Διαρκής ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ για ένα αστέρι που μέσα του νυχτώνει.

Το δικό μου μικρό αστεράκι, όμηρος της ψυχιατρικά ασθενούς μητέρας του, με την σύμπραξη Δικαστών, Εισαγγελέων, και αρχών Ψυχικής Υγείας.

ΟΛΟΙ τους με Ονοματεπώνυμο.

Από το γάμο μου με την πρώην σύζυγό μου αποκτήσαμε ένα τέκνο, σήμερα 8 ετών.
Από τους πρώτους μήνες της εγκυμοσύνης της συνειδητοποίησα ότι η σύζυγός μου πάσχει από ψυχιατρική ασθένεια.
Το παιδί μας υποφέρει και κακοποιείται ( άγνωστο για πόσο ακόμα ) με τη ανοχή, συγκάλυψη και προτροπή αυτών που ταχθήκαν να υπηρετούν τα δικαιώματά του.

6 Σεπτεμβρίου 2004

Στις 11 το βράδυ η σύζυγός, πάνω σε μια κρίση της ασθένειάς της, δεν μου επέτρεψε την είσοδο και με εκδίωξε από το σπίτι μας.

Αμέσως, δεδομένου ότι έμεινε μόνη στο σπίτι με τον τρίχρονο τότε γιό μας, κατέφυγα στο Α.Τ. Καβάλας και ζήτησα την παρέμβαση εισαγγελέα εκθέτοντας την κατάσταση και εκφράζοντας τους φόβους μου. Το αίτημα δεν έγινε δεκτό από τον Αξιωματικό Υπηρεσίας διότι δεν είχα κανένα χαρτί νοσηλείας της.

Για να είμαι κοντά στο παιδί κατέφυγα στο σπίτι της μητέρας της στο επάνω όροφο της ίδιας οικίας προκειμένου να περάσω την νύχτα. Μετά από λίγη ώρα, και ενώ συζητούσα την κατάσταση με την μητέρα της, ήρθαν δύο αστυνομικοί και μου ζήτησαν να τους ακολουθήσω στο Α.Τ. Καβάλας, όπως και έκανα.

Εκεί μου συνέστησαν να απομακρυνθώ από την οικία μας.
Με τηλεφώνημα η σύζυγος τους ενημέρωσε ότι η παρουσία μου την ενοχλεί και δήθεν είμαστε σε διάσταση και έχει δήθεν ήδη κατατεθεί αίτηση διαζυγίου.
Σε ερώτησή μου αν είδαν ή της ζητήθηκε κάποιο έγγραφο για όσα λέει, ο αξιωματικός υπηρεσίας δεν απήντησε, ενώ προηγουμένως με αποκάλεσε ψεύτη γιατί δεν του είπα την αλήθεια!!!

18 Σεπτεμβρίου 2004

Παρέλαβα το παιδί για την επικοινωνία του Σαββατοκύριακου (συμφωνημένη κάθε Σ.Κ.). Το άφησα στην προστασία των γονέων μου στην πατρική μου κατοικία και επισκέφτηκα συγγενείς της συζύγου μου. Αιτία η αντιψυχωσική αγωγή που ελάμβανε η μητέρα (Geodon 80mg) επί τρείς εβδομάδες χωρίς εμφανές αποτέλεσμα και κυρίως λόγω της συμπεριφοράς του παιδιού που τρομοκρατημένο επαναλάμβανε "μαμά-ξάπλα-χάπια-άρρωστη" αρνούμενο με κλάματα να επιστρέψει στην μητέρα του.

Οι συγγενείς γνώριζαν την κατάσταση και την ασθένεια, που είχε ήδη εκδηλωθεί πολύ πριν τον γάμο μας, αλλά ήταν κάθετοι στο ότι το παιδί δεν κινδύνευε και έπρεπε να σεβαστούν την απόφαση της για διάλυση του γάμου.

Τους ενημέρωσα ότι υπό αυτές της συνθήκες δεν μπορώ να επιστρέψω το παιδί και προκειμένου να το προστατεύσω θα κάνω ΤΑ ΠΑΝΤΑ.

Από εκείνη την στιγμή άρχισα να δέχομαι τηλεφωνικές πιέσεις και εκβιασμούς τόσο από τον ιατρό αδελφό της (διαμένει σε άλλη πόλη) όσο και από την ξαδέρφη της δικηγόρο να επιστρέψω το παιδί στην ψυχιατρικά πάσχουσα μητέρα και να αποδεχθώ την κατάσταση.

Στο τέλος της εβδομάδας η σύζυγός μου κατέθεσε ασφαλιστικά μέτρα και αναγκάστηκα το ίδιο να πράξω και εγώ.

22 Οκτωβρίου 2004

Παρά το γεγονός ότι κατέθεσα ότι η σύζυγός μου λαμβάνει συγκεκριμένη φαρμακευτική αγωγή και παρουσιάζει συγκεκριμένα συμπτώματα, η επιμέλεια δόθηκε σε αυτήν δυνάμει της υπ' αριθμ. 1720/2004 αποφάσεως ασφαλιστικών μέτρων, με βάση την πραγματογνωμοσύνη της ψυχιάτρου Φ. Ζαχαροπούλου, και την ηλικία του παιδιού.

Η ψυχίατρος Φ. Ζαχαροπούλου δέν ζήτησε να με δει, παρόλο που προσέφυγα στο Νοσοκομείο καταθέτοντας τα στοιχεία μου, όπως όφειλε αφού ήμουν ο άνθρωπος που αντιμετώπιζε την καθημερινότητά της και τις μέχρι τότε κρίσεις της ασθένειάς της. Επίσης δεν έλαβε υπ' όψιν ούτε τα στοιχεία που ανέφερα στη δικογραφία (φαρμακευτική αγωγή συμπτώματα, συμπεριφορά). Αντίθετα έκανε κρίσεις για τη γονική της ικανότητα, χωρίς να δικαιούται προς τούτο αφού δεν έκανε την ενδεδειγμένη, σύμφωνα με τα ιατρικά πρότυπα, έρευνα.

Όσο για τον Πρόεδρο Πρωτοδικών Χρήστο Νάστα, ακόμα παραμένει ...μυστήριο αν έκρινε εφαρμόζοντας το καταργηθέν άρθρο 1503 που δίνει την επιμέλεια των παιδιών κάτω των 10 ετών στην μητέρα ή αν υπέθεσε ότι το τρίχρονο έχει ακόμα ανάγκη θηλασμού και είναι προς όφελός του να λαμβάνει και αυτό (μέσα από το γάλα) αντιψυχωσική αγωγή.

Έκπληξη ήταν η παρουσία της Σ.Π. εξαδέλφη και δικηγόρου της συζύγου μου, που εμφανίστηκε σαν μάρτυράς της στην δίκη. Πριν την κατάθεση των ασφαλιστικών μέτρων την είχαμε επισκεφθεί σαν κοινή μας δικηγόρο για την συμφωνία συναινετικού διαζυγίου.

14 Ιούνιου 2005

Η επιμέλεια καθορίστηκε οριστικά με την υπ' αριθ. 222/2005 οριστική απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Καβάλας.

Παρότι διαγνώσθηκε ότι η πρώην σύζυγός μου πάσχει από Συναισθηματική Διπολική Διαταραχή άλλως Μανιοκατάθλιψη κρίθηκε ικανή (όχι ικανότερη) να επιμεληθεί την ανάπτυξη και σωστή ανατροφή του παιδιού μας.

Περιέργως κάθε αναφορά μου για εκδήλωση ψυχωτικών επεισοδίων, φαρμακευτικής αγωγής, αλλά και του έγγραφου δημοσίου νοσοκομείου που εκ των υστέρων έμαθα και παρέλαβα μέσω εισαγγελέα, και επιβεβαίωνε τους ισχυρισμούς μου, ουσιαστικά εξαφανίστηκαν!.

Αντιθέτως, άγνωστο ακόμα πως και γιατί, η ψυχίατρος Φ. Ζαχαροπούλου γνωμάτευσε για δεύτερη φορά παρότι δεν άνηκε στο "Κέντρο Ψυχικής Υγείας Καβάλας", και ο Διευθυντής του κέντρου ήταν και αυτός ψυχίατρος.

Η πρόταση που οριοθετούσε την ικανότητά της ...«με την προϋπόθεση ότι θα παραμείνει σταθερή και σε βελτίωση η κατάσταση της ψυχικής της υγείας.» (Αρ.Πρ. 348/14.6.2005 της έκθεση της Κοινωνικής Υπηρεσίας του Κοινοτικού Κέντρου Ψυχικής Υγείας Καβάλας), δε δημιούργησε κανέναν προβληματισμό και απαλείφθηκε από την δικαστική απόφαση της Δικαστού Δέσποινας Ευκαρπίδου, Πρωτοδίκου.

Κατόπιν, και δεδομένου ότι στο έγγραφο του Κοινοτικού Κέντρου Ψυχικής Υγείας Καβάλας τίθεντο η παραπάνω προϋπόθεση , εγγράφως εξέφρασα τους φόβους μου στο ίδιο Κέντρο ζητώντας την προστασία του παιδιού και την παρακολούθηση της μητέρας. Αίτημα το οποίο ουδέποτε απαντήθηκε.

Η επικοινωνία μου με το παιδί μου καθορίστηκε δυνάμει της υπ' αριθ. 71/2006 απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Καβάλας.

6 Σεπτεμβρίου 2005

Υπέβαλα αναφορά στην Ανεξάρτητη Αρχή «Συνήγορος του Πολίτη»
( Κύκλος Δικαιωμάτων του Παιδιού ) και έγινε δεκτή. ( Αρ.Πρωτ. 13999/2005 )

7 Μαρτίου 2006

Προσέφυγα στην κα Εισαγγελέα Πρωτοδικών Καβάλας ζητώντας την εφαρμογή του άρθρου 1532 του Αστικού Κώδικος.

Είχε διαπιστωθεί από ιδιώτη κλινική ψυχολόγο, στην οποία αναγκάστηκα να οδηγήσω το παιδί, μη μπορώντας να ελέγξω τις κρίσεις του, ότι παρουσιάζει συμπτώματα χρόνιου μετατραυματικού στρες λόγω της συμπεριφοράς της μητέρας του και του περιβάλλοντός της.
Η Αντιεισαγγελέας Πρωτοδικών κα Καπαμά διέταξε ψυχιατρική πραγματογνωμοσύνη της πρώην συζύγου μου και εμού από ψυχίατρο και του παιδιού από παιδοψυχίατρο.
Η αντίδικος αρνήθηκε κατηγορηματικά εξετασθεί από τους πραγματογνώμονες-ψυχιάτρους που ορίστηκαν τελικά όπως επίσης αρνήθηκε και την εξέταση του παιδιού, το οποίο τελικά δεν εξετάσθηκε. Προσωπικά, στα πλαίσια της πραγματογνωμοσύνης που διέταξε η κα αντιεισαγγελεύς Καβάλας, εξετάσθηκα από τους δύο ψυχιάτρους που όρισε και διέγνωσαν ότι είμαι υγιής.

Έξι μήνες μετά την αίτησή μου, και μετά από σχετική παράστασή μου στον Αντιεισαγγελέα Εφετών κ. Νάιτο, εκδόθηκε η υπ' αριθ. 2329/06 διάταξη της Αντιεισαγγελέως Εφετών Καβάλας κας Χριστίνας Καπαμά, η οποία απέρριπτε την αίτησή μου με το αιτιολογικό ότι «στη συγκεκριμένη περίπτωση δε μπορούν να τύχουν εφαρμογής οι διατάξεις του άρθρου 1532 ΑΚ, διότι και οι δύο γονείς είναι ικανοί να ασκούν τη γονική μέριμνα του τέκνου τους, και δεν συντρέχει αφαίρεση της γονικής μέριμνας από κάποιον από αυτούς. Επιπλέον στα πλαίσια άσκησης της γονικής μέριμνας είναι απόλυτα ικανοί και οι δύο να μεριμνήσουν για τη σωστή ψυχοσωματική ανάπτυξη του παιδιού τους, στην περίπτωση δε που διαπιστωθεί ότι το παιδί χρειάζεται τη συνδρομή και παρακολούθησή του από ειδικό παιδοψυχολόγο, ώστε να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που εμφανίστηκαν στην ψυχική του υγεία προερχόμενα είτε από το διαζύγιο των γονέων του είτε από άλλους λόγους, αμφότεροι οι γονείς είναι ικανοί να μεριμνήσουν για την παρακολούθησή του παιδιού τους από ειδικό επιστήμονα και τη θεραπεία του, …».

Με βάση την ανωτέρω διάταξη, από την οποία βγαίνει το συμπέρασμα ότι και με μόνη τη γονική μέριμνα την οποία ασκώ έχω το δικαίωμα να πράξω, προσπάθησα να οδηγήσω το παιδί σε παιδοψυχίατρο

Έτσι απευθύνθηκα στο Ελληνικό Κέντρο Ψυχικής Υγιεινής και Ερευνών – Παράρτημα Θεσσαλονίκης. Τους εξήγησα το πρόβλημα, το οποίο και αναγνώρισαν, αλλά μου δήλωσαν, και αυτοί, ότι αφενός για να εξετάσουν το παιδί απαιτείται οπωσδήποτε η συνεργασία της μητέρας και αφετέρου δεν μπορούν να το δεχτούν διότι δεν έχω την επιμέλειά του.
(η μητέρα επαναλαμβάνω ότι αρνείται εξέταση του παιδιού. και μάλιστα το δήλωσε στην κα Καπαμά, όπως αναφέρεται στην εισαγγελική της διάταξη)

Τόσο οι γιατροί στο ανωτέρω Ελληνικό Κέντρο Ψυχικής Υγιεινής και Ερευνών όσο και οι ιδιώτες γιατροί που συμβουλεύτηκα μου τόνιζαν ότι δεν αρκεί μια απλή εξέταση του παιδιού αλλά απαιτείται στήριξη και θεραπεία για μεγάλο χρονικό διάστημα. Έτσι απ το Κέντρο, περιορίστηκαν να μου προτείνουν να μου παράσχουν συμβουλευτική – υποστηρικτική συνεργασία στο θέμα του παιδιού.

13 Ιούνιου 2006

Μια επιστολή, μια καταγγελία, μια απέλπιδα προσπάθεια ευαισθητοποίησης μιας πολιτείας που οφείλει να το προστατέψει ένα παιδί, και η ...απάντησή της.

Προς
1. κ. Κ. Καραμανλή - Πρωθυπουργό
2. κ. Α. Παπαληγούρα - Υπουργό Δικαιοσύνης
3. κ. Δ. Αβραμόπουλο - Υπουργό Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης

4 Ιουλίου 2006

Με επιστολή του ο « Συνήγορος » με ενημέρωσε πως η υπόθεση τέθηκε στο αρχείο βάση του νόμου 3094/2003 άρθρο 3,4. ( Αρ.Πρωτ.13999/2005/3 )

9 Νοεμβρίου 2006

Συζητήθηκε στο Μονομελές Πρωτοδικείο Καβάλας αίτησή μου για ανάθεση σε εμένα προσωρινά της επιμέλειας του παιδιού, λόγω των προβλημάτων που εντόπισε η ιδιώτης κλινική ψυχολόγος.

Η αίτηση αυτή απορρίφθηκε (3370/2006 ΜονΠρωτΚαβ), παρά το γεγονός ότι η ίδια η κλινική ψυχολόγος κατέθεσε και υποστήριξε τη γνωμάτευσή της, με βάση μια βεβαίωση του εκπαιδευτικού ψυχολόγου Παναγιώτη Σαμαρά, μια βεβαίωση της δασκάλας του παιδιού και την κατάθεση της μάρτυρος της αντιδίκου και εξαδέλφης της δικηγόρου Σ. Π. ότι το παιδί είναι μια χαρά!.

Παραμονές της εκδίκασης της αίτησής μου, η μητέρα οδήγησε το παιδί, μαζί με τη Σ. Π., στην παιδοψυχίατρο Δ.Μ. (Κέντρο Ψυχικής Υγείας Ξάνθης), προφανώς προσπαθώντας να πάρει κάποιο χαρτί σχετικά με την ψυχική του υγεία για το να χρησιμοποιήσει στο δικαστήριο.

Μετά το δικαστήριο των ασφαλιστικών μέτρων και προσπαθώντας να βρω κάποιον να βοηθήσει το παιδί μου όπως συνέστησε η ιδιώτης κλινική ψυχολόγος, και ξέροντας από το παιδί ότι έχει ήδη πάει εκεί με τη μητέρα του και επομένως το περιβάλλον αυτό θα ήταν στα μάτια του ήδη αποδεκτό ώστε με τον τρόπο αυτό να μην διεγείρω τον τρόμο για την αντίδραση που θα είχε η μητέρα του αν θα το μάθαινε, ζήτησα από την κα παιδοψυχίατρο να δει το παιδί.

Η τελευταία μου δήλωσε ότι είναι ιατρικό της καθήκον και δεν μπορεί να αρνηθεί να δει κάποιον που ενδεχομένως έχει την ανάγκη της. Βεβαίως μου δήλωσε από την αρχή ότι δεν πρόκειται να δώσει κανένα έγγραφο για τα δικαστήρια, το μόνο που την ενδιαφέρει είναι το παιδί. Έγγραφα δίδει μόνον όταν της ζητούνται από τα δικαστήρια.

Επειδή μοναδικός μου σκοπός είναι το συμφέρον του παιδιού μου επισκεφθήκαμε την κα παιδοψυχίατρο με το παιδί σε προγραμματισμένες επισκέψεις (μηνιαίες) δύο φορές στις 7 Φεβρουαρίου 2007 και στις 21 Μαρτίου 2007. Την τελευταία φορά μου είπε να τηλεφωνήσω μετά το Πάσχα για να κανονίσουμε την επόμενη επίσκεψη. Τούτο έπραξα στις 18 Απριλίου 2007, οπότε με έκπληξη άκουσα την παιδοψυχίατρο να με ενημερώνει ότι έλαβε εξώδικο από την αντίδικο που απευθυνόταν σε εμένα (αλλά ουδέποτε το έλαβα) και κοινοποιούνταν σε αυτή, σύμφωνα με το οποίο δεν έχω το δικαίωμα να οδηγήσω το παιδί μου στο γιατρό γιατί δεν έχω την επιμέλεια.

18 Μαΐου 2007

Η αντίδικος κατέθεσε αίτηση ασφαλιστικών μέτρων με την οποία ζητούσε «να μου απαγορευθεί να προσάγω το παιδί ενώπιον παιδοψυχιάτρων ή παιδοψυχολόγων (!!!) ή πάσης φύσεως ιατρών! χωρίς την προηγούμενη ενημέρωση και έγκρισή της».

Εκδόθηκε προσωρινή διαταγή η οποία έθετε σαν προϋπόθεση την ενημέρωση της μητέρας και μόνο.

Επικοινώνησα με τον Διευθυντή του κέντρου (Κέντρο Ψυχικής Υγείας Ξάνθης), τον ενημέρωσα για την προσωρινή διαταγή και ζήτησα να οριστεί επίσκεψη. Η προϋπόθεση της προσωρινής διαταγής θα διασφαλιζόταν με εξώδικο που θα το κοινοποιούσα και στην υπηρεσία του. Δυστυχώς, απ΄ότι αποδείχθηκε, το εξώδικο της μητέρας ήταν πιο σημαντικό από την προσωρινή δικαστική διαταγή και την υγεία του παιδιού και ο Διευθυντής αρνήθηκε.

29 Μαΐου 2007

Εκδικάσθηκε η ανωτέρω αίτηση, και στις 30 Μαΐου 2007 επιδόθηκε στην ιδιώτη κλινική ψυχολόγο εξώδικο της πρώην συζύγου μου με το οποίο δήλωνε ότι «δεν επιθυμεί χωρίς τη συναίνεσή της να δέχεται το παιδί».

Η αίτηση της αντιδίκου έγινε σκανδαλωδώς δεκτή από τη Δικαστή Παναγιώτα Γκουδή - Νινέ με την υπ' αριθμ. 1885/2007 απόφαση της, στο Μονομελές Πρωτοδικείο Καβάλας.

20 Απριλίου 2007

Εκδικάσθηκε ενώπιον του Εφετείου Θράκης η έφεσή μου επί της υπ' αριθ. 222/2005 οριστικής απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Καβάλας και στις 31.7.2007 εκδόθηκε η υπ' αριθ. 529/2007 προδικαστική απόφαση του Εφετείου Θράκης, η οποία διέτασσε τη διενέργεια ψυχιατρικής πραγματογνωμοσύνης για την αντίδικο, για εμένα τον ίδιο και για το παιδί.

Αξίζει να μελετηθεί πώς η Εφέτης-Εισηγήτρια εξειδικεύει την αόριστη νομική έννοια του συμφέροντος του τέκνου στη εκδοθείσα προδικαστική απόφαση.
Ουσιαστικά επαναλαμβάνει την διαδικασία από την αρχή.
Τα τέσσερα χρόνια που πέρασαν και οι επιπτώσεις που είχαν πάνω στο παιδί θα συμβάλουν στην διαμόρφωση ασφαλούς δικαστικής κρίσης για το "συμφέρον" του.

ΟΤΑΝ... εκδοθεί η απόφαση, η πολιτεία θα έχει κάνει το καθήκον της στην προστασία της παιδικής ηλικίας.

Θεωρημένο αντίγραφο της απόφασης έλαβα μόλις στο τέλος Νοεμβρίου 2007 και το κοινοποίησα αμέσως στους πραγματογνώμονες και στην πρώην σύζυγο, η οποία τότε για πρώτη φορά έμαθε για την απόφαση του εφετείου.

16 Ιανουαρίου 2008

ΠΡΟΣΦΥΓΗ - ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ στον ΟΗΕ

ΤΕΛΟΣ πρώτου μέρους,

Στην περιληπτική αυτή καταγγελία έχει παραλειφθεί (κυρίως) η επικοινωνία μου με τον συνήγορο του πολίτη ( κύκλος δικαιωμάτων παιδιού).

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…

ΠΗΓΗ: id65