There are no perfect faters.
But a father will always love perfectly.
But a father will always love perfectly.
Η δημιουργία οικογένειας και η διατήρησή της είναι πλέον επαναστατική πράξη!
Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2012
Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2012
Σοκάρει η μαρτυρία της Σχολικής Ψυχολόγου…
...κας Μαρίας Νεζίνη, για τα παιδιά που πεινάνε στην Ελλάδα του 2012 !
Τρίτη 3 Ιανουαρίου 2012
Οι άνδρες είναι πλέον το νέο καταπιεζόμενο φύλο.
Άνδρες στα πρόθυρα υπαρξιακής κρίσης! ...εκεί οδηγήθηκαν!
Είναι δύσκολοι καιροί για άνδρες. Μπορεί να έχει ειπωθεί αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια, τώρα όμως μια σειρά από νέες ταινίες και βιβλία προβάλλουν έναν τύπο ευνουχισμένου αρσενικού, με την έννοια του μαρασμού του κλασικού ανδρισμού και της αποδυνάμωσης του ρόλου του στον σύγχρονο κόσμο. Κινηματογράφος και έντυπα εξετάζουν τον προβληματικό και αβέβαια ρόλο του αρσενικού σε μια εποχή όπου ο φεμινισμός έχει ήδη αμφισβητήσει τις νόρμες συμπεριφοράς και την καθιερωμένη άποψη που θέλει τον μεσοαστό άνδρα μοναδικό τροφοδότη της οικογένειας. Η ύπαρξη αυτού του μοτίβου δεν πρέπει να είναι απλή σύμπτωση, αλλά πραγματική συγκυρία.
Ακόμη και η σκληροπυρηνική φεμινίστρια συγγραφέας Σούζαν Φαλούντι παραδέχεται ότι οι άνδρες είναι πλέον το νέο καταπιεζόμενο φύλο. Στο καινούργιο της βιβλίο υποστηρίζει πως ο άνδρας έπαψε να είναι εκείνος που συντηρεί το ζευγάρι ή την οικογένεια, γίνεται στόχος περιγελαστικών σχολίων για τις κακές επιδόσεις του στο νοικοκυριό και χάνει ολοένα το κύρος του μέσα και έξω από το σπίτι.
Η Φαλούντι μιλάει για τη μεταμόρφωση του άνδρα σε κάτι που μοιάζει με τη νοικοκυρά της δεκαετίας του '50! Οπως λοιπόν η Αμερικανίδα εκείνης της εποχής ήταν αποκομμένη από τον αληθινό κόσμο και εκαλείτο να καλύψει το κενό της με τα ψώνια και την ενασχόληση με τη θηλυκότητά της, έτσι και ο σημερινός άνδρας, παραγκωνισμένος από τη γυναίκα μέσα στον μέχρι πρότινος ζωτικό του χώρο, αυτόν της εργασίας και των κοινών, καταφεύγει και αυτός με τη σειρά του στη θεραπεία της κατανάλωσης και στην ενασχόληση με τον ανδρισμό του με έναν ανδρισμό όμως που χτίζεται με τη βοήθεια γυμναστηρίων.
Το μανιφέστο του Χόλιγουντ
Η άποψη της Φαλούντι έγινε προφανώς το μανιφέστο πολλών αμερικανών παραγωγών, οι οποίοι μετέφεραν το θέμα στο Χόλιγουντ. Η ταινία του σκηνοθέτη Ντέιβιντ Φίντσερ (έρχεται στην Ελλάδα το χειμώνα) και το «American Beauty» του Σαμ Μέντες, η καθεμιά με τον δικό της τρόπο παρουσιάζει άνδρες σε κρίση ανδρισμού.
Ο 42χρονος ήρωας του «American Beauty» νιώθει ότι είναι ένα μηδενικό, απεχθάνεται το αγύμναστο σώμα του και κατηγορεί τη γυναίκα του για την απώλεια της αυτοπεποίθησης και του ανδρισμού του. Στο «Fight Clud» ο Εντουρτ Νόρτον υποδύεται έναν νεαρό γιάπι που έχει σοβαρή ψύχωση με την απειλούμενη αρσενικότητά του. Για να κατανοήσει μάλιστα αυτή την πλευρά του εαυτού του, η οποία πιστεύει ότι του λείπει, παρακολουθεί μια ομάδα υποστήριξης για άνδρες με καρκίνο στα γεννητικά όργανα. Και όταν αυτό δεν έχει αποτέλεσμα κάνει το εντελώς αντίθετο: γίνεται μέλος μιας ομάδας δράσης αναρχικού και βίαιου χαρακτήρα.
Επιπλέον έχει εμμονή με την απόκτηση υλικών αγαθών, η οποία του δημιουργεί ένα κενό απελπισίας.
Αυτό το συναίσθημα προσπαθεί να ξορκίσει μέσω της παρακολούθησης των ομάδων ψυχολογικής υποστήριξης που τον φέρνουν σε επαφή με έναν περιθωριακό τρόπο ζωής και με την αναπόφευκτη προοπτική του θανάτου. Ούτε αυτή η απόπειρα όμως αποβαίνει επαρκής, καθώς το μόνο που πετυχαίνει είναι να εξαναγκάζει τους άνδρες να φέρονται και να μιλούν σαν γυναίκες: αρχίζουν να αγκαλιάζονται ομαδικά και να χρησιμοποιούν μια γλώσσα τρυφερότητας και συμπαράστασης.
Στο τέλος, σύμφωνα πάντα με τους Αμερικανούς συγγραφείς και σεναριογράφους, μένει μόνο ένα δίλημμα: να διαλέξει κανείς ανάμεσα στην αυθεντική αρσενική συμπεριφορά που παραπέμπει κατευθείαν στον βίαιο ρατσισμό και την πιο ήπια νοοτροπία, που όμως χάνει σε αρρενωπότητα και αγγίζει τα όρια της θηλυπρέπειας.
Η διαδικασία του ευνουχισμού παραμένει ωστόσο φορτισμένη με αβεβαιότητα, καθώς η αυτό-εξουσιοδότηση του ανδρισμού ισορροπεί στην κόψη του ξυραφιού με την αυτοκαταστροφικότητα. Η κρίση αρρενωπότητας είναι ως επί το πλείστον δείγμα των καιρών.
Ενα από τα συμπτώματα του φαινομένου (όπως περιγράφεται από τη Φαλούντι) είναι ότι τόσο οι άνδρες όσο και οι γυναίκες ήταν θύματα του πατριαρχικού τρόπου σκέψης και οργάνωσης, γι' αυτό και θέλησαν κάποια στιγμή να βρεθούν στο πλευρό των γυναικών και να το αντιμετωπίσουν μαζί. Η πραγματικότητα όμως ίσως είναι ακόμη πιο δυσοίωνη. Η νέα έννοια του ευνουχισμού δεν είναι μια προσπάθεια να προκαλέσει ή να ανταγωνιστεί τον φεμινισμό, αλλά μια εκ βαθέων ανάγκη των ανδρών να νιώσουν κύριοι της μοίρας τους, ακριβώς όπως έκαναν οι πατεράδες τους και οι παππούδες τους.
Το δράμα του αρχηγού
Εργασία και οικογένεια δεν παρέχουν πια ασφάλεια στον άνδρα. Εχει πάψει να είναι επικεφαλής όλων αυτών των πραγμάτων, όπου μέχρι πρότινος είχε τον πρώτο λόγο. Αντ' αυτού έχει βρεθεί να πληρώνει το δάνειο του σπιτιού, να στέλνει τα παιδιά να σπουδάσουν, να χαμογελά στα πάρτι που οργανώνει η γυναίκα του και ούτω καθεξής. Οι άνδρες βέβαια σπάνια μοιράζονται αυτού του είδους τα προβλήματα με τους φίλους τους. Οι περισσότεροι ζουν το δράμα τους στα κρυφά.
Στα νέα βιβλία και τις ταινίες περί ου ο λόγος, ο ψυχολογικός ευνουχισμός αποκτά την αληθινή διάσταση μιας απειλής για τα ανδρικά γεννητικά όργανα. Στο μυθιστόρημά του «Το Τσεκούρι» (ο τίτλος είναι μάλλον ενδεικτικός του περιεχομένου), ο εγκληματολόγος Ντόναλτ Γουέστλεϊκ βάζει τον μεσήλικα ήρωά του να φθάνει ως το φόνο για να εξασφαλίσει την επαγγελματική του θέση και όταν πάραυτα χάνει τη δουλειά του και υποφέρει από την ανεργία, η γυναίκα του τον αποκαλεί «πληγωμένο» και βρίσκει εραστή.
Είναι δύσκολο να μην παραλληλίσει κανείς τις μυθιστορηματικές συνθήκες αυτής της ταπεινωτικής ανικανότητας με την οδυνηρή αγωνία που βιώνουν σήμερα αναστατωμένοι έφηβοι και κακόκεφοι εργαζόμενοι ενήλικοι, που στην υστάτη προσπάθειά τους να αναστήσουν τον χαμένο τους ανδρισμό και αφού έχουν στο μεταξύ απαρνηθεί τους αλλοτινούς συμμάχους τους (άνδρες φίλους και γνωστούς), καταφεύγουν σε μια απελπισμένη εν τέλει παραδοχή της ήττας τους. Η παλιννόστηση της αρσενικής εξουσίας δεν έρχεται ποτέ. Ο ήρωας του «Fight Club» τρελαίνεται. Ο πρωταγωνιστής του «American Beauty» καταλήγει νεκρός. Πράγματι, δύσκολοι καιροί για αρσενικά.
ΠΗΓΗ
Όχι μόνο δεν αποτελεί είδηση η κουβέντα περί «μαρασμού» του πρώην ισχυρού φύλου, υποβάθμισης του ρόλου του, υπονόμευσης της ταυτότητάς του, αλλά έχει καταντήσει κλισέ.
Τώρα μια σειρά βιβλία και ταινίες πηγαίνουν τη συζήτηση λίγο παραπέρα.
Οι άνδρες-ήρωές τους βιώνουν έναν ακόμη πιο επικίνδυνο ψυχολογικό ευνουχισμό που απειλεί ως και την ίδια την ύπαρξή τους.
Τώρα μια σειρά βιβλία και ταινίες πηγαίνουν τη συζήτηση λίγο παραπέρα.
Οι άνδρες-ήρωές τους βιώνουν έναν ακόμη πιο επικίνδυνο ψυχολογικό ευνουχισμό που απειλεί ως και την ίδια την ύπαρξή τους.
Είναι δύσκολοι καιροί για άνδρες. Μπορεί να έχει ειπωθεί αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια, τώρα όμως μια σειρά από νέες ταινίες και βιβλία προβάλλουν έναν τύπο ευνουχισμένου αρσενικού, με την έννοια του μαρασμού του κλασικού ανδρισμού και της αποδυνάμωσης του ρόλου του στον σύγχρονο κόσμο. Κινηματογράφος και έντυπα εξετάζουν τον προβληματικό και αβέβαια ρόλο του αρσενικού σε μια εποχή όπου ο φεμινισμός έχει ήδη αμφισβητήσει τις νόρμες συμπεριφοράς και την καθιερωμένη άποψη που θέλει τον μεσοαστό άνδρα μοναδικό τροφοδότη της οικογένειας. Η ύπαρξη αυτού του μοτίβου δεν πρέπει να είναι απλή σύμπτωση, αλλά πραγματική συγκυρία.
Ακόμη και η σκληροπυρηνική φεμινίστρια συγγραφέας Σούζαν Φαλούντι παραδέχεται ότι οι άνδρες είναι πλέον το νέο καταπιεζόμενο φύλο. Στο καινούργιο της βιβλίο υποστηρίζει πως ο άνδρας έπαψε να είναι εκείνος που συντηρεί το ζευγάρι ή την οικογένεια, γίνεται στόχος περιγελαστικών σχολίων για τις κακές επιδόσεις του στο νοικοκυριό και χάνει ολοένα το κύρος του μέσα και έξω από το σπίτι.
Η Φαλούντι μιλάει για τη μεταμόρφωση του άνδρα σε κάτι που μοιάζει με τη νοικοκυρά της δεκαετίας του '50! Οπως λοιπόν η Αμερικανίδα εκείνης της εποχής ήταν αποκομμένη από τον αληθινό κόσμο και εκαλείτο να καλύψει το κενό της με τα ψώνια και την ενασχόληση με τη θηλυκότητά της, έτσι και ο σημερινός άνδρας, παραγκωνισμένος από τη γυναίκα μέσα στον μέχρι πρότινος ζωτικό του χώρο, αυτόν της εργασίας και των κοινών, καταφεύγει και αυτός με τη σειρά του στη θεραπεία της κατανάλωσης και στην ενασχόληση με τον ανδρισμό του με έναν ανδρισμό όμως που χτίζεται με τη βοήθεια γυμναστηρίων.
Το μανιφέστο του Χόλιγουντ
Η άποψη της Φαλούντι έγινε προφανώς το μανιφέστο πολλών αμερικανών παραγωγών, οι οποίοι μετέφεραν το θέμα στο Χόλιγουντ. Η ταινία του σκηνοθέτη Ντέιβιντ Φίντσερ (έρχεται στην Ελλάδα το χειμώνα) και το «American Beauty» του Σαμ Μέντες, η καθεμιά με τον δικό της τρόπο παρουσιάζει άνδρες σε κρίση ανδρισμού.
Ο 42χρονος ήρωας του «American Beauty» νιώθει ότι είναι ένα μηδενικό, απεχθάνεται το αγύμναστο σώμα του και κατηγορεί τη γυναίκα του για την απώλεια της αυτοπεποίθησης και του ανδρισμού του. Στο «Fight Clud» ο Εντουρτ Νόρτον υποδύεται έναν νεαρό γιάπι που έχει σοβαρή ψύχωση με την απειλούμενη αρσενικότητά του. Για να κατανοήσει μάλιστα αυτή την πλευρά του εαυτού του, η οποία πιστεύει ότι του λείπει, παρακολουθεί μια ομάδα υποστήριξης για άνδρες με καρκίνο στα γεννητικά όργανα. Και όταν αυτό δεν έχει αποτέλεσμα κάνει το εντελώς αντίθετο: γίνεται μέλος μιας ομάδας δράσης αναρχικού και βίαιου χαρακτήρα.
Επιπλέον έχει εμμονή με την απόκτηση υλικών αγαθών, η οποία του δημιουργεί ένα κενό απελπισίας.
Αυτό το συναίσθημα προσπαθεί να ξορκίσει μέσω της παρακολούθησης των ομάδων ψυχολογικής υποστήριξης που τον φέρνουν σε επαφή με έναν περιθωριακό τρόπο ζωής και με την αναπόφευκτη προοπτική του θανάτου. Ούτε αυτή η απόπειρα όμως αποβαίνει επαρκής, καθώς το μόνο που πετυχαίνει είναι να εξαναγκάζει τους άνδρες να φέρονται και να μιλούν σαν γυναίκες: αρχίζουν να αγκαλιάζονται ομαδικά και να χρησιμοποιούν μια γλώσσα τρυφερότητας και συμπαράστασης.
Στο τέλος, σύμφωνα πάντα με τους Αμερικανούς συγγραφείς και σεναριογράφους, μένει μόνο ένα δίλημμα: να διαλέξει κανείς ανάμεσα στην αυθεντική αρσενική συμπεριφορά που παραπέμπει κατευθείαν στον βίαιο ρατσισμό και την πιο ήπια νοοτροπία, που όμως χάνει σε αρρενωπότητα και αγγίζει τα όρια της θηλυπρέπειας.
Η διαδικασία του ευνουχισμού παραμένει ωστόσο φορτισμένη με αβεβαιότητα, καθώς η αυτό-εξουσιοδότηση του ανδρισμού ισορροπεί στην κόψη του ξυραφιού με την αυτοκαταστροφικότητα. Η κρίση αρρενωπότητας είναι ως επί το πλείστον δείγμα των καιρών.
Ενα από τα συμπτώματα του φαινομένου (όπως περιγράφεται από τη Φαλούντι) είναι ότι τόσο οι άνδρες όσο και οι γυναίκες ήταν θύματα του πατριαρχικού τρόπου σκέψης και οργάνωσης, γι' αυτό και θέλησαν κάποια στιγμή να βρεθούν στο πλευρό των γυναικών και να το αντιμετωπίσουν μαζί. Η πραγματικότητα όμως ίσως είναι ακόμη πιο δυσοίωνη. Η νέα έννοια του ευνουχισμού δεν είναι μια προσπάθεια να προκαλέσει ή να ανταγωνιστεί τον φεμινισμό, αλλά μια εκ βαθέων ανάγκη των ανδρών να νιώσουν κύριοι της μοίρας τους, ακριβώς όπως έκαναν οι πατεράδες τους και οι παππούδες τους.
Το δράμα του αρχηγού
Εργασία και οικογένεια δεν παρέχουν πια ασφάλεια στον άνδρα. Εχει πάψει να είναι επικεφαλής όλων αυτών των πραγμάτων, όπου μέχρι πρότινος είχε τον πρώτο λόγο. Αντ' αυτού έχει βρεθεί να πληρώνει το δάνειο του σπιτιού, να στέλνει τα παιδιά να σπουδάσουν, να χαμογελά στα πάρτι που οργανώνει η γυναίκα του και ούτω καθεξής. Οι άνδρες βέβαια σπάνια μοιράζονται αυτού του είδους τα προβλήματα με τους φίλους τους. Οι περισσότεροι ζουν το δράμα τους στα κρυφά.
Στα νέα βιβλία και τις ταινίες περί ου ο λόγος, ο ψυχολογικός ευνουχισμός αποκτά την αληθινή διάσταση μιας απειλής για τα ανδρικά γεννητικά όργανα. Στο μυθιστόρημά του «Το Τσεκούρι» (ο τίτλος είναι μάλλον ενδεικτικός του περιεχομένου), ο εγκληματολόγος Ντόναλτ Γουέστλεϊκ βάζει τον μεσήλικα ήρωά του να φθάνει ως το φόνο για να εξασφαλίσει την επαγγελματική του θέση και όταν πάραυτα χάνει τη δουλειά του και υποφέρει από την ανεργία, η γυναίκα του τον αποκαλεί «πληγωμένο» και βρίσκει εραστή.
Είναι δύσκολο να μην παραλληλίσει κανείς τις μυθιστορηματικές συνθήκες αυτής της ταπεινωτικής ανικανότητας με την οδυνηρή αγωνία που βιώνουν σήμερα αναστατωμένοι έφηβοι και κακόκεφοι εργαζόμενοι ενήλικοι, που στην υστάτη προσπάθειά τους να αναστήσουν τον χαμένο τους ανδρισμό και αφού έχουν στο μεταξύ απαρνηθεί τους αλλοτινούς συμμάχους τους (άνδρες φίλους και γνωστούς), καταφεύγουν σε μια απελπισμένη εν τέλει παραδοχή της ήττας τους. Η παλιννόστηση της αρσενικής εξουσίας δεν έρχεται ποτέ. Ο ήρωας του «Fight Club» τρελαίνεται. Ο πρωταγωνιστής του «American Beauty» καταλήγει νεκρός. Πράγματι, δύσκολοι καιροί για αρσενικά.
ΠΗΓΗ
Δευτέρα 2 Ιανουαρίου 2012
Τα παιδιά στην μητέρα! - Α.Π.7492/2002
"με σεβασμό της ισότητα μεταξύ των γονέων"
...κατά τα Φεμινιστικά πρότυπα που διέπουν την Ελληνική Δικαιοσύνη.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΜΕ ΑΡΙΘΜΟ 7492/2002:
"Οι προσωπικές σχέσεις των διαδίκων δεν ήταν ιδιαίτερα καλές και τον τελευταίο καιρό εντάθηκαν, οπότε στις 26 lουνίου 2002 διασπάσθηκε η έγγαμη συμβίωση, τα δε τέκνα συμβιώνουν με τον πατέρα τους. Λαμβανομένων υπόψη του φύλου, της ηλικίας και του δεσμού των ανηλίκων τέκνων των διαδίκων με αυτούς, του τόπου και του τρόπου διαβιώσεως, του κοινωνικού και επαγγελματικού βίου αυτών, το Δικαστήριο κρίνει ότι το συμφέρον των τέκνων, όπως το καθορίζουν οι βιοτικές και ψυχικές ανάγκες τους, με σεβασμό της ισότητα μεταξύ των γονέων, επιβάλλει να ανατεθεί προσωρινώς η επιμέλεια αυτών στην αιτούσα. Κατ' ακολουθία των ανωτέρω, πρέπει η ένδικη αίτηση να γίνει εν μέρει δεκτή και ως κατ' ουσία βάσιμη και να ανατεθεί προσωρινά στην αιτούσα η επιμέλεια των ανηλίκων τέκνων. Ο καθού πρέπει να καταδικασθεί σε μέρος της δικαστικής δαπάνης της αιτούσας, λόγω της μερικής νίκης και ήττας (άρθρο 178 παρ. 1 ΚΠολΔ)."
Το παραπλανητικό αυτό απόσπασμα, με ελάχιστες παραλλαγές, είναι copy – paste στο 99% των δικαστικών αποφάσεων επιμέλειας, υπέρ της μητέρας φυσικά!
Καταδικαστικές αποφάσεις για την πατρότητα, ποινικοποίηση δεσμών αίματος, διάρρηξη του κοινωνικού ιστού!
Παιδομάζωμα χάριν «Ισότητας»!
ΠΗΓΗ
...κατά τα Φεμινιστικά πρότυπα που διέπουν την Ελληνική Δικαιοσύνη.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΜΕ ΑΡΙΘΜΟ 7492/2002:
"Οι προσωπικές σχέσεις των διαδίκων δεν ήταν ιδιαίτερα καλές και τον τελευταίο καιρό εντάθηκαν, οπότε στις 26 lουνίου 2002 διασπάσθηκε η έγγαμη συμβίωση, τα δε τέκνα συμβιώνουν με τον πατέρα τους. Λαμβανομένων υπόψη του φύλου, της ηλικίας και του δεσμού των ανηλίκων τέκνων των διαδίκων με αυτούς, του τόπου και του τρόπου διαβιώσεως, του κοινωνικού και επαγγελματικού βίου αυτών, το Δικαστήριο κρίνει ότι το συμφέρον των τέκνων, όπως το καθορίζουν οι βιοτικές και ψυχικές ανάγκες τους, με σεβασμό της ισότητα μεταξύ των γονέων, επιβάλλει να ανατεθεί προσωρινώς η επιμέλεια αυτών στην αιτούσα. Κατ' ακολουθία των ανωτέρω, πρέπει η ένδικη αίτηση να γίνει εν μέρει δεκτή και ως κατ' ουσία βάσιμη και να ανατεθεί προσωρινά στην αιτούσα η επιμέλεια των ανηλίκων τέκνων. Ο καθού πρέπει να καταδικασθεί σε μέρος της δικαστικής δαπάνης της αιτούσας, λόγω της μερικής νίκης και ήττας (άρθρο 178 παρ. 1 ΚΠολΔ)."
Το παραπλανητικό αυτό απόσπασμα, με ελάχιστες παραλλαγές, είναι copy – paste στο 99% των δικαστικών αποφάσεων επιμέλειας, υπέρ της μητέρας φυσικά!
Καταδικαστικές αποφάσεις για την πατρότητα, ποινικοποίηση δεσμών αίματος, διάρρηξη του κοινωνικού ιστού!
Ο ενδιαφερόμενος αναγνώστης, θα πρέπει να «πατήσει» τις εικόνες, και να επισκεφθεί την ΠΗΓΗ, προκειμένου να διαπιστώσει το μέγεθος της εγκληματικής παραπλάνησης.
Παιδομάζωμα χάριν «Ισότητας»!
Γενοκτονία με την δημιουργία ανερμάτιστων πολιτών!
ΠΗΓΗ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)