνω και καλό στα παιδιά μου. Την άλλη μέρα είχα συμβόλαια με πρακτορεία. Γύρισα όλη την Ευρώπη και δούλευα σε μεγάλες καμπάνιες.

Δεν ήθελα πραγματικά να χωρίσω. Το χειρότερο πράγμα που μου έχει συμβεί είναι να πάω να δω τα παιδιά μου σπίτι και την ώρα που πάω να φύγω να κάθονται τα πιτσιρίκια μπροστά στην πόρτα κι εγώ να πρέπει να ανοίξω την πόρτα και να τα κάνω πέρα. Μαχαίρι στην καρδιά που σε σφάζει»!


ΠΗΓΗ 


Υ.Σ

Το θέμα της επιμέλειας των παιδιών έχει παγιωθεί, σαν πρακτική, εδώ και δεκαετίες από την  Ελληνική δικαιοσύνη. Και ενώ οι διαζευγμένοι γονείς προσφεύγουν στα δικαστήρια, για να κριθεί η επιμέλεια των παιδιών τους, κατά το "συμφέρον των παιδιών" *  , δεν γνωρίζουν ότι αυτό είναι από καιρό προαποφασισμένο!

Αυτό αποδεικνύει η σπανιότατη  ανάθεση επιμέλειας στον πατέρα, και μας το εξήγησε σε συνέντευξη ( ερωτηθείς για το θέμα ) η κ. Δώρα Κατσιβαρδάκου  (ειδικός στα ανθρώπινα δικαιώματα της Γενικής Γραμματείας Ισότητας )

«Δεν θέλουμε να έρθουμε με κανέναν σε αντιπαράθεση, γιατί ο οποιοσδήποτε έχει το δικαίωμα να πιστεύει ότι θέλει. Ωστόσο, η ελληνική Δικαιοσύνη θεωρεί ότι είναι καλύτερο για ψυχολογικούς λόγους, το παιδί να μεγαλώνει με την μητέρα του.»
( Εφημερίδα «ΝΙΚΗ» 17.3.2010 )



-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
* "Συμφέρον τέκνου"
Βασικό κριτήριο για την ανάθεση της γονικής μέριμνας και ειδικότερα της επιμέλειας των ανήλικων τέκνων στον ένα από τους γονείς τους είναι το συμφέρον του τέκνου. Η ανάθεση της επιμέλειας στον ένα από τους γονείς, εκ λόγων αναγομένων στο συμφέρον του τέκνου, αποτελεί παρέκκλιση από την αρχή της ισότητας των γονέων στο λειτουργικό τούτο δικαίωμά τους το οποίο τίθεται υπό δικαστική ρύθμιση, παραβιάζονται δε και η αρχή αυτή και οι βασικοί κανόνες διαπαιδαγώγησης, που στηρίζονται στα πορίσματα της παιδικής ψυχολογίας προς βλάβη του ανηλίκου, ενώ παράλληλα δυσχεραίνεται και η ρυθμιστική επέμβαση του δικαστηρίου όταν το τέκνο περιάγεται σε στάση αρνήσεως ή αντιπάθειας έναντι του ετέρου των γονέων από πράξεις ή παραλείψεις εκείνου που έχει την επιμέλειά του. Εξάλλου, το συμφέρον του τέκνου συνιστά αόριστη νομική έννοια με αξιολογικό περιεχόμενο, το οποίο εξειδικεύεται από το ουσιαστικό δικαστήριο. Γι΄ αυτό η κρίση του ως προς το αν, ενόψει των περιστάσεων που δέχθηκε, για την ύπαρξη των οποίων κρίνει ανέλεγκτα, εξυπηρετείται το συμφέρον του τέκνου, υπόκειται στον αναιρετικό έλεγχο. Αν η απόφαση περιέχει κρίση για την εξυπηρέτηση του συμφέροντος του τέκνου, πλην όμως αυτή είναι εσφαλμένη, δημιουργείται λόγος αναίρεσης από το άρθρο 559 αριθ. 1 ΚΠολΔικ. Αν η απόφαση δεν έχει ως προς τούτο καθόλου αιτιολογίες ή έχει ανεπαρκείς, ασαφείς ή αντιφατικές αιτιολογίες υπόκειται σε αναίρεση κατ΄ άρθρο 559 αριθ. 19 ΚπολΔικ.

Πόσα πέρασες για εμένα, ρε πατέρα !

Συλλογιέμαι συχνά πόσα έχεις περάσει για εμένα, από όταν γεννήθηκα. Δύσκολες μέρες, που τότε δεν μπορούσα να καταλάβω. Γίνονται εγωιστές τα παιδιά κι αχάριστα πολλές φορές. Νομίζουν πως όσα έχουν είναι δεδομένα. Δεν μπορούν να καταλάβουν πως κάποιος άλλος παλεύει γι’ αυτά.

Όταν αναγκαζόσουν να βγεις έξω στον κόσμο και να παλέψεις με θεούς και δαίμονες για να μη στερηθώ τίποτα, σε κατηγόρησα για έλλειψη προσοχής. Και τη χρησιμοποίησα για χρόνια αυτή τη δικαιολογία για να αυθαδιάζω, να είμαι παιδί ιδιότροπο, μόνιμα παραπονεμένο.

Μα σου μοιάζω τόσο πολύ. Είμαστε, στα αλήθεια, τόσο ίδιοι. Ιδιότροπος κι εσύ. Κλειστός άνθρωπος σαν κι εμένα. Μαλώσαμε, ανταγωνιστήκαμε σε πείσμα κι εγωισμό. Υπήρξαμε βουβοί μπροστά στα συναισθήματα. Ήταν δύσκολη αυτή η κόντρα γιατί, μα το θεό, αγαπηθήκαμε πολύ.

Νοσταλγώ όλο και περισσότερο τις μέρες που ήμουν παιδί, στο παλιό μας σπίτι. Ήμασταν όμορφα εκεί κι ας μην είχαμε τις ανέσεις που έχουμε σήμερα. Τότε ήμασταν όλοι μαζί. Μεγαλώναμε αμέριμνοι χωρίς να ξέρουμε τι χαστούκια θα τρώγαμε απ’ τη ζωή. Κι εσύ πάλευες για να μπορούμε να κάνουμε όνειρα.

Μα ύστερα άρχισα να μεγαλώνω, ρε πατέρα. Έπρεπε να φύγω απ’ τη σιγουριά σου. Έπρεπε να ανοίξω τα δικά μου φτερά. Όπως έκανες κι εσύ κάποτε κι έτσι έγινες αυτό που είσαι σήμερα, αυτό για το οποίο σε θαυμάζω. Τις μέρες που μεγάλωνα, ανοιγόταν ένας σκληρός κόσμος μπροστά μου, που έπρεπε να μάθω να αντιμετωπίζω ανεξάρτητα. Εσύ προσπαθούσες να με κρατήσεις στην ασφάλειά σου από αγάπη, μα εγώ είχα ανάγκη να κάνω λάθη, να μάθω, να σταθώ στα δικά μου πόδια.

Εσύ θύμωνες που με έβλεπες να φεύγω κι εγώ θύμωνα που προσπαθούσες να με κρατήσεις πίσω. Είχες ακόμη ανάγκη το παιδάκι σου, τον ρόλο του πατέρα, χρειαζόσουν κάποιον να προστατεύεις. Εγώ πάλευα να γίνω το δυνατό, ανεξάρτητο πρότυπο που είχα από εσένα. Προσπαθούσα πάντα και προσπαθώ ακόμα -γιατί στην πραγματικότητα δεν έγινα ποτέ. Ήξερα πάντα πως μπορώ να ακροβατώ όσο γουστάρω εκ του ασφαλούς, μα αν έκανα να πέσω θα με κρατούσες εσύ. Το δίχτυ ασφαλείας μου. Ο φύλακάς μου.

Κατάλαβα με τα χρόνια πως οι τόσο ίδιες μας αντιδράσεις, το τόσο ίδιο πείσμα μας, έκρυβε μια τεράστια αγάπη. Μια αδυναμία που δεν μπορούσε να εκφραστεί. Γιατί αδιάφοροι δεν υπήρξαμε ποτέ. Έκρυβε επίσης δυο ανθρώπους τόσο ευαίσθητους, που τρόμαζαν κι οι ίδιοι οπότε το έπαιζαν σκληροί.

Σε έψαχνα σε κάθε μου συναναστροφή, ασυναίσθητα παλαιότερα, συνειδητά τώρα. Υπάρχουν όντως οι άντρες με μπέσα, με φιλότιμο και παλικαριά. Υπάρχουν, αφού υπάρχεις εσύ. Υπάρχουν, τους έχω δει, τους έχω ζήσει μέσα από εσένα. Πώς να ονομάσω αρσενικό τον κάθε «λίγο» που περνάει από δίπλα μου; Έτσι με έμαθες, αυτά τα πρότυπα πήρα. Πώς να συμβιβαστώ με κάτι λιγότερο; Δεν μπορώ.

Γι’ αυτό κράτα, πατέρα. Σε χρειάζομαι ακόμα. Κράτα τώρα περισσότερο από ποτέ. Έχουμε δρόμο μπροστά μας. Μα μη μου φοβάσαι. Όταν δε θα μπορείς πια, θα κρατάω εγώ για εσένα. Θα κάνω εγώ όσα μου έμαθες. Σου χρωστάω πολλά κι όταν έρθει η ώρα θα είμαι εκεί να στα ξεπληρώσω, να το θυμάσαι.

Θέλω να προλάβω να σου πω πόσο σε θαυμάζω. Να καταλάβεις πόσο απέραντα σε αγάπησα, πριν μου φύγεις. Όσο σε έχω ακόμα δίπλα μου, όσο έχω τη χαρά να σε βλέπω να μεγαλώνεις. Φεύγουνε ξαφνικά οι άνθρωποι, το μάθαμε καλά αυτό. Μας τσάκισε και μας μαλάκωσε ταυτόχρονα. Και τρέμω στην ιδέα πως ο σημαντικότερος άνθρωπος της ζωής μου, το στήριγμά μου, αυτός που με έκανε αυτό που είμαι, κάποτε δε θα είναι εδώ.

Φοβάμαι τόσο την ώρα που ο άντρας χάρη στον οποίο μπορώ να κάνω τα πάντα, που εξαιτίας του μπορώ να παλέψω με θεριά, που έχοντας πάρει λίγη απ’ τη δική του πάστα πίστεψα πως μπορώ να πετύχω οτιδήποτε, δε θα είναι δίπλα μου, να του απλώσω το χέρι όταν τον έχω ανάγκη. Είναι ώρα πια να προχωρήσουμε μαζί, πατέρα, οι δυο μας, ενωμένοι. Έχουμε χρέος να το κάνουμε, γι’ αυτούς που μας χρειάζονται. Για όσο αντέχεις, ώσπου να πάρω εγώ τη σκυτάλη. Να θυμάσαι πάντα πως όταν με ρωτάνε ποιος είναι ο άνθρωπος της ζωής μου, μικραίνουν όλοι και γίνεσαι τεράστιος εσύ.

Υ.Γ. Ίσως αυτά να σου τα λέει η κόρη σου, που πάντα θα ψάχνει κάποιον σαν κι εσένα. Ή ίσως να στα λέει ο γιος σου, που πάντα προσπαθούσε να σου μοιάσει. Κι οι δυο σε ευχαριστούν και σε αγαπάνε πολύ, μπαμπά.

Συντάκτης: Κωνσταντίνα Γρημάνη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη   


ΠΗΓΗ

Αποστόλου: «Είναι αργός θάνατος να μη βλέπω τα παιδιά μου. Δεν ξέρω αν χωρίσαμε με τη Μάγδα»

Μία ακόμα μητέρα - ιδιοκτήτρια, των παιδιών !
Ένας ακόμα άβουλος πατέρας,
που δεν μπορεί να υποστηρίξει τον ρόλο του και τα παιδιά του. 

 

 

Δύσκολες ώρες περνάει ο Δημήτρης Αποστόλου μετά τον χωρισμό του από τη Μάγδα Πένσου. Πριν λίγους μήνες η ηθοποιός ανακοίνωσε ότι χωρίζουν μέσω facebook με εκείνον να μένει έκπληκτος.

Έχετε δύο γιους με τη Μάγδα Πένσου και μου είπες ότι έχετε αποφασίσει να μην τους βαφτίσετε.
Ο Απόλλωνας είναι σχεδόν 7 και ο Πάρης σχεδόν στα 4. Τον έναν τον φωνάζω «Σπάνιο» και τον άλλον «Καπετάνιο». Εγώ τα θεολογικά μου τα προβλήματα τα είχα. Προσπάθησα να τα λύσω με επισκέψεις μου στο Άγιο Όρος και πνευματικούς κ.τλ. Όσο πλησίαζε το αντικείμενο τόσο απομακρυνόταν η ψυχή μου από αυτό και αποφάσισα ότι μάλλον είμαι αγνωστικιστής. Επειδή είναι παράνομο να κάνεις προσηλυτισμό σ’ ένα παιδί το οποίο δεν έχει συνείδηση, δεν έχει επιλογή και δεν έχει αποφασίσει σε ποιο δόγμα θα πάει, τους έχω φτιάξει ένα κουτί με όλα τα βιβλία των δογμάτων και θα αποφασίσουν μόνα τους. Ήρθαν γυμνά στον κόσμο, ούτε ταυτότητες είχαν και το επώνυμο που τους έδωσα καταχρηστικό είναι. Μπορεί να θέλουν να ονομαστούν κάτι άλλο.

Τελικά με τη Μάγδα έχετε χωρίσει;
Γιατί δεν έχω καταλάβει. Σ’ αυτήν την ερώτηση θα το κάνουμε με γκάλοπ σαν τον Τσίπρα το καλοκαίρι του 2015. Δεν ξέρω. Περάσαμε μια εξωφρενικά δύσκολη περίοδο, που είναι αυτό που λες «αποτρελάθηκε λίγο το σύστημα». Πιστεύω ότι είμαστε δύο άνθρωποι που αγαπιόμαστε πολύ βαθιά και ουσιαστικά. Η Μάγδα είναι η ζωή μου. Πιστεύω ότι είναι ο πιο εμβληματικός άνθρωπος που πέρασε από τη ζωή μου. Είναι ο άνθρωπος της ζωής μου και το ξέρει. Απλώς η Μάγδα κάποια στιγμή μπερδεύτηκε πολύ άσχημα μέσα της. Οταν πρωτοξεκινήσαμε με τη Μάγδα τής έκανα μια πρόταση. Να είμαστε φίλοι και με τους φίλους τα λες όλα. Φοβήθηκε ότι το φιλικό θα έμπλεκε λίγο το προσωπικό και αποφάσισε να μην είμαστε φίλοι. Οταν έπεσε στα «σκληρά» που λέω εγώ, «είμαι 40, τελείωσε η μητρότητα, τώρα μπαίνω σε μια φάση να ξαναγυρίσω στη δουλειά», εκεί μπερδεύτηκε πολύ άσχημα. Εκεί, λοιπόν, που χρειαζόταν η συμβουλή η δική μου ή πραγματικά «έγκυρων ανθρώπων» έπεσε σ’ ένα σύστημα τελείως ανόητων -και ο «νοών νοείτω»- οι οποίοι δεν είχαν να επιδείξουν κάτι καλό για τη δική τους ζωή. Επηρεάστηκε πολύ άσχημα και εκεί το πράγμα ξέφυγε.

Με τη Μάγδα μένετε μαζί;
Όχι. Εδώ και καιρό έχει πάρει τα παιδάκια και έχουν ανέβει στη Βέροια. Νομίζω ότι είναι δική της ανάγκη να οργανώσει λίγο το μέσα της. Δεν την κόντραρα σ’ αυτό καθόλου. Αν και έγινε μια χαζοαγωγή για την επιμέλεια των παιδιών… Δεν νομίζω ότι θα βγει ποτέ αγωγή διαζυγίου.

Τα παιδιά σου πόσο καιρό έχεις να τα δεις;
Από τις αρχές του καλοκαιριού.

Πώς είναι για έναν πατέρα να μη βλέπει τα παιδιά του;
Χωρίς να ακουστεί μελό, είναι αργός θάνατος. Δεν είναι επιλογή της Μάγδας, ίσα-ίσα με προτρέπει να πάω. Απλώς είμαι πολύ ευαίσθητος με τα παιδιά μου. Μπορείς να μου βάλεις ένα πυρωμένο καρφί στον λαιμό και δεν θα ακούσεις κιχ, αλλά με τους γιους μου διαλύομαι.



id65: Φυσικά, κανέναν από τους δύο γονείς, δεν φαίνεται να προβληματίζει πως αισθάνονται τα παιδιά.

ΠΗΓΗ

"Η Επιστροφή του Άνδρα"

Συνέντευξη με την Ελισάβετ Μπαρμπαλιού
για το βιβλίο της "Η Επιστροφή του Άνδρα"

 

Διαβάστε τη συνέντευξη που έδωσε στο E-Psychology.gr η Ελισάβετ Μπαρμπαλιού,
Ψυχολόγος, Ψυχοθεραπεύτρια και συγγραφέας του βιβλίου
"Η Επιστροφή του Άνδρα" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πεδίο.

- Κυρία Μπαρμπαλιού, τι σας οδήγησε να γράψετε ένα βιβλίο για τον άνδρα;

Ανέκαθεν θεωρούσα ότι οι άνδρες διαθέτουν πολλές αθέατες πλευρές, πλευρές που αγνοούμε την ύπαρξή τους. Αφορμή στάθηκαν όμως ορισμένες κλινικές παρατηρήσεις που διαρκώς προέκυπταν στην πρακτική μου και οι οποίες στη συνέχεια πυροδότησαν το ενδιαφέρον μου για περαιτέρω έρευνα και μελέτη, προκειμένου να απαντήσω σε πολύπλοκα και δυσδιάκριτα ερωτήματα σχετικά με τις αθέατες αυτές ανδρικές πλευρές. 

 Πιο συγκεκριμένα, εστιάζοντας στους τρόπους επικοινωνίας των σύγχρονων ανδρών, διαπίστωνα μια κοινή συνισταμένη: την απουσία των ανδρών στις σχέσεις τους με τους σημαντικούς άλλους. Παρατηρούσα επιπλέον ότι αυτή η απουσία είχε βιωθεί από τους ίδιους ως παιδιά, μέσα από τη συναισθηματική απουσία του πατέρα από τη ζωή τους, ενώ συγχρόνως είχε αναπτυχθεί μια συγχωνευμένη σχέση με τη μητέρα τους. Αυτήν την απουσία ξεκίνησα να μελετάω, καταγράφοντας τις διαστάσεις που μπορεί να πάρει, με τελικό αποτέλεσμα ένα πόνημα για τον άνδρα.

- Πώς γεννήθηκαν οι συνθήκες της ανδρικής απουσίας;

Πρόκειται για συνθήκες μιας πολύπλοκης και πολυσύνθετης πραγματικότητας, η οποία μοιάζει να έχει τις ρίζες της βαθιά μέσα στον χρόνο. Πιο συγκεκριμένα, οι συνθήκες που επικρατούσαν στη χώρα μας λόγω της γεωπολιτικής της θέσης, όπως πόλεμοι και μεταναστεύσεις, ο πολιτισμός που αναπτύχθηκε και η ιστορία που τελικά γράφτηκε μοιάζουν να βρίσκονται σε συνάρτηση με την ανδρική απουσία, η οποία τις περισσότερες φορές ταυτιζόταν με τη θυσία του άνδρα, προκειμένου να διασφαλιστεί η επιβίωση της οικογένειας και της κοινότητας στην οποία ανήκε.

Οι τρεις ιδιότητες του Έλληνα, του πολεμιστή στη μάχη, του ναυτικού στη θάλασσα, του μετανάστη, ο οποίος μάχεται να επιβιώσει από τον κίνδυνο που κρύβει το άγνωστο, τον μετουσίωναν σε άνθρωπο σκληρό, δυνατό και ανθεκτικό, ο οποίος, προκειμένου να αντέξει, χρειαζόταν να καταπνίξει τις ευαισθησίες και τις αδυναμίες του.

Ο κατακερματισμένος του εαυτός, ο σακατεμένος από τις δυσμενείς συνθήκες της ζωής του, τον ανάγκασε πολλές φορές να ζήσει με γνώμονα τη λογική του παραλόγου. Η απουσία αυτή του άνδρα που, είτε φυσική είτε συναισθηματική, είχε μεγάλο αντίκτυπο στα παιδιά και στην οικογένειά του, έδειχνε να μεταβιβάζεται ως τρόπος ύπαρξης και συνύπαρξης με τους σημαντικούς άλλους και να ενσωματώνεται ως κυρίαρχο στοιχείο της ταυτότητάς του.

- Πώς προέκυψαν οι αναφορές σε μύθους, ποιήματα και τραγούδια στο πρώτο κυρίως μέρος του βιβλίου;

Χρειάστηκε να γυρίσω πίσω στον χρόνο για να αναζητήσω τον έλληνα άνδρα από την απαρχή της πορείας του στον κόσμο, εστιάζοντας στην εξέλιξή του μέσα στο πέρασμα των αιώνων, ώστε να μπορέσω να τον συναντήσω εκ νέου. Ως εκ τούτου, μελέτησα τον γραπτό του λόγο, ενώ προσπάθησα να τον γνωρίσω μέσα από τους μύθους και τα έπη, τη φιλοσοφία, την ποίηση και τη λογοτεχνία, μοναδικές πηγές άντλησης στοιχείων εκείνης της περιόδου για την προσωπικότητα, την ιδιοσυγκρασία και τον ψυχισμό του.

- Δίνετε στην ανδρική απουσία διαχρονική σημασία, καθώς αναφέρεστε και σε σύγχρονες μορφές της, τις οποίες ονομάζετε «καταφύγια». Τι οδηγεί τον σημερινό άνδρα στην απουσία, και από τι τελικά τρέχει να «σωθεί»;

Μελετώντας ενδελεχώς την πορεία και εξέλιξη του σύγχρονου έλληνα άνδρα, η απουσία συνεχίζει να αποτελεί κυρίαρχο τρόπο συμπεριφοράς του, μόνο που σήμερα εκφράζεται μέσα από καινούργια δεδομένα και μορφές. Στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, για παράδειγμα, η έντονη προσήλωση του άνδρα στην εργασία αποτελεί μια νέα μορφή απουσίας, καθώς χρησιμοποιείται πολλές φορές με παράδοξο τρόπο: ενώ είναι το μέσο, γίνεται ο σκοπός, ορίζοντας τον πυρήνα της κοινωνικής του ταυτότητας.

Άλλες μορφές απουσίας αποτελούν η κατασπατάληση του χρόνου του στα καφενεία και στα γήπεδα, η δραστηριοποίησή του σε πολιτικές οργανώσεις, το αλκοόλ και οι ουσίες, κ.ο.κ., καταφύγια που τον «βοηθούν» να εκτονωθεί και να εκφραστεί, πιστεύοντας ότι αξίζει και γίνεται αποδεκτός, κατασκευάζοντας παράλληλα μια πλαστή θετική εικόνα για τον εαυτό του, που τόσο πολύ έχει ανάγκη.

Ο έλληνας άνδρας καλείται να αναλάβει, σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, ρόλους για τους οποίους δεν έχει προετοιμαστεί. Νιώθοντας αρχικά άβολα και αδέξια μέσα στο σπίτι του, καθώς δεν έχει εκπαιδευτεί στη συνεργατικότητα, στην έκφραση των συναισθημάτων και των αναγκών του, στο μοίρασμα των ευθυνών του σπιτιού και στο μεγάλωμα των παιδιών, με άλλα λόγια δεν έχει αποκτήσει την εμπειρία και το βίωμα να μπορεί να συνυπάρχει με την οικογένειά του, ο άνδρας στρέφεται εκτός σπιτιού.

Αν λάβουμε υπόψη μας δε το μεγάλο ανεκπλήρωτο κενό που κουβαλάει διαρκώς μέσα του από την έλλειψη του δικού του πατέρα στο μεγάλωμά του, η αναζήτηση λύσεων για τη συναισθηματική του επιβίωση κρίνεται αναγκαία.

- Σε μια πρώτη ανάγνωση, φαίνεται πως οι συνέπειες της πατρικής απουσίας και στέρησης δεν αφορούν μόνο τα παιδιά. Μπορείτε να μας εξηγήσετε πώς συμβαίνει αυτό;

Πράγματι, ο αντίκτυπος της πατρικής απουσίας δεν περιορίζεται μόνο σε άτομα, αλλά διαχέεται και σε κοινωνίες ολόκληρες. Στο παιδί, ο αντίκτυπος αυτός εκφράζεται μέσα από την ανεπαρκή αίσθηση εαυτού, ενώ συνοδεύεται από μεγάλη εσωτερική σύγχυση. Ενέχει επίσης δυσφορικά συναισθήματα, όπως θυμός, ενοχή, θλίψη, τα οποία ζητούν διέξοδο και συνήθως εκτονώνονται με δυσλειτουργικές συμπεριφορές.

Σύμφωνα με πολλούς κοινωνικούς επιστήμονες, η βασική αιτία πολλών ατομικών και κοινωνικών προβλημάτων συνδέεται με την έλλειψη δέσμευσης του πατέρα στη ζωή των παιδιών του. Ως εκ τούτου, οι αιτίες για την εγκληματικότητα των ανηλίκων, την κατάχρηση ναρκωτικών και αλκοόλ, την εφηβική εγκυμοσύνη, για την παιδική φτώχεια, για βίαιες και επιθετικές συμπεριφορές μπορούν να εντοπιστούν άμεσα στην έλλειψη εμπλοκής του πατέρα στη ζωή των παιδιών του. Το τραύμα από την πατρική στέρηση μεταφράζεται συνήθως από το παιδί ως εγκατάλειψη και συνοδεύεται από μια διαρκή αίσθηση «ορφάνιας».

Πολλές φορές εσωτερικεύεται ως μια πεποίθηση αναξιότητας να αγαπηθεί, εφόσον θεωρεί ότι ο ίδιος του ο πατέρας δεν το αγάπησε ποτέ. Σταδιακά χάνει την εμπιστοσύνη του στους ανθρώπους, ενώ βαθιά μέσα του ντρέπεται πολύ για την ανικανότητά του να κερδίσει την πατρική αγάπη και προσοχή. Με χαμηλή αυτοεκτίμηση αισθάνεται φοβισμένο και ευάλωτο, με αποτέλεσμα να μην τολμάει να διεκδικεί στη ζωή του αυτά που επιθυμεί. Δεν είναι λίγες οι φορές που, σε συνδυασμό με άλλους επιβαρυντικούς παράγοντες, η ντροπή του μπορεί να κλιμακωθεί και σταδιακά να μεταμορφωθεί σε ολοκληρωτική απαξίωση του εαυτού, συνοδευόμενη από έντονα αρνητικά συναισθήματα και αυτοκαταστροφική συμπεριφορά.

Οι συνέπειες της πατρικής απουσίας όμως, όπως προανέφερα, δεν εξαντλούνται σε ατομικό ή οικογενειακό επίπεδο. Η πατρική απουσία μπορεί να έχει και τεράστιο διαχρονικό αντίκτυπο, καθώς το τραύμα που αφήνει πίσω της δεν περιορίζεται αποκλειστικά στη γενιά που το βιώνει, αλλά διαχέεται και στην επόμενη, δρώντας συσσωρευτικά. Επιπλέον, μπορεί να λάβει και κοινωνικές διαστάσεις επιδρώντας σε μεγαλύτερα συστήματα, όπως ένα κράτος. Για παράδειγμα, όλοι μας ζούμε και βιώνουμε καθημερινά δραματικές συνέπειες μιας «ορφανής από πατέρες κοινωνίας».

Οι ηγέτες, που θα έπρεπε να λειτουργούν ως πατέρες εθνών, διατηρώντας τον κόσμο ανθρώπινο, έχοντας στερηθεί οι ίδιοι τη συναισθηματική πατρική παρουσία στη ζωή τους, αδυνατούν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και αποφασίζουν για το μέλλον του κόσμου με βάση ιδία οφέλη και κατ’ επέκταση με βάση την άτεγκτη και σκληρή τους πλευρά.

- Ποια είναι η έννοια της πατρότητας σήμερα και πώς διαμορφώνεται ο πατρικός ρόλος στη σύγχρονη ελληνική οικογένεια;

Στις μεταμοντέρνες κοινωνίες η σημασία που αποκτά η πατρότητα αποσυνδέεται κατά πολύ από τη βιολογική της υπόσταση, ενώ συνδέεται με νέες μορφές παρουσίας του πατέρα στη σχέση με το παιδί του, όπως αυτή της ενεργού συμμετοχής του στη ζωή του, στην ανάπτυξη ισχυρού συναισθηματικού δεσμού μαζί του, διευρύνοντας έτσι κατά πολύ την αρχική επικρατούσα αντίληψη για τον πατρικό ρόλο.

Με άλλα λόγια, η έννοια της πατρότητας μοιάζει να επαναπροσδιορίζεται και να εξελίσσεται ως μια συνθήκη ιδιαίτερα σημαντική αλλά και απαραίτητη για την καλή ψυχοσυναισθηματική υγεία ολόκληρου του οικογενειακού συστήματος, του οποίου μέρος είναι και ο ίδιος ο άνδρας. Στην ελληνική πραγματικότητα παρατηρείται μια μετατόπιση στη στάση των ελλήνων πατέρων σε σχέση με την ενασχόλησή τους με το μεγάλωμα των παιδιών τους, γεγονός πολύ ενθαρρυντικό και αισιόδοξο.

Για παράδειγμα, σύμφωνα με έρευνα του ΚΕΘΙ, ο έλληνας πατέρας θα πάρει ικανοποίηση από τα παιδιά του και θα εμπλακεί στη φροντίδα τους σε μεγάλο βαθμό, κάτι που δεν συνέβαινε παλαιότερα. Διαφαίνεται λοιπόν ότι συντελούνται αλλαγές, έστω και αν συμβαίνουν με αργό ρυθμό, γεγονός εξαιρετικά σημαντικό μακροπρόθεσμα.

- Συνδέεται η ανδρική απουσία με τη σημερινή κρίση που βιώνουμε και, αν ναι, πώς;

Με γνώμονα τον συστημικό τρόπο σκέψης, η απάντηση που θα έδινα είναι πως ναι, συνδέεται. Η κατάσταση για την οποία μιλάμε μοιάζει με ένα ντόμινο, όπου κανένα κομμάτι δεν καταφέρνει να μείνει όρθιο, όταν ήδη τα προηγούμενα από αυτό έχουν καταρρεύσει. Ο άνδρας λοιπόν, ως μέρος ενός ευρύτερου και μεγαλύτερου συνόλου, δεν θα μπορούσε να αποτελεί την εξαίρεση, ειδικά όταν είναι απροετοίμαστος μπροστά στις σαρωτικές και καταιγιστικές αλλαγές ενός νέου τρόπου ζωής, τον οποίο καθορίζουν τα νέα τεχνολογικά και επιστημονικά δεδομένα, οι αλλαγές στους ρόλους των δύο φύλων, η ανάδυση νέων μορφών οικογένειας, το διαζύγιο κ.ο.κ.

Η δυσκολία του να βρίσκεται σε επαφή με τον εαυτό του και τα συναισθήματά του, ως απόρροια, μεταξύ άλλων, και της δικής του πατρικής στέρησης, τον έχει οδηγεί σε συναισθηματική απομόνωση και μοναξιά, ενώ την ίδια ώρα η δυσκολία αυτή εντείνεται από την υλοποίηση του κυρίαρχου αξιακού συστήματος, όπως ο υπερκαταναλωτισμός και ο νεοπλουτισμός, όπου οι ηθικές και οι πνευματικές αξίες έχουν αντικατασταθεί από μια υλιστική τάση. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες χάνει τελείως το μέτρο, με αποτέλεσμα η κατάσταση να εκτροχιαστεί και να πάρει τις διαστάσεις που όλοι γνωρίζουμε.

- Η επιστροφή του άνδρα τι σηματοδοτεί και τι μπορεί να φέρει μαζί της μακροπρόθεσμα;

Οι συστημικοί θεραπευτές διαβλέπουμε κάτι καινούργιο και διαφορετικό με την επιστροφή του άνδρα. Τον βλέπουμε να επιστρέφει εξαντλημένος από τους πολέμους, τις μεταναστεύσεις και τα ταξίδια, απομυζημένος από τις καταχρήσεις στο πρόσφατο παρελθόν και απογυμνωμένος από τα φτιασίδια της μεταμοντέρνας κυρίαρχης εικόνας του σύγχρονου άνδρα που επικρατεί, για να αναζητήσει και να δώσει νέο νόημα στη ζωή του.

Τον βλέπουμε να λύνει τη σιωπή του, δοκιμάζοντας διάφορους τρόπους ώστε να είναι περισσότερο «παρών» στην οικογένειά του και σε επαφή με τον εαυτό του. Παρατηρούμε με ενδιαφέρον ότι ο ανδρισμός δεν ορίζεται πλέον μόνο με βάση τον σεξουαλικό προσανατολισμό ή με την αρρενωπότητα τυλιγμένη στην αγριάδα του πολεμιστή και στην επαγγελματική επιτυχία.

Ο ανδρισμός σε αυτή τη φάση ενστερνίζεται την τρυφερότητα του πατρικού ρόλου, εισάγοντας νέα στοιχεία στην ανδρική ταυτότητα, στοιχεία ανθρωποκεντρικά. Η επιστροφή του άνδρα σηματοδοτεί την επιστροφή του στον «οίκο» του, που σημαίνει συνάντηση εκ βαθέων με τον εαυτό του, τη σύντροφο και τα παιδιά του, αλλά και απελευθέρωση από τις δυσλειτουργίες του παρελθόντος.

Η επιστροφή αυτή φέρνει συμφιλίωση, γαλήνη, ασφάλεια, εσωτερική συγκρότηση τόσο στον ίδιο όσο και στο περιβάλλον του, ενώ αυτή η στάση ζωής μπορεί να εμπνεύσει, να καλλιεργήσει και να δημιουργήσει τις βάσεις για μια πιο ανθρώπινη κοινωνία μακροπρόθεσμα.

ΠΗΓΗ

Ενημέρωση 18/07/17

Έγραψαν για το βιβλίο:

Ο Βασίλης Βασιλικός, συγγραφέας, έγραψε μεταξύ άλλων για το βιβλίο:
 - «Το άκρως ενδιαφέρον δοκίμιο της Ελισάβετ Μπαρμπαλιού, ευανάγνωστο κι από τον ελάχιστα μυημένο στην επιστήμη της ψυχολογίας, έρχεται να καλύψει ένα μεγάλο κενό στις μελέτες των gender studies διεθνώς και στον τόπο μας. Με ύφος γλαφυρό, μας ξεναγεί, με συντομία αξιοζήλευτη, από το απώτατο παρελθόν ως την άυλη ψηφιακή δικτύωση της εποχής μας, στην προβληματική περίπτωση του «υποταγμένου-εξεγερμένου» (όπως επιγραμματικά τη συνοψίζει) «έλληνα άνδρα». Με αντλημένες από την επαγγελματική εμπειρία της «ζωντανές» περιπτώσεις ανδρών που αναζήτησαν λύσεις στα προσωπικά και οικογενειακά τους αδιέξοδα, και στηριγμένο σε μια πλούσια διεθνή και ελληνική βιβλιογραφία, η συγγραφέας καταφέρνει εκείνο στο οποίο αποτυγχάνουν οι ομότεχνες του φύλου της: να μην γράφει ως φεμινίστρια, αλλά ως ανατόμος μιας εν πολλοίς ακόμα ανεξερεύνητης σχέσης πατέρα-γιου στην εποχή μας».

Ο Γιώργος Δουατζής, ποιητής, δημοσιογράφος, επισημαίνει ότι η συγγραφέας:
-«κατάφερε έναν σημαντικό άθλο. Όχι τόσο για τον αξιοσημείωτο όγκο του έργου της και το εύρος του γνωστικού πεδίου που μας χαρίζει, όσο για την πολυσήμαντη, ευαίσθητη, διεισδυτική προσέγγισή της σε χώρους που δεν είχαν διερευνηθεί μέχρι σήμερα σε τόσες διαστάσεις, τουλάχιστον στην ελληνική βιβλιογραφία. Χώρους που άπτονται ιστορικών, κοινωνικών, ψυχολογικών, φιλοσοφικών διερευνήσεων. Χώρους, όπου αναδεικνύονται τα καταδυναστευτικά στερεότυπα που επί αιώνες στόχευαν στην καθυπόταξη του φερόμενου σαν ισχυρού άνδρα σε ρόλους που του επιβλήθηκαν διαχρονικά».

Ο Διονύσης Σακκάς, ψυχίατρος, ψυχοθεραπευτής, Πρόεδρος ΕΛΕΣΥΘ, έγραψε:
-«Το όμορφο και κατανοητό γράψιμο ενός ανθρώπου που έχει μάθει να ακούει τον πόνο και τις δυσκολίες στις σχέσεις των άλλων, αλλά και να τους απευθύνεται με τρόπο που μπορεί να μιλήσει μέσα τους, συνιστά πολύτιμο χάρισμα της συγγραφέως. Αυτό κάνει το βιβλίο ευανάγνωστο ακόμα και σε μη εξοικειωμένους με τις θεραπευτικές έννοιες αναγνώστες».

ΠΗΓΗ

Παρουσίαση βιβλίου - Η επιστροφή του άνδρα - Ελ Μπαρμπαλιού

Μίλησαν και οι :
( Video )

Γιώργος Κίσσας 

Διονύσης Σακκάς

Τρύφων Ζαχαριάδης

Πιο ευαίσθητος ο εγκέφαλος των μπαμπάδων για τις κόρες απ' ότι για τους γιους

Ο εγκέφαλος των μπαμπάδων και η εν γένει συμπεριφορά τους εμφανίζουν μεγαλύτερη ευαισθησία απέναντι στις κόρες τους από ότι στους γιούς τους, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα
Η μελέτη για πρώτη φορά δείχνει ότι πολλοί πατέρες δεν έχουν τις ίδιες αντιδράσεις στις ανάγκες των κοριτσιών και των αγοριών τους.

 Οι ερευνητές των πανεπιστημίων Έμορι της Ατλάντα και της Αριζόνα, με επικεφαλής την επίκουρη καθηγήτρια προληπτικής ιατρικής Τζένιφερ Μασκάρο, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο αμερικανικό περιοδικό συμπεριφορικής νευροεπιστήμης "Behavioral Neuroscience", μελέτησαν 52 μπαμπάδες 30 κοριτσιών και 22 αγοριών σε πραγματικές συνθήκες αλληλεπίδρασης με τα παιδιά τους. Οι πατέρες δέχθηκαν να φορέσουν στη ζώνη τους μια μικρή υπολογιστική συσκευή που κατέγραφε τις αντιδράσεις τους επί δύο μέρες. Επίσης οι εγκέφαλοι των μπαμπάδων μελετήθηκαν με λειτουργική μαγνητική τομογραφία, καθώς κοιτούσαν φωτογραφίες των παιδιών τους με διάφορες εκφράσεις.

Διαπιστώθηκε ότι ο πατέρας που έχει κόρη, δείχνει μεγαλύτερη προσοχή και ευαισθησία σε αυτήν, από ό,τι ο πατέρας που έχει γιό, αφιερώνοντας 60% περισσότερο χρόνο προσοχής στο κορίτσι. Ο πρώτος είναι πιο ανοιχτός και δεκτικός στα συναισθήματα του κοριτσιού από ό,τι ο δεύτερος απέναντι στα συναισθήματα του αγοριού. Αυτό καταγράφεται τόσο στην καθημερινή συμπεριφορά του μπαμπά (που π.χ. τείνει να τραγουδά συχνότερα στην κόρη του παρά στο γιό του ή μιλάει σε αυτήν πιο ανοιχτά για τα συναισθήματά του), όσο και στα κυκλώματα του εγκεφάλου του, τα οποία ενεργοποιούνται πιο έντονα, όταν βλέπει το χαρούμενο πρόσωπο της κόρης του από ό,τι το χαρούμενο πρόσωπο του γιού του.

Από την άλλη, ο εγκέφαλος του μπαμπά αντιδρά πιο έντονα απέναντι στο γιό από ό,τι στην κόρη, όταν οι εκφράσεις των δύο παιδιών είναι ουδέτερες. Όταν η κόρη και ο γιός έχουν λυπημένες εκφράσεις, ο εγκέφαλος του μπαμπά αντιδρά το ίδιο. «Αν το παιδί φωνάξει ‘μπαμπά', ο μπαμπάς του κοριτσιού ανταποκρίνεται περισσότερο από ό,τι ο μπαμπάς του αγοριού», δήλωσε η Μασκάρο. Επεσήμανε επίσης ότι αν ένας πατέρας δεν νοιάζεται εξίσου για τις συναισθηματικές ανάγκες ενός αγοριού, τότε αυτό μπορεί να μην αποκτήσει την ίδια ικανότητα ενσυναίσθησης με ένα κορίτσι.

Ακόμη διαπιστώθηκε ότι το φύλο του παιδιού επηρεάζει υποσυνείδητα τις λέξεις που θα χρησιμοποιήσει ένας μπαμπάς, καθώς χρησιμοποιεί άλλη γλώσσα με το κορίτσι (π.χ. με περισσότερες λέξεις και εκφράσεις σχετικές με το σώμα) και άλλη με το αγόρι (με πιο πολλές λέξεις που παραπέμπουν στην ανταγωνιστικότητα). Επίσης διαφορετικού είδους παιχνίδια θα παίξει ο μπαμπάς με το αγόρι (πιο «σκληρά») από ό,τι με το κορίτσι (πιο «μαλακά»).

Οι ερευνητές δεν γνωρίζουν κατά πόσο οι διαφορετικές αντιδράσεις των πατεράδων ανάλογα με το φύλο του παιδιού τους είναι γενετικά και εξελικτικά «καλωδιωμένες» στον εγκέφαλό τους ή είναι απλώς επίκτητες μέσω κοινωνικών επιδράσεων. Η μελέτη εστίασε στους μπαμπάδες, επειδή γενικά ο ρόλος του πατέρα στην ανατροφή των παιδιών έχει μελετηθεί λιγότερο σε σχέση με τις μητέρες.



ΠΗΓΗ

"The Red Pill" documentary. ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟ !

Ντοκιμαντέρ για τα Δικαιώματα των Ανδρών, από μία (πρώην) Φεμινίστρια.

 

  

 

 

Δείτε το εκτεταμένο trailer, με ελληνικούς υποτίτλους. * 

 

[ Ρύθμιση Υποτίτλων ]

 

Η ταινία ασχολείται με πολλά ζητήματα που αντιμετωπίζουν οι άνδρες και τα  αγόρια,.
'Όπως,  ποσοστά αυτοκτονιών ανδρών , θάνατοι στον χώρο εργασίας,   θέσεις εργασίας υψηλού κινδύνου, ψευδείς καταγγελίες για βιασμούς ,  στράτευση , έλλειψη υπηρεσιών για άνδρες, θύματα ενδοοικογενειακής βίας και βιασμού , τα υψηλότερα ποσοστά βίας κατά ανδρών από γυναίκες , θέματα σχετικά με το διαζύγιο και την επιμέλεια των παιδιών , διαφορές - διακρίσεις ως προς τις ποινικές καταδίκες , την δυσανάλογη χρηματοδότηση και έρευνα σχετικά με θέματα υγείας των ανδρών , των εκπαιδευτικών ανισοτήτων , την κοινωνικών ανοχή στην μισανδρία , και την έλλειψη των ανδρικών αναπαραγωγικών δικαιωμάτων.

Όλα αυτά, είναι θέματα ταμπού για το Φεμινιστικό κίνημα,
και κάνει τα πάντα για να μην ακουστούν.

 

Protest of "The Red Pill" Movie at Ottawa City Hall

Περισσότερα : 

THE RED PILL – A Cassie Jaye Documentary

Wikipedia

Facebook

Εκδήλωση για τη συνεπιμέλεια.

Εκδήλωση για τη συνεπιμέλεια: 

Κραυγή αγωνίας για ίσα δικαιώματα στην ανατροφή των παιδιών.

Τα μείζονα ερωτήματα που τίθενται με την εκδήλωση, αλλά και γενικότερα στη σχετική δημόσια συζήτηση είναι: 

«Έχουν οι γονείς το δικαίωμα για ίσο χρόνο στη φροντίδα του παιδιού, μετά τον χωρισμό; 

Θα μπορούσαν να μειωθούν οι συνήθεις συγκρούσεις και να προστατευθούν τα παιδιά;»

Το αίτημα για τη θεσμοθέτηση και στην Ελλάδα της συνεπιμέλειας τέκνων στις περιπτώσεις διαζυγίου, πραγματεύεται εκδήλωση, που θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 7 Μαΐου (στις 7:30 μμ) στον κήπο του Νομισματικού Μουσείου (Πανεπιστημίου 12 απέναντι από το Zonars). Η εκδήλωση με θέμα ΣΥΝΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΤΩΡΑ διοργανώνεται από τον σύλλογο «Συνεπιμέλεια» και θα μιλήσουν πολιτικοί, ακαδημαϊκοί, δημοσιογράφοι και εκπρόσωποι της κοινωνίας των πολιτών.

Συγκεκριμένα οι: Νίκος Ξυδάκης, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος - ΣΥΡΙΖΑ, Κώστας Τζαβάρας, βουλευτής - ΝΔ, Κώστας Καραγκούνης, τ. υφ. Δικαιοσύνης και βουλευτής - ΝΔ, Μ. Γραμματικοπούλου, δικηγόρος και μέλος του Τομέα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων - Το Ποτάμι, Βασίλης Κόκκαλης, βουλευτής - ΑΝΕΛ, Δημήτρης Κωνσταντόπουλος, βουλευτής - ΠΑΣΟΚ, Νότης Μαριάς, ευρωβουλευτής, καθώς και γνωστοί δημοσιογράφοι, διακεκριμένοι ακαδημαϊκοί ψυχολογίας, ιατρικής, νομικής, κ.α. Συντονιστής: Κ. Αρβανίτης, δημοσιογράφος

Τα μείζονα ερωτήματα που τίθενται με την εκδήλωση, αλλά και γενικότερα στη σχετική δημόσια συζήτηση είναι: «Έχουν οι γονείς το δικαίωμα για ίσο χρόνο στη φροντίδα του παιδιού, μετά τον χωρισμό; Θα μπορούσαν να μειωθούν οι συνήθεις συγκρούσεις και να προστατευθούν τα παιδιά;».

Ο σύλλογος «Συνεπιμέλεια» τονίζει ότι «κάθε παιδί έχει ανάγκη να το ανατρέφουν και οι δυο γονείς του είτε ζουν μαζί είτε όχι, είτε είναι παντρεμένοι είτε όχι, από το ίδιο ή από διαφορετικά σπίτια. Η συνεπιμέλεια, δηλαδή ο ίσος χρόνος και φροντίδα με κάθε γονέα είναι καλύτερη για το παιδί, για τους γονείς, για την ελληνική δικαιοσύνη. Μειώνει τις συγκρούσεις, εξοικονομεί πόρους που τους θέτει στη διάθεση του παιδιού και των γονέων, θωρακίζει την ψυχική υγεία και την ευημερία όλων.                  

Η κοινωνία έχει ανάγκη μια φιλική δικαιοσύνη και ο δικαστής από ΔΙΧΑΣΤΗΣ να γίνει ΣΥΜΦΙΛΙΩΤΗΣ».

 

Η συνεπιμέλεια και η διακήρυξη των 100

Σε διεθνές επίπεδο, περισσότεροι από 100 παγκόσμιας αναγνώρισης ειδικοί στην ψυχολογία, την αναπτυξιολογία, την προσκόλληση των παιδιών, την ενδοοικογενειακή βία  και τη θεωρία της σύγκρουσης προσυπέγραψαν μία επιστημονική διακήρυξη γράφοντας:

«Προκειμένου να μεγιστοποιηθεί η πιθανότητα των παιδιών να έχουν μακροχρόνιες σχέσεις και υγιή προσκόλληση και με τους δύο γονείς τους, συναινούν και προσυπογράφουν στο πόρισμα του καθηγητή Warshak το οποίο ενθαρρύνει και τους δύο γονείς μετά το χωρισμό τους, να μεγιστοποιήσουν το χρόνο που περνάν με τα παιδιά τους, στον οποίο χρόνο περιλαμβάνεται και η διανυκτέρευση κατά ο ίσα χρονικά διαστήματα».

Γιατί όμως οι παγκόσμιας φήμης ειδικοί επιστήμονες χρειάστηκε να προχωρήσουν σε αυτό το διάβημα;

Όπως οι ίδιοι αναφέρουν «οι ειδικοί ομόφωνα εκφράζουν την ανησυχία τους ότι το φίμωμα της επιστήμης οδηγεί σε λύσεις ανατροφής παιδιών και σε αποφάσεις επιμέλειας που βλάπτουν τα παιδιά και τους γονείς τους».

Διεθνείς μελέτες

43 πρόσφατες επιστημονικές μελέτες καταλήγουν υπέρ της την Κοινής Ανατροφής. Οι μελέτες αυτές έχουν αξιολογηθεί από ανεξάρτητο οργανισμό. Σε αυτές περιλαμβάνεται η μεγαλύτερη μελέτη που έχει γίνει ποτέ με δείγμα 150.000 παιδιών.

Ο ψυχολόγος William Fabricius ανακάλυψε ότι ρυθμίσεις αυτού του είδους βελτιώνουν τις σχέσεις των παιδιών και με τους δύο γονείς τους, τόσο με τη μητέρα όσο και με τον πατέρα. Ρυθμίσεις αυτού του είδους έχουν εφαρμοστεί αποτελεσματικά και λειτουργούν στη πράξη τουλάχιστον για δύο δεκαετίες.

Άλλες μελέτες απέδειξαν ότι το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει για τα παιδιά που ζουν σε αποκλειστική επιμέλεια. Δεν ευημερούν και μάλιστα σε ποσοστό περίπου 30 % τα παιδιά έχει χάσει κάθε επαφή με ένα από τους γονείς τους, τον πατέρα. Η έλλειψη του πατέρα πρέπει ν' αναζητηθεί πίσω από κάθε σημαντική κοινωνική παθολογία που έχει σχέση με παιδιά : εγκληματικότητα, ναρκωτικά, κατάχρηση αλκοόλ, εφηβικές εγκυμοσύνες, ψυχολογικές διαταραχές και οι αυτοκτονίες.

Στο όνομα αυτών των μελετών, ομόφωνα η κοινοβουλευτική συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης, εξέδωσε το Ψήφισμα 2079/2015 με το οποίο ενόψει των προσφάτων ανακαλύψεων της επιστήμης συστήνουν στις 47 χώρες μέλη να εφαρμόσουν - μεταξύ άλλων - την συνεπιμέλεια, την εναλλασσόμενη κατοικία και μια φιλική δικαιοσύνη.

Γιατί η κοινή ανατροφή των παιδιών δεν είναι καθ' ημάς διαδεδομένη; Επειδή το διαζύγιο είναι big business.

Η Ελλάδα και οι νομικοί

Στη χώρα μας, αντί να εφαρμόζουμε λύσεις και σχέδια ανατροφής παιδιών που να διευκολύνουν τα μέλη μιας οικογένειας για μία "οικογενειακή επίλυση" και να τα οδηγούμε στο να υποστηρίζονται από μια διεπιστημονική ομάδα επαγγελματιών της οικογένειας, το νομικό σύστημα της χώρας είναι παγιδευμένο στη πολιτική της απόδρασης από το πρόβλημα : Η επιμέλεια στη μητέρα, αποκλείεται ο πατέρας από την ανατροφή του παιδιού, προσχηματικά γίνονται τυπολατρικές δίκες με προειλημμένο αποτέλεσμα, πολύχρονες και δαπανηρές, αποφάσεις που βγαίνουν copy - paste, αποφάσεις που εκτελούνται μόνο εάν το θέλει η μητέρα του παιδιού...

Τελικά βλέπουμε ότι κανένας νομικός δεν ασχολείται με την ανατροφή των παιδιών.

Γι' αυτό τους ενοχλεί η κοινή ανατροφή των παιδιών ! Γιατί διαφορετικά θα πρέπει να σκύψουν πάνω από τις υποθέσεις, να δώσουν λύσεις και μάλιστα για κάθε μια υπόθεση ξεχωριστά. Να σταματήσουν δηλαδή την "απόδραση από το πρόβλημα".

Και όμως, εκεί όπου εφαρμόστηκε η κοινή ανατροφή, τα αποτελέσματα μας εξέπληξαν. Στην Αυστραλία, μετά από αρκετά χρόνια εφαρμογής της κοινής ανατροφής, πραγματοποιήθηκε έρευνα για να εκτιμήσει τα αποτελέσματα του νέου συστήματος. Ο καθηγητής Edward Kruk διαπίστωσε : «Μετά την εισαγωγή της νέας νομοθεσίας, σημειώθηκε σημαντική μείωση στην προσφυγής στα δικαστήρια για την επιμέλεια των παιδιών και μάλιστα κατά το εντυπωσιακό ποσοστό 72 %. Αντίστοιχη με την μείωση της αντιδικίας  ήταν η αύξηση της προσφυγής στα κέντρα οικογενειακής υποστήριξης και στην οικογενειακή μεσολάβηση. Πλέον οι γονείς μετά το χωρισμό στην Αυστραλία επιλύουν τις σχέσεις τους ως προς την ανατροφή των παιδιών χωρίς να χρειάζονται να πάνε στα δικαστήρια.»

Όταν πρόκειται για την αντιπαράθεση νομικού κόσμου  εναντίον παιδιών, τα παιδιά πάντα χάνουν !

Όπως λέγαμε στην αρχή, εάν το παιδί σας έπασχε από μια σοβαρή νόσο, θα θέλατε οι γιατροί να κάνουν ότι επιτάσσει η επιστήμη του σήμερα και όχι ν' ακούνε τον Άρειο Πάγο.

Το ίδιο πρέπει να κάνουν και τα όργανα του κράτους και η νομοθετική εξουσία: να λάβουν υπόψη τους τις ανακαλύψεις της επιστήμης.

Πρέπει να ψηφιστούν νόμοι και πολιτικές για την ανατροφή των παιδιών που να επιτρέψουν στη φωνή της επιστήμης να σκεπάσει τον απόηχο ενός νομολογιακού εθίμου που αντηχεί το παρελθόν.

ΠΗΓΗ

"Απελευθέρωση" ! ...4τράχρονου, απο τον Πατέρα του. (Ενημερωμένο)

 (Ενημερωμένο) 04/05/2017

"Ομηρία" ανήλικου παιδιού από...τον πατέρα του στις Κρηνίδες!

 

ΔΕΥΤΕΡΑ, 01 ΜΑΪΟΥ 2017

Αναστάτωση προκάλεσε στο Αστυνομικό Τμήμα Κρηνίδων και στην Αστυνομική Διεύθυνση Καβάλας ένας 36χρονος κάτοικος Κρηνίδων, ο οποίος αρνήθηκε να παραδώσει το ηλικίας 4,5 ετών παιδί του στη μητέρα του (και πρώην σύζυγό του) χρησιμοποιώντας...ένα γαλλικό κλειδί και απειλώντας να χρησιμοποιήσει το παιδί σαν ανθρώπινη ασπίδα!

Το περιστατικό έλαβε χώρα το απόγευμα της Πρωτομαγιάς, με τον 36χρονο να φιλοξενεί προσωρινά στην οικία του το γιο του -ο οποίος μένει μόνιμα στο Μεσολόγγι μαζί με τη μητέρα του. Όταν η τελευταία μετέβη στην οικία του 36χρονου για να παραλάβει το παιδί -μιας και έχει αναλάβει την κηδεμονία του-, αυτός αρνήθηκε ισχυριζόμενος ότι ο χρόνος που διαθέτει μαζί του είναι πολύ λίγος εξαιτίας της απόστασης που χωρίζει τις Κρηνίδες από την πρωτεύουσα της Αιτωλοακαρνανίας.

Αμέσως ενημερώθηκαν οι αστυνομικοί, οι οποίοι και μετέβησαν στην οικία του 36χρονου. Ωστόσο ο τελευταίος όχι μόνο δεν πτοήθηκε από την παρουσία τους αλλά απείλησε ότι θα χρησιμοποιήσει ένα γαλλικό κλειδί πάνω στο ίδιο το παιδί του!

 

Το όργανο ( γαλλικό κλειδί ) που χρησιμοποίησε ο "ατίθασος" Πατέρας.
( Το πως ακριβώς προτίθετο να το χρησιμοποιήσει, είναι ασαφές στο άρθρο. )

 

Οι διαπραγματεύσεις συνεχίστηκαν για αρκετή ώρα, μέχρις ότου η Πταισματοδίκης Καβάλας εκδώσει (περί τις 9 το βράδυ) ένταλμα εισόδου στην οικία του 36χρονου. Άμα τη έκδοση του εντάλματος άνδρες της ΟΠΚΕ εισέβαλαν στην οικία του 36χρονου, τον συνέλαβαν -χωρίς ο τελευταίος να προβάλει αντίσταση- και απελευθέρωσαν το γιο του.

 

ΠΗΓΗ

Τα σχόλια, στην ανάρτηση του άρθρου στο Facbook. 

( Επιλεγμένα. )

 

  * Dimitris  Το παιδί είναι όμηρος και ιδιοκτησία της μητέρας του.
Αυτή είναι η δικαστική πρακτική.
Έτσι ! Γιατί "είθισται" .....
Μόνο οι μητέρες είναι ικανοί γονείς !
Οι πατεράδες είναι ανίκανοι να ασκήσουν "επιμέλεια", και κατά πάγια τακτική τους την αφαιρούν!
Ο χρόνος που ορίζεται για να βλέπουν τα παιδιά τους είναι ελάχιστος, έως καταστροφικός για την σχέση παιδιών και πατεράδων.
Τα παιδιά "κατάσχονται", από τους πατεράδες, πέραν του χρόνου "επικοινωνίας"!
( Συντάσσεται και το ανάλογο έγγραφο. )
"Αφαιρούνται" έστω και δια της; βίας, ως σαν να πρόκειται για αντικείμενα!
( Τον " απελευθέρωσαν" λέει!!!)

Αυτή είναι η Ελληνική δικαστική ΞΕΦΤΊΛΑ!,
...και κάνει συνενόχους της και την Ελληνική Αστυνομία!

Και ρωτώ!
Τι υπερασπίστηκε η Πταισματοδίκης Καβάλας ;
Την δικαστική πρακτική ;
Το "συμφέρον" του παιδιού ;
...ή την άτυπη ιδιοκτησία της μητέρας στο παιδί ;

" Για το παιδί.... δεν κάνω λόγο ! Όλοι θέλουν και ξέρουν το "καλό" του, εκτός από το ίδιο και τον πατέρα του.)

Το "κερασάκι στην "τούρτα" είναι ότι ο πατέρας συλλαμβάνεται και δικάζεται για "Αρπαγή Ανηλίκου" !



 ** Anastasios Markoulidis Το ότι αυτοδίκησε ο πατέρας, με χρήση έστω ενός γαλλικού κλειδιού (ευτυχώς που δεν κρατούσε κάτι άλλο) το λογαριάζουμε καθόλου ή όχι; Αν, μέσα στην απελπισία του, ο πατέρας έκανε καμιά λακαμία θα ήθελα πολύ να δω τι θα γράφατε όλοι εσείς που υπερασπίζεστε την πατρική αξιοπρέπεια και τη σχέση πατέρα-παιδιού

 ** Anastasios Markoulidis Φυσικά και πρέπει να έχει επαφή ο πατέρας με το παιδί, φυσικά και το ελληνικό νομικό σύστημα θεωρεί εντελώς λανθασμένα πως μόνο οι μητέρες είναι ικανές να μεγαλώνουν παιδιά. Αλλά από αυτό μέχρι την αυτοδικία υπάρχει, όσο να πεις, μια απόσταση...




 * Dimitris -  Anastasios Markoulidis Πριν φτάσουμε στην αντίδραση του πατέρα, είναι καλύτερα να δούμε πως του συμπεριφέρθηκε η Ελληνική Δικαιοσύνη, και γιατί οδηγήθηκε σε αυτήν την συμπεριφορά!

 * Dimitris  Τα παιδιά υπερασπίζομαι!
Οι ενήλικες, κατακτούν την αξιοπρέπειά τους και τον γονικό τους ρόλο.



 ** Anastasios Markoulidis Εγώ κρίνω την αντίδραση του πατέρα και καταδικάζω την αυτοδικία. Αν θεωρεί εαυτόν αδικημένο από την Ελληνική Δικαιοσύνη ας τα βρει μαζί της. Αν θεωρεί εαυτόν αδικημένο από την πρώην σύζυγό του ας τα βρει μαζί της.

Το παιδί δεν έφταιγε σε τίποτα να τραβήξει όλο αυτό που τράβηξε (και είναι σε ηλικία που τα καταλαβαίνει όλα). Ας δεχτούμε προς στιγμή (γιατί δεν ξέρουμε την πραγματική ιστορία) ότι το παιδί είναι καλύτερα με τον πατέρα του παρά με την μητέρα του και ότι η δικαιοσύνη το αγνόησε χάριν αυτών των άτυπων κανόνων περί μητρότητας...με αυτή την ενέργεια ο πατέρας μπορεί και να το έχασε το παιδί οριστικά...



 * Dimitris  Εγώ κρίνω από την θέση του παιδιού, και καταδικάζω ότι συντέλεσε στην δημιουργία τέτοιων καταστάσεων.
Δεν νοώ "αυτοδικία" την διεκδίκηση επαφής και χρόνου, ενός πατέρα με το παιδί του.
Είναι δικαίωμα του παιδιού να μεγαλώνει με τους γονείς τους, και όχι να τους ορίζουν τον χρόνο και τις σχέσεις τους.
Αυτή είναι η διαφορά!

 * Dimitris  Αν δεν μπορείτε να το καταλάβετε αυτό... ελάτε στην θέση του πατέρα, να βλέπετε το παιδί σας σαν σε επισκεπτήριο φυλακής, υπό απειλή δίωξης, σε περίπτωση παράτασης!
Ελάτε στην θέση του παιδιού, να έχει ανάγκη τον πατέρα του, και να του τον "προσφέρουν" σαν διασκεδαστή του Σαββατοκύριακου!

Είναι εύκολο να υπερασπίζεσαι την "νομιμότητα" όταν δεν την έχεις υποστεί!

 * Dimitris  Επίσης, σας στέλνω το τηλέφωνό μου, να σας εξηγήσω, αν θέλετε, τί σημαίνει το "ας τα βρει μαζί της" , ο πατέρας με την δικαιοσύνη.
Ίσως, και να πάμε μαζί στην δίκη του πατέρα.

 

 

 

Ο κύριος "Anastasios Markoulidis" είναι δημοσιογράφος και συντάκτης του δημοσιευμένου άρθρου.

 

 

 

 Facebook

 

 

 

Ο διωγμός των παιδιών από τον παράδεισο της παιδικής τους ηλικίας.

Ως πότε θα συνεχίζουμε να θυσιάζουμε το παρόν των παιδιών μας
για το συμφέρον του μέλλοντός τους;

Οφείλουμε να καταλάβουμε ότι παρόλο που επικαλούμαστε ως κίνητρο το «καλό των παιδιών» στην ουσία τα πληγώνουμε ανεπανόρθωτα. Το μόνο που καταφέρνουμε είναι ο πρόωρος διωγμός των παιδιών από τον παράδεισο της παιδικής τους ηλικίας.

Σαν να υπάρχει ένας «Μεγάλος Ελκυστής» που έλκει τα παιδιά προς τα εμπρός, προς το μέλλον. Ποιο είναι το πραγματικό πρόσωπο αυτού του Ελκυστή; Μα φυσικά, η μελλοντική επαγγελματική καταξίωση ή αποκατάσταση. Υπάρχει μια υπερβολική βιασύνη να δούμε τα παιδιά μας αποκαταστημένα. Αυτή η προσδοκία μας είναι που εκσφενδονίζει τα παιδιά προς το μέλλον, σαν να είναι κάψουλες που κινούνται με μεγάλη ταχύτητα και δεν τους επιτρέπει να ζούνε το παρόν της κάθε φάσης της ζωής τους.

Η κουλτούρα της «προετοιμασίας του παρακάτω»

Έχουμε λοιπόν τους νηπιαγωγούς εκείνους που μαθαίνουν τα παιδιά ανάγνωση και γραφή πριν την ώρα τους ώστε να είναι προετοιμασμένα όταν πάνε στο δημοτικό, τους δασκάλους εκείνους που βάζουν υπερβολική δουλειά για το σπίτι με φωτοτυπίες και με οδηγίες προς τους γονείς για το πώς θα διαβάσουν τα παιδιά τους  με την δικαιολογία ότι «στο Γυμνάσιο ζορίζουν τα πράγματα» και τους καθηγητές Γυμνασίου εκείνους που κάνουν και λίγη ύλη Λυκείου αφού «εκεί μερικά πράγματα θεωρούνται δεδομένα ότι τα ξέρετε ήδη» και τέλος τους καθηγητές εκείνους του Λυκείου που κάνουν φροντιστήριο στο σχολείο αφού «ο στόχος είναι η προετοιμασία για την υπέρτατη στιγμή των εισαγωγικών εξετάσεων».

 Όσο στο μυαλό των γονέων θα είναι να προηγείται το δικό τους παιδί μερικά μέτρα κατά την εκκίνηση του τελικού αγώνα των εισαγωγικών εξετάσεων τόσο θα θεωρούν καλούς εκπαιδευτικούς αυτούς που τους «μαθαίνουν το παρακάτω» και τους δείχνουν πώς να «κόψουν δρόμο». Στην ουσία όμως πρόκειται για ιδιότυπες μορφές παραπαιδείας ακόμα και μέσα στο ίδιο το σχολείο όπου οι εκπαιδευτικοί τις προσφέρουν με μοναδικό κέρδος την αποδοχή των γονέων. Και φυσικά για όσους εκπαιδευτικούς αντισταθούν σε αυτή την κουλτούρα της «προετοιμασίας του παρακάτω» τους περιμένει η αμφισβήτηση και η έντονη δυσαρέσκεια των γονέων. Το μόνο σίγουρο είναι πρέπει να είμαστε ανάμεσα στις λίγες χώρες του κόσμου όπου οι εισαγωγικές εξετάσεις έχουν τόσο δραματικό ρόλο και που καθορίζουν όλη την εκπαιδευτική διαδικασία, από το νηπιαγωγείο μέχρι και το τέλος του Λυκείου. Είναι κωμικοτραγικό να βλέπουμε στο πρόσωπο ενός «μπόμπιρα» έναν υποψήφιο εισαχθέντα στο πανεπιστήμιο. Το άλμα που κάνουμε είναι πελώριο και πολύ φοβάμαι ότι χάνουμε πολύτιμα κομμάτια από τα ενδιάμεσα στάδια.  

Η «σχολική ετοιμότητα» του παιδιού

 
Είναι καταστροφικό να μην λαμβάνουμε υπόψη μας στην εκπαιδευτική διαδικασία τη «σχολική ετοιμότητα» του παιδιού δηλαδή το τι μπορεί να μάθει το παιδί στα διάφορα στάδια της ανάπτυξής του.

Οι εκπαιδευτικές βαθμίδες (νηπιαγωγείο, δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο) έχουνε να  κάνουν ακριβώς με την «σχολική ετοιμότητα» του παιδιού. Παράδειγμα: όταν ένα παιδί είναι νοητικά σε θέση να μπορεί να κάνει λογικές πράξεις είναι η ώρα που θα πάει στο δημοτικό(6-7 ετών) και όταν ένα παιδί είναι νοητικά σε θέση να έχει αφαιρετική σκέψη είναι η ώρα που θα πάει στο γυμνάσιο(12 ετών). Οποιαδήποτε προσπάθεια του παιδιού να μάθει κάτι «πριν την ώρα του» ακόμα και αν δεν αποτύχει-που είναι το πιο πιθανό- είναι άκρως επιβαρυντική για το παιδί το οποίο πληρώνει το κόστος πολύ ακριβά. Είναι προτιμότερο να μάθει ένα παιδί να διαβάζει ένα χρόνο αργότερα από το να του δημιουργηθεί αποστροφή για το διάβασμα.  Φυσικά όλα γίνονται για την βελτίωση της επίδοσης με οποιοδήποτε κόστος. Όμως όταν η επίδοση είναι προϊόν εξαναγκασμού οδηγεί στην αμαύρωση της ψυχής και στο στένεμα της όψης που έχουν τα παιδιά για τον κόσμο και αυτό πρέπει να το λάβουμε σοβαρά υπόψη μας.

Τα παιδιά στη χώρα μας όλη μέρα εκπαιδεύονται

Ως συνέπεια των παραπάνω αναπόφευκτα φτάνουμε στην παράταση της σχολικής ζωής των παιδιών και σε μια δεύτερη απογευματινή βάρδια.  Δηλαδή ουσιαστικά μιλάμε για παιδιά που εκπαιδεύονται σχεδόν όλη μέρα και οτιδήποτε κάνουν έχει σχεδόν πάντα να κάνει με την μαθητική τους ιδιότητα. Τι γίνεται όμως με την παιδική τους φύση; Δεν έχουν χρόνο ούτε να παίξουν, ούτε να κάνουν κάτι που τα ευχαριστεί . Πρόκειται δηλαδή για παιδιά που όχι απλά δεν χαίρονται την υποτιθέμενη ανεμελιά της παιδικότητάς τους αλλά που είναι από το μεσημέρι και μετά σε ένα διαρκές τρέξιμο να προλάβουν να τα κάνουν όλα και να τα μάθουν όλα.

Ειδικά στη χώρα μας η εξωσχολική μελέτη και εκπαίδευση των παιδιών βρίσκεται σε εξωφρενικά επίπεδα. Οι ίδιοι οι γονείς αλλά και οι εκπαιδευτικοί πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι τελικά κάνουν κακό στα παιδιά φορτώνοντας τα με εργασίες και δραστηριότητες.

Αξίζει να αναφέρουμε ένα γεγονός που έλαβε χώρα στην Ισπανία τον Νοέμβριο του 2016: Οι Ισπανοί γονείς αποφάσισαν να κατέβουν σε απεργία ενάντια στις σχολικές εργασίες για όλο τον Νοέμβριο. Η ισπανική Ένωση των Συλλόγων Γονέων (CEAPA), ένα δίκτυο που καλύπτει περίπου 12.000 δημόσια σχολεία σε ολόκληρη τη χώρα, κάλεσε σε απεργία ζητώντας την κατάργηση των εργασιών τα Σαββατοκύριακα για τους μαθητές της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Ο πρόεδρος της CEAPA, δήλωσε  πως οι γονείς ξεκίνησαν την πρωτοφανή αυτή πρωτοβουλία λόγω της «απόλυτης βεβαιότητας πως η εξωσχολική εργασία είναι επιζήμια για τα παιδιά, καταστρέφοντας την εξωσχολική τους ανάπτυξη». Στη χώρα μας όμως καλός εκπαιδευτικός θεωρείται εκείνος που «βάζει πολύ δουλειά στους μαθητές για το σπίτι».

Πως να μεγαλώσεις όταν δεν έχεις υπάρξει ποτέ ως μικρός;

Ο μεγάλος Γάλλος παιδαγωγός Ζαν-Ζακ Ρουσσώ έλεγε ότι: «δεν θα είμαστε ποτέ σε θέση να δημιουργήσουμε σοφούς, αν πρωτύτερα δεν τους έχουμε αφήσει να μεγαλώσουν στην κατάσταση της φυσικής τους αγριότητας». Ο Ρουσσώ προφανώς ήθελε να τονίσει τον κίνδυνο της πρόωρης ευθυγράμμισης του παιδιού με τον ενήλικο. Να το πούμε και αλλιώς: πως μπορεί κάποιος «να μεγαλώσει» όταν δεν έχει αφεθεί να υπάρξει ποτέ του μικρός;

Ας πάρουμε σαν παράδειγμα τους σημερινούς νέους μας (18 ως 25). Η πλειοψηφία τους  μοιάζει να θέλει να απέχει από τα κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα της εποχής μας. Το μόνο που θέλουν είναι να περνάνε καλά, ανέμελα. Που πήγε αυτή η νεανική ορμή που είχαν οι παλιότερες γενιές που θέλανε να επαναστατήσουν και αλλάξουν τον κόσμο; Υπάρχει μια μεγάλη διαφορά. Οι παλιότερες γενιές είχαν περάσει παιδική ηλικία και εφηβεία. Πολύ αμφιβάλλω όμως ότι συμβαίνει το ίδιο και για τους σημερινούς νέους, οι οποίοι μοιάζουν να θέλουν να αναπληρώσουν την ανεμελιά που δεν είχαν ποτέ τους γευτεί. 

Το παιχνίδι ως πρόβα ενηλικίωσης

Αντιμετωπίζουμε λοιπόν τα παιδιά σαν αυριανούς ενήλικες. Η παιδική ηλικία, η εφηβική ηλικία θεωρούνται απλά μεταβατικά στάδια που οδηγούν στην ενήλικη ζωή. Έχουμε ξεχάσει την αξία τους. Έχοντας πειστεί ότι ο σκοπός ενός παιδιού θα πρέπει να είναι προετοιμασία του και η εκπαίδευσή του για το μέλλον και ξεχνάμε ότι η βασική του εργασία είναι να παίζει, ότι η φυσική του προδιάθεση είναι το παιχνίδι.

Τα παιδιά μέσα από το παιχνίδι μαθαίνουν για τους εαυτούς τους και για τους άλλους. Το παιχνίδι επιτρέπει στα παιδιά να αρχίσουν να αντιλαμβάνονται τον κόσμο και να προσδιορίζουν τη θέση τους μέσα σε αυτόν. Το κυριότερο είναι ότι προετοιμάζει τα παιδιά  για τον κόσμο των ενηλίκων δηλαδή την ομαλή και αυθόρμητη μετάβαση σε αυτόν.

Τι είναι όμως το παιχνίδι; Το παιχνίδι είναι κάθε αυθόρμητη δραστηριότητα του παιδιού, φυσική ή διανοητική που συμβαίνει μόνο και μόνο για την ευχαρίστηση που προκαλεί. Τότε λοιπόν για πιο λόγο οι περισσότεροι γονείς και εκπαιδευτικοί υποτιμούν το παιχνίδι ως μέρος της γνωστικής διαδικασίας και διαδικασίας κοινωνικής ωρίμανσης του παιδιού και το βλέπουν μόνο ως «ένα αναγκαστικό διάλλειμα για να ξεκουραστεί το παιδί» από την διαδικασία εκπαίδευσής του; Πολλοί νηπιαγωγοί, που προφανώς γνωρίζουν πολύ καλά την αξία του παιχνιδιού στη ζωή ενός παιδιού, δέχονται την παρεμβατική επίθεση γονέων για τον χρόνο που αφιερώνουν στο παιχνίδι αφού κατά τη γνώμη τους θα έπρεπε ξοδεύεται «στο να μάθουν τα παιδιά τους γράμματα». Γενικά πάντως, και στις άλλες τις βαθμίδες επικρατεί έντονη καχυποψία σχετικά με τον παιγνιώδη χαρακτήρα που μπορεί να έχει ένα μάθημα και υποτιμούμε αντικείμενα που δεν χαρακτηρίζονται από την σοβαροφάνεια των ενηλίκων όπως οι διάφορες μορφές τέχνης (θέατρο, χορός, εικαστικές τέχνες) και η άθληση.

Πρέπει να επισημάνουμε επίσης πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα όσον αφορά το παιχνίδι σε σχέση με παλαιότερα. Το παιχνίδι στη φύση, το παιχνίδι στο δρόμο έχουν μειωθεί δραματικά. Αυτή όμως που είναι η πιο εντυπωσιακή αλλαγή που έχει συμβεί είναι ότι τα τελευταία χρόνια τα παιδιά παίζουν πάντα υπό την επίβλεψη ή την καθοδήγηση ενός τουλάχιστον ενήλικα. Σχεδόν ποτέ δεν παίζουν μόνα τους. Το θέμα είναι ότι η παρουσία του «επιβλέποντος» ή του «καθοδηγητή» ενήλικα δεν επιτρέπει στα παιδιά να εκφράσουν τον εαυτό τους και να εξασκηθούν με αυτό τον τρόπο στην μελλοντική τους ενηλικίωση. Σαν παραδείγματα  θα αναφέρω τα εξής :

α) Δύο παιδιά σπρώχνονται στην αυλή ενός σχολείου σαν να πρόκειται να παλέψουν. Ο επιβλέπων δάσκαλος (εφημερεύων) αμέσως τους χωρίζει και τους απομακρύνει μεταξύ τους –πολλές δε φορές επιβάλει και τιμωρία. Σύμφωνα όμως με την ταξινόμηση των μορφών παιχνιδιού του πιο σημαντικού σε θέματα παιχνιδιού  σύγχρονου παιδαγωγού Bob Hughes , πρόκειται για μια πολύ σημαντική μορφή παιχνιδιού (Rough and Tumble Play) , εντελώς ακίνδυνη. Αυτό το ψεύτικο μάλωμα των παιδιών έχει σαν σκοπό να τους μάθει να ελέγχουν την δύναμή τους, να μάθουν να έχουν έντονη σωματική επαφή χωρίς να καταλήγει σε βία και να εκτονώνουν μεγάλο μέρος της ενέργειάς τους. Η βιαστικές παρεμβάσεις του επιβλεπόντων είναι βασικός λόγος που τέτοια συμβάντα μελλοντικά καταλήγουν σε πραγματικούς ξυλοδαρμούς αφού τα παιδιά δεν έχουν μάθει μόνα τους να μαλώνουν «στα ψέματα».

β) Μια άλλη ανάγκη των παιδιών τα ωθεί σε μια ιδιαίτερα ωφέλιμη μορφή παιχνιδιού στην οποία θέλουν να δοκιμάσουν επικίνδυνες εμπειρίες όπως να σκαρφαλώνουν, να ισορροπούν, να ανάβουν μικρές φωτιές και πολλά άλλα που στα μάτια ενός σημερινού ενήλικα μοιάζουν εξωφρενικά επικίνδυνα παρόλο που κατά μεγάλη πιθανότητα όταν εκείνος ήταν παιδί τα έχει δοκιμάσει. Κατά τον  Bob Hughes αυτή η μορφή παιχνιδιού λέγεται Deep Play. Τα παιδιά με το «βαθύ παιχνίδι» μαθαίνουν να ξεπερνούν το αίσθημα του φόβου και αναπτύσσουν ικανότητες επιβίωσης.
 

Τα παιδιά δεν είναι το παιχνίδι των ενηλίκων

Το μεγάλο λάθος που κάνουμε εμείς οι ενήλικες είναι πως πιστεύουμε ότι γνωρίζουμε τις  ανάγκες του παιδιού, συχνά ταυτίζοντάς τες με τις δικές μας. Δηλαδή ότι πάσχουμε από ενηλικοκεντρισμό. Στην πραγματικότητα όμως προβάλλουμε στα παιδιά τις δικές ανάγκες , τους δικούς μας φόβους και τα δικά μας όνειρα. Ξεχνάμε ότι πρόκειται για ένα εντελώς διαφορετικό και αυτόνομο κόσμο. Με αυτό τον τρόπο εμείς οι ενήλικες εμποδίζουμε να παιδιά να εξασκήσουν το θάρρος τους , την ανεξαρτησία τους και όλα τα υπόλοιπα χρήσιμα πράγματα που τα παιδιά μαθαίνουν το ένα από το άλλο μακριά από τα μάτια των ενηλίκων. Η  συνεχής παρέμβαση των ενηλίκων δεν επιτρέπει στα παιδιά να είναι ο εαυτός τους αφού η παρουσία ενηλίκων τα κάνει να παίζουν ρόλους με μοναδικό κίνητρο την αποδοχή τους. Όσο εμείς οι ενήλικες τα προσφέρουμε όλα έτοιμα στα παιδιά μας τόσο αυτά δεν κάνουν βήματα ενηλικίωσης. Ας τα αφήσουμε να παίξουν χωρίς την παρουσία μας, να εξερευνήσουν, να ψάξουν τα όριά τους, να βαρεθούν και να βρίσκουν τρόπους μόνα τους να ξεπερνούν την βαρεμάρα αυτή, να ανακαλύψουν τα δικά τους ενδιαφέροντα. Ας σταματήσουμε να είμαστε εμείς οι πρωταγωνιστές στη δική τους ζωή.  Γιατί πολύ φοβάμαι ότι για πολλούς από εμάς τους ενήλικες τα παιδιά μας είναι τα δικά μας παιχνίδια, οι μαριονέτες μας που χωρίς εμάς απλά στέκονται και δεν κάνουν τίποτα. Και το κυριότερο από όλα: ας επιτρέψουμε στα παιδιά μας να ζήσουν την παιδική και εφηβική τους ηλικία και ας τη χαρούμε και εμείς μαζί τους.  

Δημήτρης Τσιριγώτης. Φυσικός

Σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στα δημοτικά σχολεία !

Δείτε στο παρακάτω βίντεο τι θα μαθαίνουν τα παιδιά στα δημοτικά,
καθώς οι οδηγίες για την Παιδεία είναι παγκόσμιες, από τον Ο.Η.Ε., την UNICEF, την UNESCO και αφορούν όλες τις χώρες επιρροής της Νέας Τάξης.

 

 

Μετά τα σεμινάρια για τρανσέξουαλ και γκέι * στα ελληνικά σχολεία, το επόμενο στάδιο θα είναι η πρακτική εισαγωγή στην διαστροφή.
* ( βλέπε: "έμφυλες ταυτότητες" )

Μαθήματα σεξουαλικότητας με προτροπές για αυνανισμό και στοματικό σεξ στα δημοτικά σχολεία, ενώ από 9 χρονών οι δάσκαλοι θα προτρέπουν τα παιδιά να έρχονται στα 15 έτη σε σεξουαλική επαφή με το ίδιο φύλο!

Προώθηση εκτρώσεων, ομοφυλοφιλία, σεξ με οργασμό και πολλά άλλα στην ατζέντα του ΟΗΕ και για τα σχολεία της χώρας μας, προκειμένου να γίνουμε μία Unisex Κοινωνία με μειωμένο πληθυσμό στα πρότυπα της σοβιετικού τύπου Ατζέντας 21!

ΠΗΓΗ

Πρόσθετον Πρωτόκολλον
εις την Σύμβασιv περί προασπίσεως των δικαιωμάτων του ανθρώπου και των θεμελιωδών ελευθεριών

Παρίσι, 20 Μαρτίου 1952

Άρθρο 2
Δικαίωμα στην εκπαίδευση
Ουδείς δύναται να στερηθή του δικαιώματος όπως εκπαιδευθεί.
Παv Κράτος εv τη ασκήσει των αναλαμβανομένων υπ' αυτού καθηκόντων επί του πεδίου της μορφώσεως και της εκπαιδεύσεως θα σέβεται το δικαίωμα των γονέων  όπως εξασφαλίζωσι την μόρφωσιν και εκπαίδευσιν ταύτηv συμφώνως προς τας ιδίας  αυτών θρησκευτικάς και φιλοσοφικάς πεποιθήσεις.

Η μαλθακοποίηση των αγοριών.

Ίσως να ανήκω στη τελευταία γενιά αγοριών όπου έζησε τα παιδικά της χρόνια στην αλάνα, την βρομιά, την αντιπαλότητα και το βουνό. Δεν υπήρχε μέρα που να μην επιστρέφω στο σπίτι βρόμικος και με εκδορές σε όλο το σώμα μου. Ιδιαίτερα την καλοκαιρινή περίοδο, ξεκινούσαμε από το πρωί τις δραστηριότητες και τελειώναμε αργά το βράδυ, ακούραστοι και ανεξάντλητοι από ενέργεια. Παίζαμε ποδόσφαιρο, ποδήλατο, καλαθοσφαίριση, κρυφτό, κυνηγητό και κάναμε κάθε λογής παιδικές μπαγαποντιές και αταξίες. Αρπάζαμε μούρα και δαμάσκηνα από τις αυλές, επισκευάζαμε μόνοι μας τα ποδήλατά μας, φτιάχναμε ξίφη από σανίδες και δόρατα από χοντρά κλαδιά και παλεύαμε μεταξύ μας. Στο σχολείο υπήρχε αντιπαλότητα και ανταγωνισμός, μπορεί να είχε και νταήδες, αλλά μαθαίναμε να τους αντιμετωπίζουμε. Γενικά δεν ήμασταν τόσο ευαίσθητα παιδιά, ούτε παίρναμε βαριά ο,τι μας έκαναν, το ξεπερνούσαμε γρήγορα. Σήμερα θα μας χαρακτήριζαν αγροίκους και απολίτιστους. Όμως παρά τις σκανδαλιές και το θράσος που υπήρχε μεταξύ μας, διαπνεόμασταν από ένα σεβασμό και φρόνιμο ήθος, για να χρησιμοποιήσω λόγια του Κολοκοτρώνη περί φρονίμου ελευθερίας, προς τους μεγαλύτερους, τους δασκάλους, τα όργανα της τάξης και τους γονείς μας. Δεν θέλω να εξιδανικεύσω εκείνη την εποχή και τη γενιά μου, αλλά δεν μπορώ να πω ότι σήμερα είναι καλύτερα τα πράγματα.

Τα σύγχρονα αγόρια διακρίνονται για την μαλθακότητα και την ηττοπάθειά τους. Γεννήματα υπερπροστατευτικών γονέων που έχουν αναθρέψει μία γενιά άβουλων ανθρώπων που δεν λερώθηκαν ποτέ, δεν χτύπησαν ποτέ, δεν τσακώθηκαν και γενικώς έπαψαν να ζουν πριν προλάβουν να γεράσουν. Μία ολόκληρη γενιά γαλουχημένη μονάχα με τις θηλυκές αρετές, όπως η φροντίδα, η ευαισθησία και η λεπτότητα, ενώ απέβαλε και στιγμάτισε τις ανδρικές αρετές, το θάρρος, την ακεραιότητα, την σκληραγωγία και την τιμή. Όλα αυτά για να γίνουν πιο πολιτισμένα και ευγενικά τα παιδιά. Παραδόξως έφερε τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα. Τα παιδιά έγινα πιο ακοινώνητα, αφού δεν επιτρέπεται η έντονη αλληλεπίδραση για να μην έλθουν σε ρήξη, για να μην λερωθούν γιατί πλέον «έχουμε εκσυγχρονιστεί» με συνέπεια να γεμίσουν το κενό και την απουσία των εξωτερικών δράσεων με βιντεοπαιχνίδια και κάθε λογής δώρα που κατέστησαν τα παιδιά αποβλακωμένα και κακομαθημένα. Χωρίς κανένα σεβασμό απέναντι στους γονείς, τους δασκάλους, την έννομη τάξη, τους μεγαλυτέρους, αφού μεγάλωσαν με την νοοτροπία ότι δεν είναι καλό να τα τιμωρείς όταν αυθαδιάζουν, οι δάσκαλοι δεν μπορούν και δεν τολμούν να τα πειθαρχήσουν γιατί οι γονείς δεν θέλουν να πληγωθούν και να καταπιεστούν τα καμάρια τους, ενώ οι ίδιοι οι γονείς δεν τα τιμωρούν γιατί προτιμούν τον διάλογο.

Σήμερα θεωρείται κατακριτέο να υποστηρίζεις ότι δεν είναι κακό να παίζει το παιδί με όπλα, να φτιάχνει ξίφος από κλαδί, να παίζει στο ύπαιθρο και να χτυπήσει, παρουσιάζεται ως λάθος να θεωρούμε ότι οφείλει να αντιδρά όταν προσβάλλεται και παρενοχλείται. Είναι επίσης απαράδεκτο να το τιμωρήσεις και αναχρονιστικό να το μεγαλώσεις με πειθαρχία. Δεν θα ξεχάσω την τραγελαφική δήλωση του Καναδού πρωθυπουργού που είχε πει «αν εξοντώσεις τους αντιπάλους σου, αυτοί νικούν». Σήμερα επιβραβεύονται τα θύματα, όχι οι αγωνιζόμενοι. Δεν χαίρουν σεβασμού οι θαρραλέοι που αντιμετώπισαν τους θύτες και τους δυνάστες τους. Αυτό είναι το πρότυπο που επιλέξαμε να δώσουμε στα παιδιά μας: αποδέξου τον ρόλο του θύματος και θα κερδίσεις. Η ηττοπάθεια έχει ποτίσει τις δυτικές κοινωνίες και γαλουχούνται ολόκληρες γενιές άβουλων και μουδιασμένων ανθρώπων που έχουν ασπαστεί τον φεμινισμό και την κουλτούρα του θύματος.

Ο πυρήνας αυτού του προτύπου είναι η αφελής αντίληψη του προοδευτικού ότι ο άνθρωπος είναι κατά βάση καλός. Η αλήθεια είναι ότι ο άνθρωπος δεν είναι φύσει καλός και ανιδιοτελής. Είναι κτητικός, άπληστος και ιδιοτελής. Ελάχιστοι θα θυσίαζαν το συμφέρον τους για να υπερασπιστούν το καλό και το δίκαιο. Γι’ αυτό όσοι το κάνουν θεωρούνται ξεχωριστοί και αξιέπαινοι και τους αποδίδουμε φόρο τιμής. Αν οι περισσότεροι άνθρωποι έπρατταν το ίδιο, δηλαδή έθεταν το δίκαιο πάνω από το συμφέρον τους, τότε δεν θα θεωρείτο κάτι ξεχωριστό και αξιέπαινο, αφού θα το έκαναν οι περισσότεροι. Όμως αυτό δεν ισχύει. Είναι λοιπόν προτιμότερο να προετοιμάσουμε τα παιδιά μας για τον κόσμο όπως πραγματικά είναι και όχι όπως θα θέλαμε να είναι.

Προσωπικά προτιμώ την συνολική άσκηση των αρετών, τόσο την συντροφικότητα, την συμπόνοια, την ευγένεια και την καλοσύνη, όσο την ανδροπρέπεια, το θάρρος, τη μαχιμότητα και την σκληραγωγία.
Να αφήσουμε τα παιδιά να λερωθούν, να χτυπήσουν, να τσακωθούν και μετά να τα βρουν.
Αυτή είναι η ανθρώπινη κοινωνία, δεν χρειάζεται και δεν γίνεται να αγαπιόμαστε συνέχεια, ούτε πρέπει να δημιουργήσουμε μία γενιά λοβοτομημένων και νεκροζώντανων ανθρώπων για να σταματήσουμε τις διαμάχες.

ΠΗΓΗ